Toerfietser Weblog

Volgt de fietsbelevenisen van Hans de Groot,
toerfietser sinds 2003.
Ik fiets om te bewegen,om te genieten van de geleverde prestaties, om samen tochten te maken, om nieuwe wegen te ontdekken en om van de natuur te genieten.

zondag 6 december 2015

Toerfietser wordt TOERKOORTS.NL

Beste lezers van Toerfietser,

Met onmiddelijke ingang is Toerfietser opgegaan in de nieuwe website Toerkoorts.nl
Alle berichten op Toerfietser zijn omgezet naar de nieuwe website en zijn dus daar ook te lezen. Deze website blijft bestaan zodat de context in de beide zij menu's hier nog te raadplegen blijft.

Bedankt voor het bezoeken van Toerfietser en hopelijk tot ziens op TOERKOORTS.

Met vriendelijke groet,
Hans de Groot
(Toerfietser)

zondag 15 november 2015

Een (fiets}tocht van 10 dagen

DEEL 1 (waarin de toerfietser transformeert van een rijdend tot een lijdend onderwerp)
Die zaterdagochtend vertrok ik om precies 08.25 uur van huis voor een fietstocht met de toerclub naar Gorssel, 125 kilometer schoon aan de haak.
Het werd een tocht met een onverwacht einde.

Met z'n zessen waren we en Arnold van B. had de route voor die dag gemaakt, daarbij verschillende soorten ondergrond niet schuwend. Asfalt, grind, zandpaden en klinkerwegen, alles zat erin. Tel daar een straf tempo (gemiddeld 27.6 volgens mijn GPS) bij op en het mag duidelijk zijn dat het een, voor mij althans, pittig tochtje was.
Gelukkig wist ik het toch allemaal goed te verteren en het vooruitzicht van een voedzaam hersteldrankje vergoedde veel, zo niet alles.
Tegen 14 uur diezelfde middag zette ik mijn fiets tegen de gevel van café De Vrolijkheid en wandelde moe maar monter naar binnen om mijn fietskornuiten te trakteren naar aanleiding van mijn 56e verjaardag een week eerder. Vanaf dat moment zou m'n leven echter een onvoorziene wending nemen....
Aangekomen bij de stamtafel voelde ik ineens een gevoel wat ik twee weken eerder al eens gevoeld had bij thuiskomst, hevige duizelingen. Die keer thuis was dat echter snel weer weg en besteedde ik er verder geen aandacht aan, dit keer voelde ik echter al snel dat het anders, serieuzer was. Toch probeerde ik nog de bestelling te doen bij de bar dame die mij echter al erg raar aankeek terwijl bij mij langzaam het licht uitging...om een kleine minuut later weer bij mijn positieven te komen terwijl Gerard N. mijn hand in zijn hand had.
Nu waardeer ik onze voorzitter zeer maar om nu hand in hand te gaan zitten leek mij wat al te overdreven. Gelukkig had Gerard geen oneerbare bedoelingen met mijn hand en hield hij alleen mijn pols tussen zijn wijsvinger en duim om zodoende te controleren of ik nog een polsslag had, wat gelukkig zo bleek te zijn al hield het niet over.
Wat volgde was dat er snel 112 werd gebeld en een paar minuten later twee ambulance broeders zich over mij ontfermden, mij naar de gereedstaande ambulance begeleiden en mij aan allerlei toeters en bellen te verbinden om te zien wat mijn lijf nu toch allemaal aan het uitspoken was. Het gevolg was dat ik mijn fietsmaten die dag niet weer zou zien en het laatste beeld van de fietsdag het hersteldrankje was dat ik nog net zag verdwijnen in de hand die mij eerder de pols had gemeten.

DEEL 2 (waarin de wereld op zijn kop staat)
Langzaam rolt een traan uit mijn rechter oog. Al een uur heb ik mij groot gehouden in het iets te kleine ziekenhuisbed op de acute hartbewaking, maar als ik mijn beide kinderen middels WhatsApp op de hoogte breng van mijn situatie hou ik het niet langer droog. Als dan de lieve verpleegster ook nog even heel empathisch over mijn arm wrijft barst ik in snikken uit, gelukkig begrijpt zij het allemaal en mag ik me even laten gaan.
Langzaam maar zeker dringt de ernst van de situatie tot me door, de eerdere duizeligheid, het totale verlies van controle over mijn lijf even daarvoor zorgen voor een onophoudelijke gedachtestroom in m'n kop. Verdomme, dus toch.....
Al zeker vanaf april dit jaar voelde ik mij niet 100%, vaak een beetje moe en futloos, alsof de benzinemeter continu in het rode stond. Een bezoek aan de huisarts in juni bracht geen uitsluitsel, de bloeddruk en de uitslagen van een bloedprikje leverden geen verklaring op. Maar toch voelde ik dat er 'íets' niet goed zat en nu dit.
Al sinds mijn vader zaliger en al mijn broers problemen hebben gehad met hart en bloedvaten heb ik er bij de huisarts op aangedrongen mij preventief te controleren, wat uiteindelijk uitmondde in medicatie in de vorm van bloeddruk- en cholesterolverlagers.
Omdat ik ook nog eens als enige in de familie al mijn hele leven serieus aan sport deed waande ik mij ondanks alles veilig......tot nu. Mijn wereld stond ineens volledig op zijn kop!

De lieve verpleegster noteert inmiddels in de anamnese;
Vandaag heeft de patiënt 150 km zonder klachten gefietst (ik mag altijd graag een beetje overdrijven) .Nadien is hij een café ingelopen (niet echt reclame voor een sporter)waar hij bij binnenkomst duizelig werd. Vervolgens is hij op de stoel even weggeraakt (30-60 seconden). Langzaamaan is hij weer bijgekomen. Geen last van pijn op de borst. Geen kortademigheid. 2 a 3 weken geleden is hij ook kortdurend duizelig geweest, toen niet weggeraakt. Nooit last van deze klachten gehad tijdens inspanning. Geen collapsen eerder gehad. Goede inspanningstolerantie.
Familiair belast voor hart en vaatziekten, geen plotse dood of collapsen. Rookt niet. Cholesterol verhoogd. Hypertensie.
Tja daar is geen woord aan gelogen wat ook vreemd zou zijn omdat ik het haar zelf allemaal verteld had.
Ondertussen heeft mijn dochter terug geappt; "Geschrokken, komen eraan maar zitten nu nog bij IKEA in Arnhem" Ik app terug dat ze kalm aan moeten doen en ik het heus wel overleef.
Nadat de lieve verpleegster mij nog even heeft geruststelt voor ze gaat koffie drinken, sluit ik even mijn ogen en probeer tot rust te komen.....







DEEL 3 (waarin de oorzaak aan het licht komt)
Die avond, terwijl mijn dochter inmiddels is gearriveerd, wordt ik onderworpen aan allerlei onderzoeken; hartfilmpjes, echo's van het hart en om het uur bloedafname om te controleren of er een bepaald eiwitgehalte stijgende was, wat kon duiden op een (lichte) hartinfarct.
Rond 21.00 uur wordt ik weggebracht voor een hartkatheterisatie en omdat mijn dochter meeloopt laat ik maar niet merken dat bij mij de zenuwen door het lijf gieren. Ook niet echt goed voor de bloeddruk dunkt mij.
Eenmaal op de smalle operatietafel krijg ik een valiumtablet en gaat de verdovingsspuit in mijn pols...
Men zit letterlijk in mijn lijf en, hoewel ik er niets van voel, is het toch een rare en emotionele gewaarwording na zo'n heftige dag.
Om een lang verhaal kort te maken; het blijkt dat er meerdere vernauwingen in de kransslagaders zitten en dat de meest urgente op het moment zelf is gedotterd en voorzien van een stent, (nummer 1), een andere vernauwing zal t.z.t. gedotterd moeten worden en weer andere vernauwingen zijn minder relevant en zullen met medicijnen behandeld moeten worden.
Al met al genoeg om over na te denken die nacht, van slapen komt dan ook niet veel. Ik denk aan de bypass operatie die mijn vader heeft ondergaan, de problemen die mijn andere broers hebben gehad en natuurlijk aan mijn oudste broer die ons enkele maanden eerder zo tragisch was ontvallen. Eigenlijk is het gewoon een rot jaar stel ik vermoeid vast en probeer alsnog wat te slapen.

DEEL 4 (waarin blijkt dat ik niet de enige ben)
De volgende ochtend voel ik me eigenlijk wel goed. Niet ziek in ieder geval.
Wel werd mij steeds meer informatie verstrekt over wat me overkomen was en hoe nu verder.
Nog diezelfde ochtend ontving het eerste bezoek, mijn broer Joop en Arnold van B. die mij gerust stelde met de mededeling dat mijn fiets en spullen bij hem thuis lagen.
Gedurende de dag werd meerdere malen bloed geprikt en de bloeddruk gemeten. al snel had ik dan ook meerdere gaten in mijn armen wat bij mij associaties deed oprijzen van een vergiet waardoor onophoudelijk bloed wegliep. Gelukkig viel het allemaal nog reuze mee.
Die zondag kwam er nog meer bezoek en allen reageerden geschokt en vol ongeloof, "maar jij sport nog wel zoveel" was met afstand de meest gehoorde opmerking. Helaas is nu gebleken dat dat bij een erfelijke belasting dus nauwelijks een rol speelt. Hooguit misschien bij het herstel.
Aan het einde van de middag kwam dochterlief en schoonzoon met een enorme Mickey Mouse ballon de boel wat opvrolijken terwijl ik in afwachting was van overplaatsing naar de verpleegafdeling.
Pas tegen  halftien 's avonds was het zover en werd ik met bed en Mickey Mouse overgeplaatst naar zaal V4.2 kamer 139.
Op deze zaal werd ik begroet door de afdelingsverpleegster en de overige patiënten, alhoewel de vrouw naast mij wel andere zorgen aan haar hoofd had. Zij hoestte dat het een lieve lust was en werd de volgende ochtend ook al snel afgevoerd naar de OK waarna we haar niet meer gezien hebben. Laten we hopen dat zij zich nu weer beter voelt. Tegenover mij lag een oudere heer (75) uit Terwolde, een veehouder/handelaar in rustte genaamd Hennie. Toen hij hoorde dat ik onwel was geraakt na een fietstocht knoopte hij gelijk een praatje aan. Ook hij was een groot fietsliefhebber en schaatsfanaat. Hij had zelfs de laatste 3 Elfstedentochten uit geschaatst...
Gedurende ons gezamenlijke verblijf op de zaal ontstond er iets van een band, waarbij het hielp dat de man ook gezegend was met een apart soort humor. Naast hem lag een man uit Brummen die problemen had met een hartklep en ook de volgende ochtend al geholpen zou worden. Bij Hans (want zo heette hij) had ik steeds het idee dat hij langs me heen keek als hij tegen mij praatte. Later die week vertelde hij dat hij in zijn jeugd een stuk vuurwerk in zijn oog had gekregen. Het was dus niet zo dat hij mij niet aan durfde te kijken.
Een zaal verder bleek een crimineel te liggen en gedurende enkele dagen zat daar 24 uurs bewaking voor de deur. Penoza was er niks bij.
Zo bleek in ieder geval dat ik zeker niet de enige met hartklachten was in het ziekenhuis. Zo voel je je eigenlijk wel even als je er binnenkomt, het lijkt of de hele wereld alleen nog maar om jou en jou problemen draait. Niets is echter minder waar.

