Het inmiddels ter ziele gegane Zwolse wielerspektakel was er zo één van het welbekende rondje om de kerk, een gelegenheid om de helden uit de voorbije Tour de France te kunnen aanschouwen.
Dat jaar zou o.a. de winnaar van de bergtrui uit de Ronde, de Italiaan Pellizotti, acte de présence geven. De Italiaan, die later wegens dopinggebruik voor 2 jaar werd geschorst, had ik enkele weken eerder op de flanken van de Tourmalet in een kopgroepje voorbij zien razen. Dus ik was wel benieuwd.
Ik was al erg vroeg in de binnenstad en erg druk was het nog niet, of dat kwam omdat op dat moment de vrouwenkoers bezig was of door het niet al te geweldige weer weet ik niet.
Hoeveel rondjes de vrouwen gefietst hebben weet ik niet meer maar wat ik nog wel weet is dat de wedstrijd werd gewonnen door, hoe kan het anders, Marianne Vos.
Wat mij echter het meest is bijgebleven was de eenvoud van Marianne Vos, die na afloop breeduit lachend handtekeningen uitdeelde en voor iedereen even tijd leek te hebben.
De frêle sportvrouw uit Babyloniënbroek bleek wars van kapsones en genoot duidelijk van de aandacht, van het publiek en van haar sportprestatie.
Later die avond werden de latere winnaar bij de mannen, Kenny van Hummel en nummer 2 Franco Pellizotti in een open landauer door de Zwolse binnenstad gereden en toegezwaaid door het publiek. Voor Marianne Vos, de veel winnaar, was blijkbaar geen plek.
Gistermiddag keek ik met kippenvel op m'n armen en, eerlijk waar, tranen in m'n ogen naar de fantastische wieler prestatie van Marianne Vos op de Olympische wegwedstrijd in London. De emoties en ontlading op haar gezicht gingen mij door merg en been en nog nooit heb ik iemand de overwinning meer gegund als deze sympathieke en bescheiden sportvrouw.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten