Jaaroverzicht

We zouden vandaag de Calorieëntocht gereden hebben ware het niet dat de weersverwachting roet in het eten gooide. De laatste officiële tocht van TC Swolland kon vanwege verwachte vorst en sneeuwval niet doorgaan.
Gelukkig was dat de enige tocht die dit jaar niet door kon gaan,want overall was het een prima fietsjaar. Getuige daarvan is ongetwijfeld mijn kilometerstand over het afgelopen jaar :6906 km, een persoonlijk jaar record!

Na de eerste kilometers in de bossen begon ik het wegseizoen ietwat overmoedig door in m'n uppie de Prestatietocht (160 km) voor te rijden....een hele toer begin maart.
Eenmaal op gang liep het seizoen lekker door met de verschillende Swolland tochten aangevuld met externe ritten zoals de Grensheuvelentocht, de Classico Boretti en de Elfstedentocht.
Het weekend in Luxemburg en Zwolle-Bremen-Zwolle waren dit jaar de geslaagde meerdaagse tochten.
Rond de zomerperiode was er een serieuze dip te bespeuren in mijn fietsjaar, juli en augustus waren, met uitzondering van Zwolle-Bremen-Zwolle, magere maanden veroorzaakt door zowel fysiek als mentaal malheur.

Gelukkige konden we in het najaar nog even lekker doorfietsen waardoor het jaar toch met een goed gevoel kan worden afgesloten.

Op naar een nieuw, lang en fantastisch fietsjaar........

Hieronder het Toerfietser fietsjaar  in een klein halfuur samengevat:

Op naar de Zwarte Dennen

Op een ochtend vol met mist

Zat ik op de fiets voor ik het wist

Op weg naar café De Vrolijkheid

Ik was er gelukkig ruim op tijd

Onderweg had ik nog even stil gestaan
Toen ik de goede Sint weer terug zag gaan

Met in zijn kielzog zijn knechtje Piet

Maar of ie zwart was, dat zeg ik lekker niet

De koffie van Ria smaakte ons weer goed

Dat is waar je het allemaal voor doet

Maar toch, na een stief kwartiertje wachten

Gingen we op pad, met z'n achten

Henk en Gerard hebben brede ruggen

Waar achter we vele kilometers overbrugden

Eerst nog over heel veel asfalt

Waar je zo lekker overheen knalt

Via Hessenpoort, Nieuwleusen en Ruitenveen

Fietsten wij naar de Zwarte Dennen heen

Om daar even lekker te crossen

Door de zompige bossen

Sturend over brede zandpaden of een single track

De blik geconcentreerd vooruit, anders ging je op je bek

Dat gebeurde deze tocht slecht één persoon

Helaas wel uit het zicht, dus ontbrak de hoon

De koffiestop was in Veeningen gepland

Bij Poortman, ons allen wel bekend

Daar aangekomen schrokken we ons echter rot

Want wat bleek? De deur was nog op slot

Terwijl wij op het punt stonden te verkassen

Moest een tweetal nog even plassen

Dit bleek uiteindelijk onze redding te zijn

Want ineens stond hij daar.....de kastelein

Erg vrolijk was de goede man nog niet

Maar ja, met een dichte deur ben je zo failliet

Gelukkig smaakte de koffie er niet minder om

Dus bestelden we nog maar een tweede kom

Helaas ontbrak het de waard aan appelgebak

Iets wat wij zagen als een groot ongemak

Hoe moesten wij nu verder zonder die onmisbare calorieën

Bij de gedachte alleen al knikten onze knieën

Toch moesten wij wel weer op het fietsje terug

Dus betaalden wij de rekening, vliegensvlug

Buiten gekomen moesten we weer even aan de kilte wennen

Maar echte bikkels laten zich niet kennen

Eerst weer een heel stuk over verharde wegen

Met niet zo heel veel wind maar wel een beetje tegen

Na een tijdje belandden we weer in het bos

En daar fietsten we er weer stevig op los

Stuiterend over de wortels der bomen

wisten we toch lekker vooruit te komen

Toch moesten we soms even recupereren

Wat dan weer tijd gaf om te fotograferen

 Uit het bos weer op de weg gekomen

Waren de voorrijders moeilijk in te tomen

Zo knalden we lekker weer op Zwolle an

Voor een welverdiend hersteldrankje, dat was het plan

Na dat gezellige herstel bij De Vrolijkheid

Werd het uiteindelijk toch weer tijd

Om, met een lichte slinger, huiswaarts te keren

Het was weer genieten met al die Swolland heren

Asfaltridders worden modderkruipers

Na een lang wegseizoen was het dit weekend dan tijd voor de overgang naar de mountainbike of beter gezegd de All Terrein Bike.
Net als de afgelopen jaren gaan we de komende winter met de Swolland mannen wekelijks een gecombineerde weg/bos tocht maken vanuit hetzelfde principe van samen op pad en samen thuis.
Ruud W. had voor de openingstocht een ritje van ongeveer 70 km uitgezet richting de bossen van Ommen.
In dit nieuwe winterseizoen hoop ik zelf in ieder geval gevrijwaard te blijven van het pechduiveltje dat mij de vorige winter achtervolgde, het aandrijf drama van zondag 23 februari van dit jaar staat mij, wat dat betreft, nog helder voor de geest;  (Een duwtje in de rug...)
Aan mijn materiaal mag het gewoon niet liggen want de gehele aandrijving is dit jaar vernieuwd en kreeg een update van Deore/LX naar XT/SLX, afwachten dus maar.

Om 9 uur vertrok ik deze ochtend richting De Vrolijkheid, het was nog wat fris maar met de welbekende 3 laagjes moest het goed komen vandaag, immers de temperatuur zou nog oplopen tot een graad of 12. Wel regende het nog even rond een uur of 8 en een blik op de buienradar vertelde mij dat er nog wel kans was op meer, het zou er om spannen.
In ons 'clubhuis' zijn Ruud en onze voorzitter Gerard N.al aanwezig en met mij arriveert ook Arnold v.B. terwijl even later nog Hans K. Fred B. en Toon O. aanschuiven voor de koffie.
Als de koffiekopjes leeg zijn en menig kwinkslag gemaakt, kunnen we op pad, 6 heren op de ATB en één op z'n hybride.
Gerard nam als voorzitter gelijk zijn verantwoordelijkheid en zette zich op kop samen met Arnold en achter deze twee heren fietsten we Zwolle uit in de richting van de Vechtdijk. De overgang van racefiets naar ATB is toch altijd even wennen, een andere zit, het andere materiaal, het is even overschakelen. Op het asfalt rolden de kilometers echter nog wel redelijk makkelijk weg, in het terrein zou de overgang ongetwijfeld minder soepel verlopen. Pas in de bossen bij Vilsteren maakten we kennis met die heel andere ondergrond nadat we achter herberg De Klomp de eerste bospaden op fietsen.
Door de regen van die ochtend waren de paden toch nog wel behoorlijk zompig en de banden zakten gelijk weg in de vochtige grond. Halverwege het eerste stuk bos van dit winterseizoen raakte de groep al uit elkaar doordat één helft voor een op het oog iets simpeler weg koos dan de andere helft, maar al snel konden we hergroeperen.
Na weer een stukje asfalt trokken we ter hoogte van huis Het Laar opnieuw het bos in om er achter het station van Ommen weer uit te komen. Vervolgens fietsten we richting de Besthmenerberg om ook daar even lekker over de zompige paden te rossen. Onderweg kwamen we bij een bekend breed bospad welke door tractorenbanden behoorlijk was omgeploegd, altijd weer lachen natuurlijk als er dan één net niet genoeg snelheid heeft en er vanuit stilstand zijwaarts bij gaat liggen. Helaas miste het slachtoffer daarbij maar net de modderige plas die zich aldaar had gevormd, ik zal zijn naam niet noemen maar wil wel verklappen dat het ging om iemand met een bestuursfunctie binnen onze club.
Via het bosrijke gebied rond Besthmen en Junne bereikten we de rand van de Sahara en terwijl even werd gewacht voor een korte plaspauze begon het hier net even te regenen.

Wachten aan de rand van de Sahara...

Na nog wat geploeter over modder, zand- en graspaden mochten na een kilometer of 45 eindelijk aan de welverdiende koffie bij de Nieuwe Brug.
Met beslagen brillenglazen genoot ik van de koffie en (het ietwat machtige) appelgebak, teken dat er inmiddels wel een laagje minder aan kon...
Na een halfuurtje gingen we weer verder. Op de terugweg werden opnieuw stukken asfalt afgewisseld met, soms behoorlijk lastige, bospaden. Uiteindelijk vonden we in het Sternbosch de laatste onverharde stukken, alvorens we via Hoonhorst, Wijthmen en Berkum weer richting de startlocatie fietsten. Ook nu nam onze voorzitter, samen met Hans K., de rol van voorrijder op zich waarbij de snelheid in de slotkilometers zelfs tot boven de 30 km/h werd opgeschroefd, gelukkig hoefden wij alleen maar te volgen.
Gezamenlijk genoten we nog even van een hersteldrankje alvorens een ieder huiswaarts keerde.

Bij thuiskomst bleek dat de overgang naar de ATB toch wel voor vermoeide benen heeft gezorgd, maar op het moment dat ik dit stukje tik voelen de benen al weer fris en fruitig. Pech bleef mij gelukkig bespaart vandaag (het kleine valpartijtje bij de ronding van een omgevallen boom daargelaten).
Wat mij betreft hebben we de komende zaterdagen telkens geluk met het weer en kunnen we  nog de nodige zompige kilometers maken...de asfaltridders zijn weer modderkruipers geworden.

Een ochtend in het Swolsebos....

Op de IJsselallee is het nog relatief rustig op deze zaterdagochtend. Ik ben op weg naar de parkeerplaats aan de Kamperweg tussen Heerde en Wezep om weer vele ATB-ers te voorzien van een natje en een droogje tijdens de Swolsebostocht.
2x per jaar sta ik samen met Harry B. en Ruud W. op één van de twee verzorgingsposten aan de route.

Als ik de parkeerplaats op rij zie ik al enkele mensen van de organisatie in de weer met pijlen en linten en ook de 2 EHBO-ers zijn reeds ter plaatste.  Terwijl ik mijn dagelijkse stappers omruil voor een paar noeste werkschoenen komt ook de auto van Ruud het bospad opgereden.
Na wat heen en weer lopen en het extra bekijken van het routebord wordt de plaats van de post bepaald. Net voor de splitsing van de 45 en 60 km route.
Snel wordt de auto van Ruud uitgeladen en kan het opbouwen beginnen. Een groot tentenbouwer ben ik nooit geweest (eens kwam ik er tijdens een kampeerweekend achter dat, nadat de tent was opgebouwd, de binnentent nog in de zak was achtergebleven) maar met twee specialisten in de buurt lukt het altijd wel. Gelukkig kon ik nog wel positief bijspringen toen Harry een stuk zijwand tekort kwam en bleek dat hij 'm aan de verkeerde kant wilde ophangen.
Toen alles stond moesten we snel aan de bak want nadat de eerste bekertjes gevuld waren met sportdrank kwamen de eerste, vroeg gestarte, deelnemers al aan gefietst.