DEEL 5 (waarin blijkt dat niemand mij vergeten is en de zaalbezetting wisselt)
Al snel bleek dat ik toch langer in het ziekenhuis zou moeten blijven dan ik oorspronkelijk gehoopt had. Er zou nog meer gedotterd moeten worden en de specialisten durfden mij niet naar huis te laten gaan in afwachting van die volgende behandeling. Dat was best een teleurstelling die ik op maandagochtend te verwerken kreeg. Ik zou in de loop van de week horen wanneer ik aan de beurt zou zijn.
Gelukkig werden de dagen een beetje dragelijk dankzij alle mensen die mij in grote getale bezochten; Familie, (fiets)vrienden en collega's wisten mij telkens weer op te beuren en zorgden ervoor dat ik niet in een dalletje terecht kwam.
Inmiddels was op het bed naast mij een nieuwe buurvrouw komen liggen; Ze stelde zich voor als Tiny Wicher Schreurs, geen alledaagse naam en ze legde uit dat ze geboren was in Roermond en nu woonachtig was in Heino. Tiny bleek al snel een kwebbelkous in optima forma, maar wel op een gezellige manier. Omdat ze nogal eens ruzie had met haar mobiel, waarmee ze vooral veel contact had met haar kleinkinderen, moest ik nogal eens bijspringen om de werking van het apparaat uit te leggen.
Op donderdagmiddag, tijdens een druk bezocht bezoekuur, werd ik door de cardiolog gevraagd om even mee te komen voor een update . Bij die gelegenheid kreeg ik de boodschap dat ik die week niet meer geholpen zou worden, maar pas op de volgende maandag. Tevens werd mij de keus voorgelegd om tijdelijk naar huis te gaan maar dan werd ik pas enkele weken later geholpen. Ik besloot eieren voor mijn geld te kiezen en nog maar een paar nachten te blijven.
Hennie de veehandelaar was inmiddels al voorzien van een pacemaker en alweer naar Terwolde vertrokken. Zijn bed werd ingenomen door een voormalig uitvoerder in de bouw uit Hattem. De man mocht vooral graag over zichzelf en zijn aandoeningen praten en deed dat ook nog vrij slecht verstaanbaar.
Omdat Hans uit Brummen op vrijdagmiddag lekker naar huis mocht werd onze zaal op de daaropvolgende zaterdag aangevuld met een domineesvrouw, ook al uit Hattem. Dat konden nog een paar mooie dagen worden. Ik als overtuigd atheïst op één zaal met een domineesvrouw...

DEEL 6 (waarin blijkt dat domineesvrouwen ook winden laten)
Het is zondagochtend, Tiny, de voormalig uitvoerder en ik zitten alle drie aan het zitje in de hal. We zijn weggevlucht voor de zangkunsten van de domineesvrouw die, met de koptelefoon op de oren, meezingt met de kerkdienst die wordt uitgezonden door Isala TV. Mocht ze nog illusies hebben gehad om mij te kunnen bekeren gedurende ons gezamenlijke verblijf dan was dit voor mij wel de slechtste manier om dat te bereiken....
Later die dag doet ze een nogal opzichtige poging om wat aardser over te komen als ze tijdens het recht leggen van haar dekens een vast niet bedoelde scheet laat. Amen, denk ik terwijl zij zich verontschuldigd.
Verder verloopt de dag vrij rustig. Ik probeer de uurtjes door te komen met korte wandelingetjes door het toch wel erg mooie ziekenhuis. Eerder die week had Gerard N. (voorzitter van Swolland en persoonlijk betrokken bij de ontwikkeling van de nieuwbouw van het nieuwe ziekenhuis) mij tijdens zijn bezoek al meegenomen voor een educatief rondje door de verschillende 'vlinders' van het gebouw.
Op de zaal probeerde ik mij vooral een beetje af te zonderen door met de koptelefoon op te luisteren naar Spotify, waarbij de muziek van The Boss natuurlijk voor extra steun zorgde.
Gedurende de dag merk ik toch wel dat ik meer en meer gespannen raak door de naderende dotterbehandeling van maandagochtend.
Voor de nacht verwen ik mij dan ook met een inslapertje die ik nog had liggen van eerder in de week...

DEEL 7 (waarin geduld een schone zaak blijkt)
7a. Het is 06.00 uur en ik ben klaarwakker. Vandaag gaat het dan eindelijk gebeuren, na 9 dagen wachten wordt ik voor de 2e keer gedotterd. Het is de bedoeling dat ik rond 09.00 uur geholpen wordt en dat ik vanaf 2 uur daarvoor nuchter moet zijn, daarom krijg ik om al gelijk 2 beschuitjes en een kop thee. De rest van de zaal is nog in diepe rust...
Ik voel me goed en heb er alle vertrouwen in dat het vandaag allemaal goed gaat komen
7b. De klok geeft aan dat het 10.15 uur is. Nog altijd lig ik te wachten op de zaal terwijl mijn mede patiënten worden voorzien van koffie met een koekje. De operatie van mijn voorganger loopt uit en ik kan niet anders dan met een knorrende maag wachten op het verdere verloop van de dag. Langzaam maar zeker kruipt dan zo'n gevoel van onbehagen in je lijf; het zal toch wel gebeuren vandaag?
Dan, om 11.00 uur, komt de verpleger de zaal op gelopen en knikt naar mij dat we richting de OK gaan. Opluchting en zenuwen vechten om de heersende emotie te mogen spelen. Mijn zaalgenoten wensen me succes als ik van de zaal afrol....
7c. Het is koud in de ruimte waar ik lig 'opgebaard'. Voor me kijk ik op de grote schuifdeur die toegang geeft naar de OK en ik ben in afwachting van de artsen die mij gaan helpen. Dan gaat de deur open en een assistent komt naar me toegelopen en zeg; "Meneer de Groot helaas kunnen wij u nu nog niet helpen, er is een spoedgeval gearriveerd, u gaat voorlopig weer terug naar de zaal"
Harder dan deze boodschap kan een mokerslag niet aankomen en hoewel ik alle begrip heb voor de situatie begin ik me nu wel erg ongeduldig en ongemakkelijk te voelen...
Bij terugkomst op de zaal is de eerste reactie;  "zo dat is snel" maar eenmaal uitgelegd begrijpt iedereen dat ik een beetje down ben en even met rust gelaten wil worden.
7d. Het is 11.30 uur als de dienstdoende cardioloog met zijn gevolg de zaal op komt om de status met de verschillende patiënten te bespreken. Als ik aan de beurt ben toont men eerst medeleven met mijn situatie waarna de cardioloog mij nog even de komende behandeling toelicht; Het komt er op neer dat mij een dotterbehandeling wacht die gecompliceerder is dan normaal omdat de vernauwing op een moeilijke plek zit en al meer dan >95% is, als het niet lukt om met de draad door de vernauwing te komen zal de hele procedure gestopt worden en er opnieuw overlegd moeten worden wat te doen. Een bypass operatie behoort dan alsnog tot de mogelijkheden. Omdat de ingreep sowieso langer duurt dan een normale dotterbehandeling zult u na 14.30 niet mee geholpen worden. De cardioloog besluit  met "wij wensen u heel veel succes" en aat mij in opperste verwarring achter. Op dit moment wordt het mij voor het eerst allemaal wat te veel en ik barst in snikken uit...
7e. Het duurt nog tot 13.45 uur voor ik eindelijk aan de beurt ben. Gelukkig wordt ik deze dag toch nog geholpen, maar mijn zelfvertrouwen van die ochtend is al lang verdwenen...

DEEL 8 (waarin de radialis dextra opnieuw zijn dienst bewijst)
"We zijn bijna klaar meneer de Groot" klinkt mij als trompetgeschal in de oren. Ik weet bijna niet meer hoe ik moet liggen van de pijn in mijn onderrug en ik probeer telkens iets te gaan verliggen, voor zover dat mogelijk is op de smalle operatietafel met de enorme zwenkbare röntgencamera vlak boven mijn lijf.
Zojuist heeft de uitvoerend arts na een ruim 2 uur durende dotterbehandeling 3 stents geplaatst op een Y-splitsing in mijn kransslagader. In tegenstelling tot eerdere berichtgeving werd opnieuw alleen vanuit de pols (via de radialis dextra) gewerkt. Dat was de eerste meevaller die ik meekreeg tijdens de operatie (ik zou in eerste instantie via de pols en de lies geholpen worden). Vervolgens bleek dat de draad toch nog redelijk vlot door de 'stenose' (vernauwing) ging maar dat de ballonpassage moeilijk was waardoor met meerdere, in grootte oplopende, ballonnen moest worden gewerkt waarna tenslotte, na een tijdelijke afsluiting van de zijtak, de 3 stents waren geplaatst. Het eindresultaat was dat er na de ingreep weer een goede flow en een aniografisch fraai resultaat zichtbaar was.
Als ik na afloop weer naar de zaal wordt gereden giert de opluchting door mijn lijf. Het toeval wil dat ik teruggereden wordt door de dochter van een fietsmaatje die in het ziekenhuis werkt. Zij zal ongetwijfeld gezien hebben dat ik erg opgelucht was. Als ik terug ben op zaal bedank ik haar en vraag haar de groeten te doen aan haar vader. Vervolgens krijg ik een hartelijk welkom van mijn medepatiënten. Als ik op de klok kijk zie ik dat ik 2 uur en een kwartier weg ben geweest, het is nu 16.00 uur en eindelijk. na precies 10 uur mag ik weer wat eten. Het brood smaakt als kaviaar....

DEEL 9 (waarin eind goed al goed blijkt)

Het is 20.00 uur als de verpleegster de strakke met lucht gevulde band om mijn pols verwijderd en daarmee de laatste ongemakken van deze maandag wegpoetst, wat blijft is een klein wondje.
Mijn dochter en schoonzoon zijn net op bezoek geweest en ook zij waren zichtbaar opgelucht na alle spanningen van de voorgaande week.
Nog dezelfde avond hoor ik dat als het hartfilmpje en bloedonderzoek van de volgende dag goed zijn ik nog dezelfde dag weg mag. Yeeeh...met die gedachte viel ik die avond in een diepe slaap om op dinsdagochtend weer vroeg wakker te worden.
Het zou nog een dag worden met veel wachten en geduld hebben alvorens ik de draaideur van het ziekenhuis achter me kon laten.
Allereerst moest er een hartfilmpje gemaakt worden en bloed worden geprikt, dat moest allemaal worden geanalyseerd en vervolgens , bij een oké, konden de ontslagpapieren in orde gemaakt worden.
Ik type dit nu in enkele seconden maar uiteindelijk nam dit nog zo'n 7 en een half uur in beslag.
Mijn dochter en schoonzoon waren mooi op tijd om mij op te halen en samen wachtten we in spanning op de papieren.
Uiteindelijk duurde het nog tot een uur of vier voordat we de documenten hadden en na nog een bezoek aan de ziekenhuisapotheek mocht ik eindelijk weer naar huis...