De taakverdeling van ons illustere trio staat eigenlijk al jaren vast; Harry mengt, Hans schenkt en Ruud wenkt. Vandaag was het niet anders al moet gezegd dat Ruud behoorlijk druk was met het uit de verpakking halen van de verschillende versnaperingen en krentenbollen. Misschien lag het aan het feit dat we hulp kregen van de bevallige EHBO-ster Terri maar het liep allemaal erg gesmeerd deze ochtend.
Terri was met haar vrouwelijke charme al snel de smaakmaker van verzorgingspost 1 en ze ging zelfs zo ver dat ze de deelnemers de versnaperingen op een presenteerblaadje aanreikte.
Nadat wij 3 uurtjes in de schaduw van Terri hadden verkeert, wisten wij dat ze een sofa had en een man, dat ze reizen maakte naar de Azoren en iets deed met Kuychi (?), haar talen spreekt en het reuze gezellig vond met ons drieën.

Toerfietser in de schaduw van een 'stralende' Terri...

Ondertussen fietsen honderden mountainbikers voorbij. Jong, oud, mannen en vrouwen genoten van het in herfstkleuren getooide bos en onze vermaarde sportdrank (het geheime recept ligt vast tussen de oren van Harry).
Halverwege moeten we Jaap L. er op uit sturen om ons te voorzien van extra jerrycans met water omdat de voorraad te kort lijkt te schieten, met de nadruk op lijkt. Sorry Jaap, maar we hadden de beide jerrycans uiteindelijk niet nodig maar ze zijn wel leeg gekomen...
De meest gestelde vraag die wij gesteld kregen was; hebben jullie ook soep? nee helaas, al die mensen hebben we vriendelijk doch beslist doorgestuurd naar de Leger des Heils post van Jan S. Jannes M en Bert D.

Uiteindelijk komt elke keer weer het moment dat de laatste deelnemer voorbij fietst en wij de post kunnen afbreken. Op de één of andere manier gaat mij dat toch altijd makkelijker af dan opbouwen.
Nadat we op hartelijk wijze afscheid hebben genomen van Terri en haar iets minder opvallende EHBO collega, konden wij de post officieel sluiten met ons traditionele glaasje Jaegermeister.

In het clubhuis van voetbalvereniging WZC te Wapenveld sluiten we al even traditioneel deze Swolsebostocht af met een dampende kop oer Hollandse snert.
Wordt vervolgd in februari 2015.

Video impressie van de Swolsebostocht 2014 (Sportief Zwolle)

Rondje Luttenberg

Het zou vorige week al de laatste wegrit van 2014 zijn volgens de geleerden...dus heb ik deze week mijn Wilier weggebracht voor de nodige werkzaamheden. Bij de achterpad is een scheurtje zichtbaar en de vraag is of dit scheurtje alleen in de lak zit of ook in het carbon zelf, omdat er op de staande achtervork ook nog een aantal andere beschadigingen zitten toch maar besloten om het frame te laten nakijken en de lakschade te laten repareren. Omdat daarom de hele fiets sowieso ontmanteld moest worden, heb ik gelijk maar besloten om de fiets te upgraden naar 11 speed met de nieuwste Ultegra compact 50/34 groep en een nieuw ergo stuur. Je moet toch ergens heen met je zuur verdiende centen.
De schade aan en scheur in het frame zal door de verzekeringsexpert bekeken worden en ik heb goede hoop dat deze schade zal worden vergoed aangezien deze is te relateren aan een eerdere valpartij.

Al met al voor mij dus geen wegrit meer afgelopen zaterdag. De Swolland mannen gingen nog voor een 'laatste' rit naar Hardenberg maar wel zonder mij.
Ik besloot op de zondagochtend zelf een ritje op de mountainbike te maken, niet door het bos of veld maar gewoon over de weg richting Luttenberg, een rondje van ruim 70 km.
Om 9.15 was ik klaar voor vertrek en via de Wijthmenerplas en Wijthmen zette ik koers richting Hoonhorst. Het was rustig weer en er scheen zelfs een niet verwacht zonnetje al was het nog wel frisjes met een graad of 7.
In Hoonhorst ging binnendoor op Millingen aan en vervolgens langs Starnbosch en Dalsmsholte richting Luttenberg waar ik de koffie had gepland bij Schoenmaker. Toen ik bij het Café aankwam had ik zowaar al weer koude tenen, een euvel wat ik bijna kan relateren aan de MTB. Helaas had ik de verwarmde zooltjes nog niet bij me...
2 koppen koffie en evenzovele Jan Hagels later ging het verder over de Luttenberg zelf en vervolgens door in de richting van Marienheem, daar de N35 over en door naar Schoonheeten en Heeten. Over Broekland fietste ik verder in de richting van Wijhe. Net voor Wijhe rechtsaf en achter 'de Gelder' langs weer richting Zwolle.
Uiteindelijk thuis met 73 km op de teller en een gemiddelde van precies 25 km/h. Gewoon even lekker gefietst eigenlijk.
Wel benieuwd eigenlijk of de wegritten nu echt gebeurd zijn en ik de volgende keer dus weer met de club mee kan.
Volgende week gaan we echter eerst assisteren met het goed laten verlopen van de Swolsebostocht 2014.2 op de koek en zopie post.

Naar de Hoge Veluwe

1 november 2014, de zon staat hoog aan de hemel en de temperatuur is inmiddels opgelopen tot een graad of 18. We staan met een mannetje of 11 aan de oostoever van de IJssel ter hoogte van Olst, de veerpont is inmiddels al weer op de weg terug naar de andere kant als Arnold van B. druk is met het verwisselen van zijn voorband.
Ik bekijk het met enig leedvermaak aan, want was ik vorige week immers zelf niet het onderwerp van spot en hoon toen ik, zittend op een terras in Harderwijk, opmerkte dat mijn voorband was leeggelopen tijdens de koffie met appelpunt?
Het beeld van twee mannen die aan het stoeien zijn met een voorwiel terwijl op de achtergrond de pont weer vertrekt is best wel komisch, daarom deze sfeervolle foto van het moment (liefhebbers van bewegende beelden verwijs ik naar het einde van deze blog, maar wel eerst verder lezen hè...).

Arnold is lek gevaren...

Omdat ik ook de beroerdste niet ben dan ook nog maar een fotootje van het terras in Harderwijk een week eerder.

Koffie en reparatie, alles op één terras...

Maar liefst 11 fietsers dus, die zaterdagochtend 'acte de presence' gaven bij de oude IJsselbrug. Eerst leken het er nog veel meer te zijn maar er bleken ook nog enkele Swolland MTB-ers op dezelfde locatie te staan voor hun eigen tocht.
Ruud W. had, voor wat waarschijnlijk de laatste langere tocht van het jaar zou zijn, een rit van 130 km uitgezet richting Hoenderloo op de Hoge Veluwe en gezien de prachtige weersvoorspelling voor deze eerste dag in november was de animo dus prima.De groep zou ongetwijfeld nog groter zijn geweest als niet velen de racefiets al een week te vroeg in de winterstand hadden gezet.
11 fietsers dus die in een vrij rechte lijn via Wezep, 't Harde, Kramp Nou en Nunspeet de Veluwe optrokken. Het was dat al veel bomen waren ontdaan van hun blad anders zouden we gedacht hebben dat we in juni aan het fietsen waren in plaats van november. Al dat blad op de fietspaden zorgde overigens  hier en daar wel voor wat angst bij sommige heren en dan vooral die met fietsen in het wat duurdere segment. Dit zorgde soms voor wat oponthoud in de bochtjes.
Vierhouten lieten we links liggen en langs de Elspeetse Heide trokken we verder richting Elspeet en Uddel. Bij deze laatste plaats zou we langzaam maar zeker de eerste hoogtemeters van de dag gaan scoren want de Aardhuisweg, die van Uddel naar de Amersfoortseweg leidt, loopt toch wel ietwat vervelend omhoog. De beloning voor de geleverde inspanning kwam gelukkig niet veel later toen we in Hoog Soeren aan de koffie konden.
Bij Café  Restaurant Hoog Soeren was, zoals altijd, de ontvangst gastvrij en de  appelpunt van goede kwaliteit, helaas is die gastvrijheid niet altijd vanzelfsprekend maar daarover later meer...
Tijdens deze koffiestop beek dat de verschillende GPS apparaten in de groep allemaal een verschillende hoogte aangaven, die van Hans K. kwam zelfs tot ruim boven de 100 meter. Ruud moest dan ook even uitleggen dat je zo'n apparaat wel moet callibreren voor je op pad gaat...