DEEL 10 (waarin home sweet home echt waar blijkt te zijn)
Dinsdag 3 november 2015, ik wordt 's morgens wakker in mijn eigen bed, in mijn eigen huis. 10 dagen geleden vertrok ik om 08.25 uur op de fiets van huis en nu ben ik eindelijk weer thuis.
Op mijn mobiel komen de app berichten onafgebroken binnen, iedereen is blij voor me en wil graag zo snel mogelijk langs komen. Kaarten, bloemen en andere gelukwensen vullen de kamer en zelfs Tijger mijn kat toont zich aanhankelijker dan normaal.
Voor mijzelf daalt alles nu pas echt in. 10 dagen geleden ging ik van huis zonder noemenswaardige klachten en nu ben ik een 'hartpatiënt'. Maar ben ik dan helemaal eerlijk? Was ik al niet eerder bij de huisarts geweest omdat ik mij al ruim een halfjaar een beetje moe voelde? Was er al niet bloed geprikt daarom? Zoekend naar antwoorden moet ik eerlijk zijn dat het eigenlijk helemaal niet zo verrassend was dat dit een keer zou gebeuren. Zowel mijn vader als al mijn broers hebben al problemen met het vaatstelsel gehad, dus waarom zou ik daar van verschoond blijven. Misschien omdat ik als enige altijd gesport heb? Ik denk het niet. Al sinds 2007 heb ik medicatie tegen hoge bloeddruk en een te hoog cholesterol, dus ook bij mij waren de voortekenen al voorzichtig aanwezig. Maar toch, echte waarschuwingen had ik niet gehad terwijl de kransslagaderen toch op een aantal plekken al behoorlijk dichtgeslibd waren. 
Hoe dan ook.....ik ben blij dat het allemaal op tijd is ontdekt en er niet meer schade is aangericht, het had allemaal ook heel anders kunnen aflopen. Daarvoor ben ik iedereen, die zo alert heeft gereageerd op die bewuste zaterdagmiddag bij De Vrolijkheid, dankbaar!

En hoe nu verder?
Voorlopig moet ik even rustig aan doen met hevige inspanningen en zit ik, al dan niet tijdelijk, aan de nodige medicatie vast.
Op dinsdag 17 november volgt de eerste controle afspraak en intake voor de leef-en beweeg revalidatie bijeenkomsten. Ik hoop dat ik op korte termijn weer normaal kan en mag functioneren en vooral weer dat mag doen wat ik zo graag doe : FIETSEN.  

Wat mij betreft zijn  jullie van deze toerfietser voorlopig nog niet af ....


zaterdag 17 oktober 2015

Bike Motion 2015

Het was mijn verjaardag gisteren, de 56e alweer. Een mooie dag om weer eens te gaan kijken op de grootste (sportieve) fietsbeurs van de Benelux, de Bike Motion.
Ik was er al een aantal jaren niet meer geweest en ik meen dat de laatste keer in 2008 was. Bij die gelegenheid werd ik verliefd op mijn huidige fiets, de Wilier Izoard.
Stiekem hoopte ik ook nu weer verliefd te worden op een mooi Italiaans modelletje met de naam Wilier, Colnago of Pinarello, het begint namelijk wel weer te kriebelen.

De trein zou station Zwolle om 09.18 uur verlaten en, verdomd, dat deed ie precies op tijd om mij 50 minuten later netjes af te zetten op Utrecht centraal. Van daar was het nog een kleine wandeling naar de Jaarbeurshallen.
Gelijk bij binnenkomst bleek al dat de fietssport de laatste jaren een vlucht heeft genomen. Kon ik in 2008 op de openingsdag nog redelijk rustig alle standhouders langs en zelfs zonder wachtrij Peter Winnen een exemplaar van zijn boek Windbreker laten signeren, nu was het gelijk een drukte van belang.
Hierbij dient ook nog te worden opgemerkt dat de verhouding man/vrouw in die 7 jaar ook behoorlijk is veranderd, was het toen 90/10 nu zeker 65/35.

Lopend door de verschillende hallen viel mij vooral een aantal voor mij onbekende merken op zoals Cadenz(fietsen) en ZAES (kleding). Vanzelfsprekend ging de meeste aantrekkingskracht uit naar het Italiaanse plein, opgeleukt door een Italiaanse ijscocar en Italiaanse muziek.
Bij binnenkomst was Campagnolo de grootste blikvanger. In de stand waren alle groepen uitgestald en ik moet zeggen het oogt toch wel wat mooier dan de Shimano spullen.
Vervolgens wandelde ik vlotjes naar de Wilier stand waar alle nieuwe modellen stonden te pronken. Wat opviel was dat ze iets minder vaak de naam Wilier op het frame hebben staan, maar nog wel genoeg...

De volgende halte was Colnago waar mijn oog viel op een mooie rode CX ZERO-EVO, vanzelfsprekend voorzien van het Colnago klavertje en de handtekening van Ernesto zelf, nou ja gedrukt dan toch.


Nadat ik andere Italiaanse merken was gepasseerd verwachte ik nu snel die andere grote Italiaanse fietsenbouwer tegen te komen. Maar hoe ik ook zocht, geen Pinarello te bekennen en dat vond ik wel jammer want ik was nieuwsgierig naar de Pinarello Rahza, het instapmodel van de Pinarello carbon serie. Helaas blonk Pinarello dus uit door afwezigheid en zal ik mijn interesse in de Rahza moeten blijven voeden via de Pina website.
Waarom één van de populairste, zo niet de populairste, Italiaanse fietsenmerken niet op de grootste fietsbeurs van de Benelux aanwezig was is mij vooralsnog een raadsel.

Toch lichtelijk teleurgesteld werd ik pas weer vrolijk bij de stand van Trek. Daar stond de nieuwe Madone van Haimar Zubeldia te pronken. Het prijskaartje stond erbij; 12.000 euro. Die gaat het voor mij niet worden maar mooi is ie wel met allerlei vernieuwende elementen.



Ondertussen werd het steeds drukker op de beurs en mijn tasje met folders en boekjes steeds zwaarder. Tijd voor een kop koffie met een broodje dus.
Gelukkig was er nog een plekje vrij bij één van de horeca uitbaters en kon ik weer wat energie bijtanken.
Vervolgens liep ik nog wat verder over de Beurs en zag nog veel nieuwe kleding trends, elektronica en gadgets.
Na een uur of drie vond ik het echter wel genoeg. Met ongeveer 10 kilo aan papier vertrok ik weer richting centraal station.

Of ik weer verliefd ben geworden? Met de Colnago was er zeker een klik en wie weet wordt het wat, maar anders heb ik ook nog een mooi internetliefje achter de hand...

zondag 11 oktober 2015

Eikels op het fietspad

Een eikel spat onder m'n voorwiel weg en beland in de naast het fietspad gelegen sloot, een eenzame eend schrikt op en vliegt met veel kabaal weg. Ik fiets achter het Oosterenkcomplex langs de Westerveldse AA richting De Vrolijkheid. De herfst is in alle hevigheid losgebarsten getuige de prachtige herfstinten in de natuur en de talloze eikels op de weg. We zullen er nog veel tegenkomen vandaag, in meerdere hoedanigheden.



Dankzij het, te verwachten, prachtige weer op deze zaterdag hadden maar liefst 3 dames en 13 heren de moeite genomen om naar de startlocatie te komen. Een mooi aantal zo laat in het seizoen voor een 'niet clubrit'.
De route van de dag had de naam 'Koudepotentocht' gekregen maar dat bleek iets te negatief. Het werd, na een fris begin, een tocht bij alleszins behoorlijke temperaturen. Wel stond er een frisse wind uit het noordoosten die gedurende dag langzaam zou aantrekken.
Met z'n zestienen gingen we, na het traditionele bakje koffie bij Klaasje, op pad in noordelijke richting. In de eerste kilometers werden we nog gehinderd door de vele verkeerlichten in de Hessenpoort maar eenmaal buiten de Zwolse stadsgrenzen konden we lekker doorfietsen en via Ruitenveen, Nieuwleusen en Den Hulst ging het richting IJhorst. Met een snelheid van 28-30 km/h en weinig oponthoud schoot het lekker op. Alleen een plaspauze en 3 verkeerde afslagen van de voorrijders (Hennie H en Jan S) zorgde voor wat reuring in de groep, voor de rest was het in strakke cadans richting de koffie in Dwingeloo. Voor we daar aankwamen passeerden we echter eerst nog het fraaie Nationaal Park Dwingelderveld met z'n mooie vergezichten, heidevennen en bossen, Vooral mooi om doorheen te fietsen op zo'n prachtige rustige herfstochtend in oktober.


Eenmaal in Dwingelo aangekomen konden we plaatsnemen op het terras van Grand Café Hotel De Brink. Het was nog even vechten om de plekjes waar nog een streepje zonlicht door de aanwezige bomen scheen maar toen iedereen zat kon de koffie c.q.warme chocomelk en de appeltaart besteld worden.
Tijdens de pauze kwam het gesprek nog even op de eerder die week uitgereikte 'wegkapitein banden' welke door een persoon in kwestie om de bovenarm moet worden geplaatst om zo aan te geven dat diegene de wegkapitien van die dag is. Volgens hen die de band hadden gekregen zat hij nogal strak om de bovenarmen. Hennie H.besloot daarop de zijne uit te proberen en om zijn linkerarm te plaatsen. Nu heeft Hennie veel kwaliteiten maar gespierde bovenarmen horen daar niet bij en toch knelde ook bij hem de band behoorlijk. In het ergste geval heb je met zo'n band om na een dag fietsen een gehee,l eigen bloedsomloop in je arm.... en daar komt ook nog eens bij dat als, je met zo'n band bent uitgedost, je er toch een beetje bijfietst als de obergrüppenfuhrer van de fahradverrein.
Na de koffie neemt Hennie echter wel gelijk resoluut de leiding en maant ons tot vertrek. Gelukkig weet ik hem echter nog te overtuigen dat een foto met band niet mag ontbreken in het verslag;



Als we ons weer in gang hebben getrokken fietsen we weer vlotjes over de mooie paden en wegen in zuidelijke richting. Tot we op een gegeven moment op een fietspad terecht komen waarop ons in tegengestelde richting hardlopers tegemoet komen, niet één, niet twee nee vele tientallen lopen kriskras over het fietspad. Het betekend dat onze groep achter elkaar zoveel mogelijk over het midden van het fietspad moet rijden. Geen probleem, tot één van ons heel iets van z'n baan wijkt en snel weer bijstuurt, niks aan de hand zou je denken...echter één van de hardlopers is het daar niet mee eens en de idioot slaat Wilma K. op de rug en vervolgens krijg ik, net achter Wilma fietsend, ook nog eens een behoorlijke beuk op m'n bovenarm. Dit was wel de grootste eikel die we vandaag tegenkwamen, het was alleen jammer dat deze niet onder m'n voorbandje door schoot.
Voor het zelfde geld veroorzaakt deze heer een behoorlijke valpartij op het drukke fietspad met alle gevolgen van dien en dan hebben de toerfietsers het weer gedaan......