Gastvrije ontvangst bij Café Restaurant Hoog Soeren

Na een klein halfuurtje gingen we weer op pad. Het middelste gedeelte van de tocht beloofde het mooiste maar ook pittigste gedeelte te zijn. Na de afzink richting Assel, waar er gelijk al even flink aan getrokken werd, trokken we nog even lekker door richting Hoog Buurlo. Ik kon de kleppers in de groep redelijk bijhouden tot het viaduct over de A1 waar de benen volliepen en ik uiteindelijk moest afgeven.
Nadat we weer waren gehergroepeerd konden we verder over het prachtige fietspad tussen Kootwijk en het Ugchelse Bos, op en af met veel bochten en fraaie doorkijkjes richting de mooie natuur ter plaatse. Mooi om over heen te fietsen maar wel een aanslag op de beenspieren.
Bij Hoenderloo bereikten we het zuidelijkste puntje van de tocht en vanaf hier ging het weer huiswaarts met de wind lekker in de rug.
Via de oostkant van Apeldoorn en Teuge kwamen we op het fietspad langs het vliegveld Teuge en vanaf daar ging het in een lange rechte lijn richting Oene. met z'n allen in de rug van Jan S. en Hennie H.op weg naar de tweede rust bij Tapperij Bijsterbosch bij de veerpont bij Olst.
Toen we ter plaatse aankwamen bleek het erg druk op het verhoogde terras, vooral bij motormuizen is dit etablissement populair, maar we zouden vast nog wel een plekje kunnen vinden en zo geschiedde...
Nadat iedereen plaats had genomen was het wachten op de bediening en om dat wachten wat te verzachten werd alvast wat mondvoorraad aangesproken; een Snelle Jelle of een ander soort versnapering om de energie voorraad weer op peil te brengen, alleen Fred B. pakte het iets grondiger aan  en op zijn geheel eigen wijze werd een dubbele boterham met ouwe kaas naar binnengewerkt als ware het een poststuk dat in de brievenbus geschoven werd. Net op het moment dat deze ouwe gleuvenskoever weer een hap wilde nemen vond de inmiddels gearriveerde ober het tijd om in te grijpen en in klare taal werd ons te kennen gegeven dat het geen pas gaf om in een restaurant(?) eigen etenswaren te nuttigen...en wel op een manier die ons noopte om onmiddellijk het terras van deze toko te verlaten. Met zo weinig begrip voor de energie behoefte van een sportieve fietser scoor je als horeca ondernemer niet erg hoog op de lijst van gastvrijheid......mij zien ze daar in ieder geval nooit weer!! Van de weeromstuit kwam Toon O. ook nog eens te vallen op de gladde vlonders van het terras maar gelukkig bleef  de schade beperkt tot de nodige schrik.
Enigszins onthutst door de getoonde  ongastvrijheid besloten we maar gelijk in te schepen op de veerpont naar Olst en vervolgens linea recta naar Zwolle te fietsen. Eenmaal op de pont zag ik Arnold ontdaan kijken naar zijn voorbandje en vol ongeloof uitroepen dat hij een lekke voorband had. Een lekke band terwijl je stilstaat op het dek van een veerpont.....hoe krijg je het voor elkaar??
Over de reparatie van het bandje had ik het in het begin al gehad dus wij fietsen nu snel verder in dit verslag..
Nadat er ook nog iets gesleuteld was aan de Wilier van Henk M.(dat moet wel achterstallig onderhoud geweest zijn want dat zijn werkelijk fantastische fietsen die Wiliers...) konden we eindelijk verder.
Voor Hans K. duurde het allemaal sowieso te lang en gelijk vanaf de parallelweg bij Olst zette hij de sokken erin en hebben we hem niet weer gezien. Met z'n tienen fietsten wij de laatste 25 kilometer in een lekker strak tempo uit en kwamen we in zuid Zwolle weer binnen zodat ik bijna voor m'n voordeur weer afgezet werd na een hele mooie tocht. Ruud, voorrijders en mede fietsers bedankt!

Het wegseizoen zit er nu definitief op, de zompige bospaden lonken om weer ontdekt te worden met de ATB. Wat de racefiets betreft, die krijgt de komende winter een verrassende upgrade (...) maar daarover volgend jaar meer. De mountainbike is klaar voor de winter.
Tot slot nog de beloofde bewegende beelden van het oponthoud bij de veerpont in Olst.

Sluitingsrit 2014

Ria heeft ze allemaal al netjes klaargezet, de lege koffiekopjes geflankeerd door zo'n heerlijke Jan Hagel (het enige koekje waar je me 's nachts voor wakker mag maken), allemaal in afwachting van de deelnemers aan de Swolland Sluitingsrit 2014.

Omdat ik redelijk op tijd bij De Vrolijkheid aankom vraag ik mij af of ik  de eerste ben, maar bij het betreden van terras zie ik dat er al één racekarretje staat geparkeerd, de Koga van Harry T. Die is mooi op tijd. Naar eigen zeggen had Harry die nacht bij Ria overnacht en had nog maar net het ontbijt achter de kiezen...
Harry zit lekker onderuit gezakt aan de stamtafel terwijl aan het tafeltje ernaast een man de krant zit te lezen (nou ja krant...de Telegraaf). Ik ben dus niet de eerste maar zal ook zeker niet de laatste zijn, door de verwachte goede weersomstandigheden stroomt het café al snel vol met tientallen fietsers en fietssters. Het voorbereidende werk van Ria is dus niet voor niks!
Middels een ruwe schatting kom ik aan ongeveer 40 deelnemers, een mooi aantal zo laat in het seizoen.
Tegen 9 uur word de ruimte opgeschrikt door het geluid van de cafébel, die word geluid door Henk H. Normaal gesproken zou Ria nu een financiële klapper van jewelste gemaakt hebben (een rondje voor 40 personen loopt toch al gauw richting de 100 eurootjes) maar Henk negeert de betekenis van het luiden der bel en spreekt alleen tot het volk....we gaan op pad. Normaal gesproken hoort de toerleider dat te doen (Arnold van B.) maar Arnold heeft geen zin tot spreken.
Zo gaan we op pad in twee groepen, de 25 en 28 km/h groep, waarbij de laatste duidelijk de grootste is met ca. 30 mannen en vrouwen.