Na dit incidentje fietsen we echter weer rustig verder en terwijl de temperatuur langzaam richting de 14 a 15 graden stijgt  genieten we van een groot aantal nieuwe wegen en paden welke Ruud W. voor deze tocht heeft gevonden. Het is altijd leuk om nieuwe wegen te berijden.
Ten oosten van Meppel verlaten we Drenthe weer en via Rogat, De Wijk en de Zwarte Dennen komen we weer langzaam maar zeker in de buurt van Zwolle.
Zonder lekke banden of ander mechanisch ongemak volbrengen we uiteindelijk deze fraaie tocht die ik graag zou omdopen van Koudepotentocht in de Eikeltjestocht..
Op het zonnige terras van De Vrolijkheid genieten we nog even na met een hersteldrankje, een nootje en een door Harry T. beschikbaar gestelde snack.
Fietsen is zo'n gekke hobby nog niet.....



zondag 4 oktober 2015

Een mooie fietsdag

Gisteren gingen we een dagje fietsen met de club en ik mocht er een opstel over maken.

We moesten al heel vroeg bij de brug over de IJssel zijn, maar daar hadden ze geen koffie en dat vonden heel veel niet leuk en toen gingen ze daarover zeuren op de klepsite van de website.
Ik ging dus al heel vroeg uit bed want ik moest eerst nog een boterham eten met een glas melk, want dat moet altijd van mijn moeder. Toen ging ik op de fiets en reed over de dijk naar de IJsselbrug en daar stonden al heel veel meneren en ook een mevrouw en ook de veurzitter en die mocht ook veurrijden want daar was ie veur...
En toen gingen we met we met z'n allen de rivier over fietsen en ze gingen gelijk heeeel hard en ik moest best wel flink trappen. Aan de overkant van de rivier gingen we naar de bossen, daar lagen allemaal mooie fietspaden en daar gingen we best wel hard overheen en toen kwamen we bij een asfaltweg en toen riep iemannd lek maar hij had gelogen want hij moest gewoon plassen dus was hij gewoon zelf lek en hij heette geloof ik Cor of zo. Toen ging bijna iedereen plassen behalve de mevrouw, geloof ik.
En toen gingen we weer verder, maar toen raakten we de weg kwijt want er was geen betonpad meer en toen moesten we door allemaal bospaden en er stonden allemaal andere fietsers te lachen omdat wij met de racefiets door het zand fietsten en Cor kwam nog te vallen haha
Gelukkig kwam er daarna weer een betonpad want ik vond dat helemaal niet leuk door het zand. Toen kwamen we in Harderwijk en daar hadden ze ook dolfijnen maar die hebben we niet gezien, maar wel kregen we koffie met een stuk taart en dat vonden we allemaal heel fijn en de zon scheen ook nog lekker. Ook waren er heel veel mevrouwen op een motor en Ruud zei dat ze leren pijpen hadden en dat klopte ook nog. En toen kregen we nog een kopje koffie en mocht ik de kleur van het kopje uitkiezen wat ik wel lief vond van de mevrouw met de portomonnee en toen bleek dat de koffie niet gratis was en ik zelf moest betalen aan de mevrouw, maar gelukkig had ik wel zakgeld bij me. En toen gingen we op de fiets verder want we moesten ook weer terug en toen kwamen we ook in Elburg en daar was het best wel druk maar we fietsten er gewoon dwars doorheen en kwamen toen weer op een dijk. En toen fietsen we helemaal door naar Kampen en daar gingen we weer over de rivier en op de andere dijk weer verder en er waren heel veel wandelaars daar. En toen kwamen we weer in Zwolle en ging iedereen weer naar huis en ik ook en toen ik thuis kwam was ik best wel moe en gaf ik mij zelf een glas chocloademelk met een rietje en het was best een mooie fietsdag....

Hans
55 jaar


zondag 27 september 2015

Weerribbentocht 2015

Na een paar herfstachtige dagen en bomen die schoorvoetend hun eerste goudbruine bladeren al hadden verloren, werd ons een prima weekend beloofd door hen die er verstand van hebben. Een gaadje of 16, weinig wind en droog weer beloofden een prima fietsdag en dat was te zien aan de opkomst voor de Swolland Weerribbentocht 2015.
Meer dan 30 fietsers en fietsters verzamelden bij De Vrolijkheid om de altijd fraaie tocht richting het waterrijke noorden te doen en na het traditionele kopje koffie vooraf konden we onder leiding van Henk H. (25 km/h), Jaap L. (28 km/h) en Frens L. (32 km/h) op pad.

Al even traditioneel vertrok ik met de 28 km/h groep, die meteen de het best bezet bleek met 5 dames en 14 heren. 100% van de aanwezige dames koos er dus voor om met de 28 km/h groep mee te gaan. Ik was eigenlijk wel benieuwd wat daar dan de reden voor was; gaan die andere groepen te snel of te langzaam? Is het gewoon gezelliger in de 28 groep of zien de aanwezige mannen in de die groep er gewoon veel gesoigneerder uit dan de heren in de andere groepen. Om daar dan maar gelijk mijn visie op te geven;  langzamer of sneller fietsen kunnen die dames echt wel, dus het moet hun haast wel gaan om de gezelligheid met al die super gesoigneerde heren van de 28 km/h groep. Goed gezien dames!

Het was nog wel wat fris bij de start en been en- armstukken of bodywarmers waren geen overbodige luxe in de vroege ochtenduren.
Via Genne, Zwartewaterklooster en Zwartsluis trokken we onder de bezielende leiding van Jaap (en Hennie H.) richting het fraaie land rond St.Jansklooster en Vollenhove waar gehuchten als Kadoelen, en Heetveld alsmede fraaie boerderijen het beeld bepalen. Bij Vollenhove werden we echter een dijk opgestuurd waar de schapen de baas zijn en hun handtekening hebben achter gelaten in de vorm van ontelbare drollen. Sommige drollen reikten dermate hoog dat we er bijna bergpunten voor konden geven met voor de winnaar de 'hoopjestrui' , wit met bruine stippen.
Via Blokzijl en de onvermijdelijke dijk trokken we vervolgens de Weerribben in richting Ossenzijl. Net voor die plaats kreeg Hennie H. te maken met een lekke (voor)band die, met behulp van Toon O. vakkundig werd hersteld terwijl de rest, rustig keuvelend over koetjes en kalfjes, toekeek.


Na een minuut of 10 konden we weer verder maar, oh noodlot, een paar kilometer na Ossenzijl was het weer raak. Nu was Veronie de ongelukkige bij wie het voorbandje leeg liep. Nog voor alle lucht uit bandje verdwenen was stond Jan C. echter al paraat om als een echte held zijn diensten aan te bieden en een nieuw binnenbandje te plaatsen, geheel belangeloos.... nou ja geheel belangeloos? Het koste Veronie wel een dikke zoen op Jan z'n wang, wat ons dan weer benieuwd maakte of Toon ook zo'n dikke smakkert had gehad van Hennie??
Hoe dan ook, na al het oponthoud kregen we wel heel veel zin in koffie of iets dergelijks en gelukkig bereikten we na een kilometer of 60 Paviljoen Driewegsluis waar we ons konden laven.
De snelle groep stond al weer klaar voor vertrek toen wij het terrein opfietsten terwijl de 25km groep ook al aan de koffie zat.
Gelukkig was er nog wat appeltaart over en konden we de gebruikte calorieën weer aanvullen...

Toen we na de koffie weer op pad gingen werden we gelijk al opgehouden door een openstaande brug, iets wat ons later nog 3x zou overkomen, maar ach, het was lekker weer en nog steeds gezellig in de groep dus het wachten maakte ons niet uit.
Verder gebeurde niet heel veel opzienbarends meer gedurende de terugtocht; Jaap en Hennie fietsten lekker verder op kop, Jan S. en Arnold van B. mopperden wat achterin (eerder die dag hadden ze al de bijnamen Statler en Waldorf verdiend met hun geklaag over het te langzame tempo. Voor de niet kenners, Statler en Waldorf zijn de twee klagende mannetjes uit de Muppetshow, die vanuit hun balkon commenaar leveren op de artiesten op het podium), de dames keuvelden gezellig wat in de buik van het peloton en Jan C. en Chris v.d.W. wisselden over en weer etenswaren uit.
Zo fietsten we lekker relaxed weer richting Zwolle. Bij de Blauwe Hand werden we voor de laatste keer opgehouden door een open brug omdat een bijna onafgebroken stoet boten en bootjes vanaf de Belter naar de Beulakerwiede wilden. Wij berustten daarbij in ons lot en wachtten rustig tot we verder konden.

Nadat de brug weer gesloten was konden we uiteindelijk zonder verder oponthoud vrij rechttoe en rechtaan weer door naar Zwolle, waar we rond een uur of half drie aankwamen na een mooie fietstocht door een bijzonder mooie omgeving.
Bij De Vrolijkheid vereerden we Klaasje nog even met een bezoek en terwijl wij genoten van een welverdiend hersteldrankje met nootjes en kroepoek (?) was het wachten alleen nog op de langzame groep. Vooral Jaap was erg geintereseerd in de terugkeer van zijn Ellen die, naar later zou blijken, samen met Henk H. nog een extra stop hadden gemaakt bij De Waterlelie in Belt Schutsloot. Jaap keek erg opgelucht toen beiden aan kwamen fietsen bij De Vrolijkheid.
Zo kwam er weer een Happy End aan een dagje Toerclub Swolland.

zondag 13 september 2015

Getting Our Kicks On 'Route 66'

Zaterdagochtend, 12 september 2015; Bij De Vrolijkheid staan 2 dames en 9 heren klaar om te vertrekken richting de Braamberg. De Braamberg? Ja De Braamberg !
Ik had er nog nooit van gehoord maar volgens routemaker Arnold van B. was het een plek waar men heerlijke zelfgemaakte appeltaart bij de koffie serveert, dat het hier een uitspanning betreft waarvan de eigenaars familie zijn van Arnold zal ongetwijfeld een belangrijke rol mee gespeeld hebben in de keus om richting het oosten te fietsen.

Even voor ons vertrek bleken er nog een aantal mensen uit de kast te zijn gekomen; Harry T. bekende dat hij graag aanwezig was geweest bij de nichtendag van Klaasje, terwijl Jan S. deze zaterdag niet met zijn eigen Henny bleek te gaan fietsen maar aan kwam rijden met 'onze' Swolland Hennie, verdacht....

Arnold staat bekend om zijn gave om routes te maken met voldoende klinkerwegen erin. Klinkers in allerlei soorten. Ook vandaag tracteerde Arnold ons op veel van dit soort onbekende klinkerweggetjes, het zou niet het enige zijn waarop Arnold ons vandaag tracteerde...
Grofweg liep de route via Genne, de Lichtmis, Rouveen, Staphorst, de Zwarte Dennen,Veeningen, Zuidwolde en Alteveer richting de pauzeplaats.
De voorspelde zonneschijn bleef deze ochtend nog al lang uit en ik was blij dat ik 's morgens mijn beenwarmers had aangedaan omdat de ZO-wind nogal fris aanvoelde. Achter de rug van Arnold en Hennie H. was het echter goed toeven en zonder al te veel oponthoud (op een onwillig pedaal na) kwamen we tegen 11 aan bij Tuinterras De Braamberg in Kerkenveld.
Op deze mooie locatie werden we gastvrij ontvangen door de eigenaar en konden we plaats nemen aan de grote hardhouten tafel met uitzicht op het weiland. Bij afwezigheid van de eigenaresse maakte Arnold zich nuttig door te helpen in de bediening (dat krijg je natuurlijk wel als je op bezoek bent bij familie).
Het was goed toeven op het terras en terwijl op het aangrenzende weiland het versgemaaide gras mechanisch tot grote balen werden gemaakt genoten wij van de eigenmaakte verse appeltaart en ik moet zeggen Arnold had niets te veel gezegd, het smaakte voortreffelijk.
Als we na een tweede kop koffie, thee of chocomelk weer verder moeten en willen rekenen komt de grootste verrassing van de dag, Arnold had ook alles al afgerekend...
De smiecht had ons vergeten te vertellen dat hij precies op deze zaterdag 66 jaar oud was geworden, een mooie verrassing Arnold!

Arnold, 66 but still.... Alive and Kicking
Als een ieder Arnold de hand heeft geschud verlaten we het tuinterras en gaan weer op weg naar Zwolle.
Langzamerhand kwam de zon achter de wolken tevoorschijn maar trok ook de wind verder aan, maar gelukkig hadden we die hoofdzakelijk schuin achter.
Via Drogteropslagen, Slagharen, Rheeze, Mariënberg, Beerze, Giethmen, Dalfsen en de zuidelijke Vechtdijk fietsten we weer terug. Een mooie route door een mooie omgeving.
Heel veel bijzonders gebeurde er niet gedurende de terugweg; er was nogmaals een probleem met het pedaal van Marc, Hans K. verliet de groep nog even om zichzelf te testen voor zijn missie van volgende week (meerdere keren de Mont Ventoux beklimmen voor een goed doel) en achterin de groep hadden Wilma en Veronie het erg gezellig samen.
Onderweg stelde Hennie voor om de route speciaal voor Arnold om te dopen tot 'Route 66' verwijzend naar de routemaker en diens 66e verjaardag, een goed plan vonden wij ook.
Na uiteindelijk 113 km kwamen we weer aan bij De Vrolijkheid waar we nog even op gepaste wijze de verjaardag van Arnold hebben gevierd en niet alleen van Arnold want ook Gerrit L. had nog iets te vieren, hij had eerder die week Abraham gezien!
Zo werd het nog een gezellige boel op het terras...
ARNOLD en GERRIT voor jullie nog éénmaal uit volle borst;

"Er zijn er twee jarig hoerA hoerB dat kun je wel zien dat zijn zij......."

Allen bedankt voor de gezellige fietsdag.

zondag 16 augustus 2015

Zwolle - München (een trip in 7 etappes} deel 1

VERTREK
Het is vrijdagochtend 6 uur, de wekker gaat maar ik was al lang wakker. Deze dag moest het gebeuren; de start van de fietstocht naar de hoofdstad van Beieren, München.
De bagage had ik de vorige avond al afgeleverd bij Café De Vrolijkheid dus ik hoefde er alleen nog maar heen te fietsen. Omdat het deze ochtend toch nog wat fris was had ik de armwarmers maar aangedaan, maar gezien de weersvoorspellingen voor de komende week zou ik ze niet heel veel vaker hoeven te gebruiken.
Op de P-plaats van het café was het al een drukte van belang toen ik aankwam en ook de bus van M&M Travel was al paraat zodat de bagage gelijk ingeladen kon worden.
Nadat iedereen afscheid had genomen van de in ruime getale aanwezige familieleden vertrokken we met 14 fietsers en 1 fietster richting de rode Hanzebrug op weg naar verre oorden..
Al na een kilometer of 20, in de buurt van Heerde, was er behoefte aan een PP oftewel een plaspauze. Normaal gesproken is dit altijd na ongeveer 25 km maar de gemiddelde leeftijd van de deelnemers wordt er niet minder op en dan moet je soms wat vaker. Gelukkig stonden we op een plek met veel bomen zodat er voor elke heer wel één beschikbaar was. De enige vrouw in ons gezelschap (Joke K.) had natuurlijk aan alleen een boom niet genoeg en sloeg deze ronde nog maar even over.

PP bij Heerde

Na deze korte stop ging het via het fietspad langs het Apeldoorns kanaal door naar de rand van Apeldoorn waar de fourageer stop bij de bus plaatsvond, op de P-plaats bij de Mac. Vlak voor we daar konden aanleggen waren we echter nog getuige van een ongelukkige valpartij van een plaatselijke dame die, met haar echtgenoot, een stukje wilde fietsen. Op het aanbod van ons om haar medische hulp te bieden gingen ze na een korte bedenktijd dankbaar in, dit betekende dat onze medicijnman (Hans M.) zijn 'medische kennis' alvast in praktijk kon brengen. Wie weet hadden wij daar zelf later nog weer profijt van, oefening baart immers kunst.
Ondertussen aten wij allen wat van de ruime voorraad levensmiddelen die door Cor en Linda als vanzelfsprekend waren ingeslagen voor de hongerige fietsers, zij weten wel hoe het energie tekort weer aangevuld moet worden; allerlei zoetwaren, brood met beleg, fruit, yoghurt etc. lag in ruime mate in de bagageruimte van de bus, wij hoefden alleen maar te pakken!
Nadat iedereen de maag gevuld had fietsten we verder langs het Apeldoorns kanaal en via o.a. Lieren, Eerbeek, Dieren en Doesburg bereikten we tegen 13.30 uur opnieuw de stopplaats van de bus op een fraai plekje met uitzicht op de Rijn in de buurt van Spijk. Ook nu konden we ons weer tegoed doen aan allerlei lekkers en vooral weer even de benen strekken en ons van andere lichamelijke ongemakken ontdoen.
Goed toeven aan de Rijn bij Spijk

 Vervolgens hadden we nog zo'n 40 km te gaan over soms onverharde paden alvorens we de jeugdherberg in Kevelaer bereikten. Helaas moesten we even wachten omdat de beheerder nog niet aanwezig was maar uiteindelijk werden de kamers ingedeeld, konden we douchen en vervolgens een herseldrankje drinken en eten. Jaap L. plakte 'en passant' nog even z'n binnenbandje...
De eerste dag zat er echter nog niet helemaal op, 's avonds werden we door Cor en Linda nog even afgezet in Kevelaer waar mensen die erin geloven de gelegenheid hadden om een kaarsje te branden en we met z'n allen nog even genoten van een drankje op een terras.
Weer bij de JHB aangekomen was het tijd voor rust, de volgende dag wachtte ons weer een lange en ook zware dag.

Voorganger Jan S.


De volgende ochtend om 06.00 uur ging de wekker van mijn mobiel. Het doordringende deuntje ‘The Cuckoo Waltz’ , welbekend van het duo Laurel & Hardy, zorgde ervoor dat iedereen snel uit de veren was. De Warsteiners van de avond ervoor waren gelukkig goed gevallen bij de heren.
Na het douchen, het aankleden, het ontmantelen van het bed, het inpakken van de bagage en het ontbijt konden we weer op pad.
In de vaste slagorde fietsten we Kevelaer uit, hopende dat ons bezoek aan deze vrome plaats ons een behouden ‘vaart’ op zou leveren tijdens de rest van de  reis.
De eerste helft van de etappe was lekker vlak maar ging wel door het noordelijke gedeelte van Duisburg met veel stoplichten , wat voor veel oponthoud zorgde. Net voor we Duisburg weer verlieten konden we ons weer laven bij de bus van Cor en Linda. Het is altijd zorg om niet te veel te eten tijdens deze stops en niet kilo's zwaarder thuis te komen na de tocht.
Na de pauze fietsten we eerst een stuk langs de Ruhr en vervolgens richting Wüppertal. Inmiddels was de temperatuur lekker opgelopen en de bidons raakten al wat sneller leeg dan op de eerste dag.
Via een lang onverhard gruispad met veel toeristisch fietsverkeer, fietsten we langzaam maar zeker richting de eerste uitlopers van het welbekende Sauerland. Net voor de helft van deze etappe besloten we nog een PP (plaspauze) in te lassen voor de eerste klimmetjes van de reis Zwolle – München voor ons op zouden doemen.

Laatste beslommeringen voor de bulten...


Temidden van de uitgebreide landerijen werden de blazen geleegd en nog wat proviand naar binnen gewerkt zodat iedereen vol energie het steviger werk aan zou kunnen.
Die energie hadden we dan ook al snel nodig want na ongeveer 70 km veranderde ons ontspannen ritje plotsklaps in een martelgang zonder weerga. Van het één op het andere moment ging de weg over van vlak in een wel erg gemene klim van maximaal 18%, teveel voor onze spieren en velen moesten dan ook hun zadel in de steek laten en al wandelend verder. De overgang was te groot.
Bovenaan deze kuitenbijter moest er even gerust worden om van de schrik te bekomen en om te wennen aan het idee dat er nog veel meer aanstaande was..
Op en af ging de route nu en de stijgingspercentages waren alles behalve mals (meestal tussen de 7 en 13%), in combinatie met een temperatuur die ook behoorlijk was opgelopen zorgde dit ervoor dat er vaak gestopt moest worden om even bij te komen.
Op één van de vele lastige klimmen gingen wij volgens een plaatselijke landbouwer op zijn tractor met aanhanger niet snel genoeg omhoog en onder veel kabaal en misbaar reed deze ‘edele’ boer sommigen van ons letterlijk van de smalle weg de berm in. Het optreden van de man zorgde voor nog meer opwinding in onze groep en boven gekomen moest er even flink stoom afgeblazen worden.
Harry T. moest de omschakeling van vlak naar zwaar klimmen bekopen met kramp in de benen en speciaal voor Harry rusten we ter plekke iets langer uit dan gepland.
De rest van de route bleef de weg op en af lopen en Harry besloot in, verband met aanhoudende kramp klachten, samen met o.a. Jaap L. via een iets vlakkere route naar de JHB te fietsen.
Die JHB bereikten we uiteindelijk na een lange, zware en warme dag, via een 1,5km lange steile afdaling over een verschrikkelijke slechte weg. Terwijl wij het terrein van de JHB  op stuiterden zagen wij Harry en de zijnen gelukkig al ‘fris’ op een bankje zitten.
Iedereen was blij dat de laatste kilometer van de dag er op zat.
De JHB in Beckenfeld is mooi gelegen aan de oevers van de Glörsee en was zelfs nog iemand die opperde om een stukje te gaan zwemmen, gelukkig konden wij deze heer op tijd weer bij zijn positieven krijgen.
Na het verdelen van de kamers en het opbergen van de fietsen konden we lekker gaan douchen. Nadat iedereen weer fris en fruitig beneden was konden we ons gaan opmaken voor een biertje of een andere verfrissing en vervolgens voor een self-service BBQ op de grillplatz.
En zo werd het nog een gezellige avond.

Relax moment (JHB Glörsee)

Laat die avond, terwijl bijna iedereen al op één oor lag te snurken, kreeg ons peloton nog uitbreiding door de komst van Gerrit L. die de laatste 7 dagen van de reis mee zou fietsen. Ikzelf zag Gerrit (en zijn vriendin) pas de volgende ochtend. De inspanningen van de dag zorgden ervoor dat ik die nacht in een diepe slaap was verzonken, tot de volgende ‘Cuckoo Waltz…  

Dag 3 begon ik voor de verandering eens in de bus. Na de 'normale' ochtendroutine van wakker worden, ontbijten, bagage inpakken en inladen en de fiets gereed maken stond ons vandaag een pittige dag te wachten die zou beginnen met de klim van de enige weg naar en van de JHB, dezelfde slechte, steile hobbelweg die we een dag eerder waren afgedaald. Samen met nog ongeveer 8 a 9 personen zag ik dit eigenlijk niet zitten en besloot van de mogelijkheid gebruik te maken om deze 1.5 km met de bus af te leggen. Je bent altijd een toerfietser of het nu op de fiets is of in de bus..
Boven aan de weg hergroepeerden we met de die-hards die wel 'normaal' naar boven waren gefietst en vertrokken voor een etappe van ruim 140 km met de hele dag op en af en stijgingspercentages tot ruim boven de 10%.

Route en profiel dag 3

Het werd dan ook een warme en behoorlijk heftige dag wat fietsen betrof. De omgeving waar we doorheen fietsten was prachtig zolang je er oog voor had. De niet klimmers onder ons (zoals ik) zagen vooral het zwart van het asfalt en elke keer was het weer een opluchting als de top van weer zo'n steile bult was bereikt.
De route liep in grote lijnen van Breckenfeld via Meinerhagen en Siegen naar Marburg, gelegen aan de rivier de Lahn. De gehele route liep dus door het Sauerland en dat hebben we geweten.
Gelukkig wachte na ongeveer 35 km al de bus, de aangeboden etenswaar en verfrissingen gingen erin als...koek. Het energieverbruik nam onder de gegeven omstandigheden nauurlijk ook verontrustende vormen aan, zo moest ik bij elke busstop mijn beide bidonnen weer volledig opnieuw vullen.
Ik hoopte dat deze busstop mij zoveel energie zou geven dat ik de rest van de dag de heuvels over zou vliegen, maar niets was minder waar...
Al gelijk na de stop volgde weer een venijnige lange pukkel waar de benen helemaal op leeg liepen. De Garmin gaf een stijgijngspercentage van 12% terwijl mijn gemoedsrust met gelijke percentages daalde. Bovengekomen was het uithijgen geblazen en even een fotootje schieten van wat achter ons lag, wat er nog komen ging werd gemakshalve maar even verdrongen..

Het mooie (maar zware) Sauerland


Zo fietsen we de kilometers aan elkaar, een stukje dalen en vervolgens weer omhoog. Het koste al met al wel veel tijd omdat er toch telkens op elkaar moest worden gewacht. Niet leuk voor hen die het klimmen beter afgaat en ook niet voor degenen die minder talentvol zijn op dat gebied. Gelukkig bevonden we ons in een sociale groep zodat hier door niemand een punt van werd gemaakt, maar op deze wijze doorfietsen zou uiteindelijk betekeken dat de aankomsttijd bij de JHB (en daar mee het eten) in gevaar zou komen.
Daarom besloten de vermoeide (mindere) klimmers om na ruim 75 km na de tweede busstop om de fietsen in de bus te laden en het restant van deze warme dag in de gekoelde bus uit te rijden. De rest zou, volgens de routekaart, nog een lange klim krijgen maar daarna vrij vlot naar de JHB kunnen rijden. Niets was echter minder waar....
Terwijl wij ons ontspanden in de bus (lees ook slapen) kreeg de rest nog een stevige laatste 65 km voor de wielen.
In de bus was het wel leuk om te zien hoe Cor en Linda op zoek gingen naar een geschikte plek om de bus te parkeren voor de laatste stop. Uiteindelijk werd die plek gevonden op de P-plaats van een brandweerkazerne. Daar kregen wij een heerlijk koud blikje cola van Linda en settelden ons op het rustbankje van de brandweermannen. Naast het bankje hing een flesopenener aan de regenpijp dus het leek ons een bankje waar veel gebruik van werd gemaakt.
De vrijwillige brandweer van Swolland

Bij temperaturen van dik boven de 30 graden was het goed toeven in de schaduw. Gelukkig bleek de kazerne ook nog te beschikken over een openbaar toilet, zodat ik iets kon doen wat in de bus niet mocht....
Na een tijdje wachten kwamen de overige fietsers nog een keer langs om te tanken voor de laatste kilometers, waarna wij op luxueuze wijze verder reisden naar het eindpunt in Marburg.
Daar aangekomen was het vrij laat en druk. De JHB lag bij een sportcomplex aan de Lahn en er was veel jeugd aanwezig (.....). Nadat wij alle bagage uit de bus hadden gehaald moesten wij snel gaan eten omdat anders de hond zich zou nestelen in de pot. Gerhard wist nog te regelen dat de fietsers die nog onderweg waren later konden aanschuiven.
Ook de laatste kilometers waren voor hen zeker niet makelijk geweest en je zag aan de gezichten dat men blij was dat Marburg bereikt was na een erg lange dag.
Die avond hadden de meesten niet meer zo'n zin om op pad te gaan en bleven achter op de binnenplaats van JHB, waar onder het genot van een lekker pilsje (Bosch bier) de afgelopen dag nog even de revue passeerde alvorens we naar onze (ruime) kamers vertrokken om te gaan sla....zzzzz.

Wordt vervolgd
(foto's : Hans de Groot, Jaap Lameris en Hans Meulman)



zondag 12 juli 2015

To Pesse and back...

Eigenlijk fiets ik het hele jaar al niet prettig, zit ik al maanden niet echt lekker in m'n vel en heb ik bovendien al een aantal weken niet gefietst door allerlei redenen. Als je dan op de site van de club leest dat er een tocht van 180 km gepland is voor de het komende weekend slaat je toch van de weeromstuit de schrik om je hart?
Het zou een fraaie zaterdag worden deze 11e juli en om in ieder geval nog wat kilometers te maken als voorbereiding op de fietsreis naar München eind deze maand wilde ik toch wel graag meefietsen. Gelukkig hielp een ontmoedigingscampagne van diverse clubleden en werd de afstand aangepast naar een meer acceptabel aantal kilometers.

Uit bed geraken viel niet echt mee deze zaterdag na een korte nacht, maar met moeite weet ik me toch op gang te trekken en dan bedoel ik ook echt met moeite. Een uurtje later zit ik echter toch op de fiets richting De Vrolijkheid. Als ik het café binnen loop kan ik uit de commentaren opmaken dat ik precies de bijbehorende gemoedstoestand uitstraal zoals ik me voel....
Gelukkig doet een bakkie leut wonderen en komt er weer iets van 'Grinta' in de aderen.
Om half negen vertrekken we met, hou me ten goede, 15 mannen en vrouwen voor een rit richting Drenthe met Ruud en Cor W. op kop (Hennie H. was schijnbaar ook nog niet helemaal wakker....).
Via Berkum, de Vechtdijk, Dalfsen, Balkbrug en Oud Avereest fietsen we Drenthe binnen in de buurt van Fort. Vlak voor dit dorp worden we luid toeterend en op hoge snelheid gepasseerd door een plaatselijke idioot die het op deze ochtend niet zo voorzien heeft op een groep fietsers. Even daarvoor waren we ook al een uitgekafferd door een de mannelijke helft van een echtpaar te fiets. Soms heb ik wel eens het idee dat, door de steeds toenemende (negatieve) aandacht in de media voor het fenomeen toerfietsers, iedereen zich nu maar permiteert om zich agressief tegen hobbyfietsers op te stellen.
Gelukkig kunnen we gewoon doorfietsen en rijden we verder Drenthe in em via Echten en de boswachterij Ruinen komen we in Pesse. Omdat we er inmiddels een kilometer of 60 op hebben zitten verwacht ik dat we hier aan de koffie gaan maar niets is minder waar en we verlaten Pesse net zo snel weer als we er in kwamen. Ondertussen zoekt Hennie naar de track op zijn GPS, maar waar hij ook kijkt er is geen track meer te vinden. Ik vertel Hennie dat ik nog steeds netjes op de track (van de korte route) fiets waarna Hennie doorkrijgt dat er helemaal geen 180 km gefietst wordt (hij was dus echt niet helemaal wakker bij vertrek, al dient de eerlijkheid mij toe te geven dat ook ik in de veronderstelling was dat er ook een gedeelte voor de 180 km ging).

Na een km of 65 stoppen we dan eindelijk voor koffie bij het Oude Posthuis in Anholt/Ruinen maar net als Hennie en ondergetekende heeft ook de uitbater van dit etablissement wat moeite met ontwaken en de deur gaat hier pas om 12 uur open. We moeten dus nog een stukje verder, wel jammer want het is wel een fraaie locatie.
Met 70 km op de teller fietsen we uiteindelijk de Brink van Ruinen op waar de terrassen ons uitdagend welkom heten..KOFFIE!

Koffie op de Brink in Ruinen
Het zo goed toeven op het terras dat het ons enige moeite kost om, na twee koppen koffie en een een heerlijk stuk appelgebak, weer op gang te komen. Toch moeten we weer verder en als we allemaal hebben afgerekend stappen we weer op om de terugweg aan te vangen.
Zoals altijd weet Ruud ons ook vandaag een gevarieerde en landschappelijk mooie route voor te schotelen. Gevarieerd geldt in dit geval vooral voor het wegdek en behalve over prachtig glad asfalt fietsen we vandaag over klinkers, kinderkopjes, zand, fijn grint en.....iets grover grind. Vooral dat laatste heeft gevolgen want na het stuiterend volbrengen van een 500 meter lang stuk grindweg worden we opgeschrikt door een lekke band van Petra. Ruud voelt zich dermate schuldig dat hij gelijk begint met de reparatie en terecht (je bent een bycicle repairman of niet). Helaas blijkt dat Petra niet het enige slachtoffer is want ook Gerrit L. komt erachter dat hij een lekke band heeft en nog weer later moet ook Harry T. tot zijn schrik constateren dat zijn voorbandje lek is. Zo hebben we dus drie lekke banden in 500 meter te pakken....bedankt Ruud!
Terwijl er dus druk binnenbandjes worden gewisseld geniet de rest van de zon en en passant wordt er druk gekeuveld over de banden en de lekbestandigheid daarvan. Na deze ongeplande bandentest zijn in ieder geval de volgende banden vandaag door de mand gevallen;
Michelin Dynamic (Harry ) Vredestein Fortezza (Gerrit) en de Giant nog wat (Petra), mijn eigen Schwalbe Durano Plus bandjes hebben de grint-test glansrijk doorstaan (knock on wood).

Testbaan
3x lek
Als alle binnenbandjes zijn verwisseld kunnen we, na een stief kwartiertje, uiteindelijk weer verder en zonder verder malheur fietsen we weer richting Zwolle.
Daar aangekomen geniet een aantal nog even van een welverdiend hersteldrankje op het terras bij Klaasje alvorens we huiswaarts gaan.
Thuis gekomen heb ik 128.5 km op de teller en ben ik blij dat ik weer gefietst heb. Na een vekwikkende douche plant ik mij vervolgens op de bank en kijk hoe de profs het doen in Frankrijk op de Mur de Bretagne.....
Over een week of drie gaan we op weg naar München (7 dagen achtereen ongeveer 130 kilometer met een aantal extra lusjes) dus de komende weken zal ik nog zeker wat extra kilometers moeten maken ter voorbereiding, er is zeker nog werk te doen.....

dinsdag 9 juni 2015

Buitenland weekend, Harz (Dlnd)

VRIJDAG
Ik heb wat afgeklaagd over het weer van de afgelopen weken. Helemaal klaar was ik ermee, met die regen, met de wind en kou.
Gelukkig is er in afgelopen weekend heel veel goed gemaakt wat mij betreft, want wat hadden we prachtig weer tijdens ons jaarlijkse buitenland weekend van TC Swolland!

Na de Ardennen,de  Eifel, het Sauerland en Luxemburg wasde keuze dit jaar gevallen op het Harz gebergte in midden Duitsland. Een streek rond het voormalige Oost Duitsland, bekend van de mijnbouw, de Brocken (hoogste berg van midden Duitsland) en van de heksen....
In het noordwesen van dit mooie gebied had de organisatie (Ruud W. en Hans K.) een hotel uitgezocht in Goslar/Hahnenklee en van daaruit zouden we onze fietstochten gaan maken.
Om er te komen was er wel een behoorlijke autorit van ongeveer 400 km nodig, maar die hadden we er graag voor over.
Het zou een warme vrijdag worden volgens de weer-geleerden en dus vertrok ik die ochtend in korte broek en op sandalen richting Jan S om vervolgens door te rijden naar Hans M vanwaar we samen met Ruud in twee auto's richting de Harz zouden rijden. Tot aan de koffiestop verliep de reis voorspoedig. Bij de raststatte aan de A30 konden we lekker in het zonnetje aan de koffie en terwijl we daar zo zaten te genieten kwamen achter elkaar andere Harz gangers ons in slagorde gezelschap houden; Gerard N. vergezeld van het echtpaar Jaap en Ellen L. werden al snel gevolgd door het trio Arnold van B.,Cor W. en Hans K..
Na een kort maar gezellig samenzijn moesten wij echter snel verder, want nog een dikke 200 km te gaan. Helaas stonden we na een paar kilometer al weer stil vanwege een behoorlijk lange file met meer stilstaan dan rijden. Maar liefst 45 minuten oponthoudt was ons deel. De reden van het leed was een ongeluk verderop in een stad die als het ware de snelweg in tweeën deelt, want zo rijdt je nog op de snelweg en zo sta je voor verkeerlichten die de hele boel nogal ophouden.
Gelukkig hadden we verder geen last meer en zo reden we na Hannover al vrij snel het berglandschap van de Harz in en stonden we uiteindelijk rond 13.45 uur bij het hotel.

Fileleed op de A30
Gelukkig wisten de meesten toch nog redelijk op tijd voor de vrijdagmiddagrit te arriveren bij het hotel, het was echter wel jammer at we nog geen gebruik konden maken van de kamers omdat deze nog schoon gemaakt moesten worden. Dat betekende dat we moesten improviseren tijdens het omkleden. Dit kon in een kleine ruimte waar het dan ook al snel een drukte van belang was. Zo druk dat je moest oppassen dat je je lange broek niet kwijt zou raken, wat overigens bij de heersende temperaturen van dat moment ook weer geen onoverkomelijk probleem zou moeten zijn maar Hans K. was het daar zeker niet mee eens. Een eerste mysterie was daarmee geboren, wie had de lange broek van Hans geleend?
Nadat iedereen zichzelf in de fietskleding had gestoken konden we op pad voor de eerste kilometers in de Harz, maar eerst moest er nog even een foto genomen worden van Jan S. met zijn supersonische nieuwe helm. Ik moest gelijk aan een film denken...

ET...home...
Inmiddels waren temperaturen dus opgelopen tot de voorspelde 30+ wat betekende dat we serieus aan de bak moesten. Verdeeld in twee snelheidsgroepen gingen we op pad, de ene club linksom, de anderen rechtsom. Wij (de toeristische groep) mochten beginnen met een lekkere lange afdaling naar Lautental.
Vervolgens fietsten we een landschappelijk fraaie route, echter met nog niet zo heel veel hoogtemeters in de eerste kilometers,
Op ongeveer de helft van de 52 km werden we opgeschrikt door een lekke band van Jaap, zoals in 99 van de 100 gevallen was het Jaap's achterband die de geest had gegeven en met vereende krachten werd het euvel verholpen en konden we weer met goede moed verder tot een aantal kilometers verderop toen opnieuw de noodkreet LEK klonk en opnieuw Jaap de ongelukkige bleek. Zoals in 99 van de 100 gevallen betrof het opnieuw de achterband.... Toen het euvel wederom was verholpen gingen wij weer met goede moed verder, alleen waar bleef Jaap (???) Nadat we alweer een kilometer verder waren bleek Jaap niet meegkomen te zijn en moesten we onverrichter zake terug. Jaap had ook problemen gekregen met z'n cassette tijdens het weer inbouwen van zijn wiel en had uiteindelijk ook maar besloten om gelijk twee extra binnenbandjes te kopen in het stadje waar we op dat moment waren.
Inmiddel was de andere (lees snelle) groep ons al vanuit de tegengestelde richting gepasseerd terwijl wij stonden te wachten.
Gelukkig konden ook wij na een minuut of 20 weer verder. Onze route bestond eigenlijk voor het grootste deel uit vals plat omhoog maar makkelijk ging het voor mij zeker niet.
Helaas wilden mijn benen niet wat mijn hart wel wilde namelijk lekker naar boven fietsen. Na de Elfstedentocht was ik overvallen door een stevige griep en het herstel daarvan had toch meer tijd gevergd dan me lief was, zelfs de woensdag voor het vertrek nnar de Harz voelde ik me, hoewel beter, nog lang geen 100%
Het gevolg was dat er weinig power in de benen zat, helaas.
Op ongeveer driekwart van de route begonnen onze bidons al behoorlijk leeg te raken dankzij de hoge temperaturen. Ter hoogte van de Okerstausee fietsten we langs een restaurant, de bedoeling wasechter  niet om daar te stoppen maar.......dan hadden we buiten Jaap gerekend want voor de 3e maal moest Jaap verzuchten dat hij lek was gereden.  Zoals in  1 van de 100 gevallen betreft de lek de voorband en dat was dan ook de band die Jaap nu kapot had gereden, wat dus ook betekend dat Jaap's eerstvolgende 99 lekke banden weer de achterband zal betreffen. Al met al was Jaap er niet blij mee en terwijl hij druk doende was om voor de derde maal een nieuw bandje te leggen maakten wij van de gelegenheid gebruik om alsnog de bidons te vullen bij het restaurant....bedankt Jaap !

Jaap onderzoekt zijn voorwiel, op de achtergrond de Okerstausee.
Na al deze pech begon het nu toch wel aardig laat te worden en na het laatste oponthoudt moest er nog even doorgetrapt worden om nog voor het eten een lekker koud hersteldrankje te kunnen drinken.
Na 52 km kwamen we uiteindelijk. behoorlijk bezweet, weer bij het hotel waar we nu wel de kamer in konden en het natte zweet konden afdouchen...

In het hotel was het inmiddels een drukte van belang. Naast onze fietsclub was er ook nog een grote motorclub uit het noorden des land aanwezig wat zorgde voor een overvolle parkeerplaats en ook de wachtrijen bij het diner en ontbijt logen er dientengevolge niet om.
In de partytrent achter het hotel was het goed toeven en onder lekkere temperauren genoten we met z'n allen van een koel glas pils of ander nat. De onderwerpen varieerden van de vermistte lange broek van Hans K. tot de maat van het jackie van Stefan H. (X)L.Ondertussen was het wachten op de laatste twee mannen die nog onderweg waren; Wim H. en Frens L. Zij zouden tijdens het diner pas arriveren na hun 180 fietskilometers richting hotel. Voor Frens was de tocht echter 6 km te lang, de warmte had grip op hem gekregen en hij werd door Henk M en Stefan opgehaald uit Lautental.
Die avond trok een hevig onweer over Nederland maar wij bleven gelukkig gevrijwaard van enig noodweer en konden de hele avond nog genieten van een zwoele vrijdagavond in de Harz, een avond waarbij de sfeer er goed inzat en we tegen 00.00 uur door een medewerkster uiteindelijk werden gemaand naar bed te gaan.......

Zo ein abend in der Harz....
ZATERDAG
Het is 17 juli 1583 in Wernigerode, een klein stadje ergens in de Harz. Anna Suprang is door een rechter schuldig bevonden aan hekserij en duivelsverering. Ze heeft maanden van ondervragingen achter de rug. Praten, scheldpartijen en martelingen ondergaat ze tot ze breekt en ‘opbiecht’ wat ze gedaan heeft. Ja, ze heeft jaren geleden een pact met de duivel gesloten en ja, ze heeft negen jaar lang mensen gekweld met zwarte magie. En van de duivel heeft ze geleerd gifbrouwsels te maken. Deze afgedwongen bekentenissen zijn genoeg om haar te veroordelen tot de brandstapel.

Bovenstaande gebeurtenis is de reden dat het gebied van de Harz bekend is geworden om z'n mythes en sagen rond de hekserij. Zo zouden er op de top van de Brocken heksen hebben rondgevlogen op bokken....
Al die verhalen zorgen heden ten dage voor een portie bijgeloof en wat extra toeristische inkomsten in de Harz.
Bij TC Swolland doen we niet aan bijgeloof, ook al gebeurden er zo nu en dan best wel mysterieuze zaken terwijl wij in de Harz waren, zo was op zaterdagochtend de lange broek van Hans nog steeds niet boven water en liep hij noodgedwongen al twee dagen met korte pijpen...en wat te denken van die drie lekke banden van Jaap, toch ook geen zuivere koffie dacht ik.
Tijdens het ontbijt staat een lange rij motormuizen behoorlijk in de weg voor het koffieaparaat en het is zo nu en dan vechten om een broodje. Gelukkig krijg ik mijn buik wel rond en is Jeanette M. zo vriendelijk om koffie voor mij te halen, vrouwelijk charme doet het sowieso beter bij de motormuizen dat had Jeanette al lang door natuurlijk. Bedankt Jeanette!
Vandaag was de dag van de Koninginneritten voor de twee groepen, 150 en 120/90 km zouden we vandaag voor de kiezen krijgen, inclusief een bezoek aan de heksentop van de Brocken. Ik was erg benieuwd of het vandaag iets beter zou gaan met de benen. Wat in ieder geval scheelde was dat alle medewerkers van houtzagerij Schotman en co. de voorafgaande nacht blijkbaar allemaal een verlofdag hadden en ik ongestoord heb kunnen genieten van een goede nachtrust.
De start werd een halfuurtje uitgesteld omdat de flanken van een regenstoring nog over dit deel van Duitsland wegtrok en zoals al eerder gezegd, met regenfietsen waren we al wel klaar.
Om half tien vertrokken we dus opnieuw in twee groepen. De snelle mannen voor de 150 km en wij voor 90 of 120.

Ditmaal mochten wij (13 man/vrouw sterk) eerst gaan klimmen en al gelijk voelde ik dat het met benen nog steeds niet goed zat, helemaal geen poweer in de benen en dat ondanks de hersteldrankjes van de vrijdagavond.....
Tot aan kilometer 18 ging het allemaal nog wel en glooide het terrein wat tussen de 440 en 600 meter maar daarna begon er een relatief lange (6,5 km) klim van 445 meter naar 819 meter hoogte met zo nu en dan behoorlijke percentages. Gelukkig was het niet meer zo warm als de dag ervoor wat het fietsen op zich wat prettiger maakte. Later die dag zouden we nog een paar meter hoger uitkomen na de lange klim bij St.Andreasberg maar het absolute hoogtepunt van de dag was toch wel de koffiestop in Braunlage bij 'Tenne Schwof & Schmaus am Blueberry Hill'
Om daar te komen mochten we eerst een flink stuk knalhard afdalen, zo hard dat sommigen de juiste afslag mistten en wat extra klimmeters mochten maken. Uiteindelijk zaten we toch allemaal op het zonnige terras van het vrolijke etablissement.
De bediening bestond uit een stevige kokkin und 'Der Oma' die het wel heel goed kon vinden met 'Der Jan' von Swolland. De hulp die Jan leverde tijdens de bediening leverde hem behalve een kop koffie van extra goede kwaliteit ook nog een kort moment van erotische spanning op toen 'Der Oma' bij 'Der Jan' op de schoot kroop.....

Peppie und Kokkin

Der Jan und Der Oma

Tenne in Braunlage

Buiten alle leut en vrolijkheid smaakten de koffie en apfelstrudel ook nog eens buitengewoon goed, zodat we me met een goed gevoel verder konden, echter niet voordat iedereen individueel had bepaalt of hij/zij al dan niet de Brocken op wilde fietsen. Uiteindelijk waren het alleen Hans M., Jeanette, Bennie van de B., Toine P. en Hennie H. die de uitdaing aandurfden en op weg gingen naar de heksenberg op 1141 meter hoogte. Je moet maar durven. De overige 8 mannen en dame kozen voor de kortere maar ook zeker nog pittige route.
Eerst mochten we nog een stukje dalen maar al snel volgde de afslag naar St. Andreasberg in het Naturpark HochHarz, wat volgde was een 10 km lange klim (met een paar korte onderbrekingen) naar het hoogste punt van de dag, 821 meter. Met continu percentages van rond de 7 a 8 % was het een ware aanslag op mijn toch al zo krachteloze benen.
Ondertussen waren de overige groepen onderweg naar de Brocken, via de druk gebruikte weg naar de top zwoegden zij op de bijzonder lastige klim naar de kale top. De heroische verhalen kwamen natuurlijk 's avonds na de hersteldrankjes maar overall werd de klim toch als bijzonder lastig ervaren. Er kwamen zelfs berichten over kramp voorbij, of ook hier hekserij in het spel was zullen we nooit weten maar zeker is wel dat allen die de top hebben gehaald bij deze een eervolle vermelding hebben verdiend!!
Na de mooie, lange en snelle afdaling vanuit het naturpark richting Clausthal-Zellerfeld moesten we even wachten op Ellen, die niet zo hard durft te dalen als de mannen. Helaas raakte Ellen het spoor een beetje bijster toen ze beneden aangekomen niet rechtdoor ging maar afsloeg richting Goslar. Hierdoor maakte zij de nodige onnodige kilometers en konden wij genieten van een onverwachtte rustpauze. Stefan H. maakte van de gelegenheid gebruik om diep in de bossen van de Harz een bruin souvenir achter te laten (hij doet werkelijk alles om maar in dat jackie met maat L te passen). Uiteindelijk na een kleine 20 minuten was Ellen weer boven water, vanzelfsprekend opgehaal door Jaap die daarmee ook wat extra kilometers kon bijschrijven.
Inmiddels hadden wij besloten om vanaf Clausthal-Zellerfeld rechtstreeks richting Hahnenklee te fietsen,een kilometer of 10 nog zodat we uiteindelijk met ongeveer 80 kilometer weer bij het hotel aankwamen. Ik was er niet echt rouwig om dat de Koninginnerit voor ons uiteindelijk korter uitviel dan op voorhand verwacht, de conditie en de benen voelden gewoon niet goed genoeg voor 100+ in een bergachtig terrein als de Harz. Jammer maar helaas en volgend jaar nieuwe ronde, nieuwe kansen.
Na een verkwikkende douche konden we derhalve op tijd aanschuiven op het terras waar we de andere groepen, onder het genot van een drankje, konden binnenhalen.
Terwijl Jaap net aan zijn Weizenbier wilde beginnen ging de telefoon; óf iemand Frens op kon halen uit Clausthal...Jaap en Ellen offerden zich hiervoor op en stapten in de auto.
Uiteindelijk kwamen ook de andere deelnemers, meer of minder uitgepierd, bij het hotel aan waarna we na nog een drankje, moesten maken dat we aan de BBQ kwamen anders hadden de motormuizen alles opgemaakt.

Ruud en Der Jan zijn klaar voor de BBQ
Gelukkig kwamen we nog net op tijd voor het heerlijke vlees en de salade van de BBQ. Het smaakte prima en er werd gegeten alsof levens er van af hingen, wat in sommige gevallen misschien ook wel zo was.....
Zoals al genoemd kwamen nu ook de heroische verhalen van de Brocken-rijders los, een bitch berg werd hij genoemd. Zwaarder dan verwacht ook. Ook kwam er nog wat commentaar op de route vanuit de snelle mannen groep, zij moesten een stukje door een afgraving kuieren wat Ruud niet in dank werd afgenomen. Zijn route werd uiteindelijk omgedoopt in RRR; Ruud's Rottige Route.
Ik wil hier graag benadrukken dat er flink is betaald om deze annecdote in het verslag op te nemen, met een extra toelage voor het plaatsen van onderstaande foto...




Tijdens de BBQ werd uiteindelijk ook het mysterie van de lange broek van Hans K opgelost. Tijdens het aantrekken van zijn korte broek ontdekte Henk M dat de pijpen wel erg lang waren geworden en dat ook de maat niet helemaal zijn maat was. Niks hekserij dus, gewoon even geleend die broek.
Die avond genoten we met z'n allen van de Champions League finale tussen Barcelona en Juventus
(3-1) en er volgden nog vele zinnige en onzinnge verhalen tijdens de nazit. Anderen gingen spelletjes doen om de tijd te doden en zo vond iedereen zijn eigen manier om van de inspanningen van de dag te
recupereren.
Tegen 00.00 uur was het uiteindelijk weer tijd om de kribbe op te zoeken en weg te dromen op weg naar het laatste ritje in de Harz, zondagochtend richting Goslar.

Een spellegie doen.....

Dé broek van Hans...


ZONDAG
Zondagochtend stond ik op met een nog zwakker gevoel in de benen dan de dag ervoor en nog voor het ontbijt besloot ik om de zondagochtendrit te laten voor wat het was, ik was leeg en moe.
De rest maakte zich wel klaar voor de korte rit naar het fraaie mijnbouwplaatsje Goslar.
Opnieuw werd er in twee groepen gereden waarbij de er een korte en iets langere versie beschikbaar was.
Terwijl de hele club van start ging besloot ik met de auto naar Goslar te rijden om in ieder geval de koffie met strudel niet te missen en en passant wat filmbeelden te maken van de medefietsers.
(Helaas zijn de meeste beelden op mysterieuze wijze niet opgeslagen op mijn telefoon en ik vermoed ook hier toch enige bovennatuurlijke hekserij.......onkunde van mijzelf lijkt vooralsnog uitgesloten).
In Goslar aangekomen tankte ik snel de auto vol voor de terugreis om vervolgens een parkeerplaats te zoeken en mij naar de marktplatz te begeven waar de fietsers ongetwijfeld elk ogenblik aan zouden komen. Dat deden ze en even later was het fraaie plein gevuld met Swolland fietsers.

Swolland kleurt het marktplein in Goslar.....
Na een korte discussie werd uiteindelijk een geschikt terras gevonden in een hoek van het plein en werd de koffie met apfelstrudel snel en professioneel geserveerd.
Net als gisteren bij de Blueberry Hill smaakte ook nu de apfelstrudel weer magnifiek, een beetje warm met een bolletje ijs en heerlijke vanillesaus, om je vingers bij op te eten.
Na een halfuurtje moesten we echter weer terug richting hotel en uiteindelijk naar huis. De fietsende leden mochten daarbij nog éénmaal de kuiten laten spreken op de klimmende weg van Goslar naar Hahnenklee maar wel onder fraaie weersomstandigheden.
Weer terug bij het hotel kon er bij het zwembad gedouched worden waarna we konden aanschuiven voor een smakelijke lunch inclusief een kop gemusesuppe.
Daarna maakte iedereen zich op voor de lange reis terug naar Zwolle of andere oorden. Het was net als andere jaren een reuze gezellig weekend met dit keer ook nog eens prachtig weer. Natuurlijk waren er enkele mysterieuze voorvallen maar die werden uiteindelijk toch allemaal opgelost. Allemaal? op één na, want het blijft nog steeds een raadsel hoe Stefan met een jackie maat L van huis ging en uiteindelijk met een maat XL weer thuis kwam..........sommige dingen zijn te mysterieus om te verklaren.