De route van de Sluitingsrit lijkt, op een aantal stukken na, wel wat op die van de Blauwvingertocht die in het voorjaar wordt gefietst en voert ons langs en over de Vecht, via Vilsteren, de Lemelerberg, langs de Regge naar de koffie in Hellendoorn en vervolgens langs en over de Holterberg, via de Luttenberg en de Oude Twentseweg weer naar Zwolle.
In de grote groep van de 28 km/h fietst één vreemde eend, tussen alle racefietsen rijd Wim H. op z'n MTB fiets mee. Op z'n racefiets kost het Wim te weinig moeite om ons bij te benen en daarom koos hij voor de mountainbike zodat hij hier en daar een zandpad of bermpje mee kon pikken.
Ondanks dat de zon ons nog een beetje in de steek laat in het begin en er ook best wel wat wind staat vanaf de zijkant is het lekker fietsen. Voorrijders Arnold en Hennie H.(volgens mij heeft die dit jaar al de hele aarde rond voorgereden...) houden het tempo lekker rond de 28 tot 30 km/h en alleen na de bochten moet de langgerekte groep even flink bij trappen, wat na de stuw bij Vilsteren even voor wat gaten in het peloton zorgt.
Op het licht stijgende fietspad evenwijdig aan de Lemelerberg wordt ons ritme even gebroken door de eerste lekke band van de dag, nota bene onze stoere voorrijder Arnold is het slachtoffer. Het was voor Arnold al weer zo'n anderhalf jaar geleden dat ie en lekke band had gehad, dus het mocht ook wel weer eens een keer...
Het wisselen van het getroffen binnenbandje duurt echter wel een beetje lang want in het vervangende exemplaar wil de lucht maar niet gevangen blijven. Het blijkt namelijk dat de reservebandjes van Arnold al zo lang in z'n zadeltasje hebben gezeten dat ze al de geest hebben gegeven nog voor ze ooit een kilometer hebben mee gerold over 's herenswegen (ik bedenk me nu dat ik dan ook wel eens in mijn eigen zadeltasje mag kijken...)

LEK

Sommigen duurt het allemaal net wat te lang en gaan al vast op weg naar de eerste col van de dag...
Ikzelf besluit ook om maar vast die kant op te gaan zodat ik boven op de top van de Lemelerberg een sfeerimpressie kan maken van de zwoegende mannen en vrouwen die zich een weg naar boven banen nadat het bandje van Arnold eindelijk is gewisseld.

Zie hier het sfeervolle resultaat:
(voor audio luidsprekertje aanklikken)

Na deze eerste klimmeters van de dag hergroeperen we ons weer in Lemele en trekken verder door het fraaie gebied langs de Regge in de richting van Hellendoorn, waar bij Café Restaurant De Tonne de koffie voor ons klaar staat. Net als bij Ria in de Vrolijkheid staan ook hier de kopjes klaar, zij het zonder Jan Hagel maar dat gemis word gecompenseerd door de traditionele appelpunt met slagroom...ook niet verkeerd natuurlijk.
Net voordat we Hellendoorn binnenreden zagen we overigens hoe de 25 km/h groep van rechts kwam en net voor ons de Tonne bereikte. En zo bleek die lekke band van Arnold dus gewoon een stukje tijdsplanning van de eerste orde......waarvan akte.

De koffie kan nog zo lekker zijn en de appelpunten nog zo groot, eens moeten we toch weer verder en dat doen we dan ook na een klein halfuurtje. Bij het vertrek lijkt het even of de animo voor de 25 groep ineens is toegenomen maar als we weer op pad zijn blijkt iedereen toch weer in de juiste groep te zitten.
De eerste kilometers gaan voor de 28 groep echter wat moeizaam omdat ditmaal Willem van D. wordt getroffen dor een leeg bandje. Een gedeelte van de groep is dan al de bocht om en het duurt even voordat we doorhebben wat er aan de hand is. Tijdens het wachten zien we nog hoe een klein jongetje op z'n ATB fietsje wordt aangereden door een auto, gelukkig valt hij precies op z'n rugzak en na de eerste schrik fiets het kereltje ons even later alweer monter voorbij.
Als Willem van D. ook weer op de 'been' is kunnen we eindelijk op weg naar de Holterberg. Bij de stoplichten op de kruising met de N35 verlaten twee mannen onze groep en gaan rechtstreeks huiswaarts. Als reden voor deze actie worden bezigheden thuis genoemd, maar wij weten wel beter....de angst voor de Holterberg is bij sommigen wel erg groot. Om de privacy van de personen in kwestie te waarborgen heb ik de namen enigszins aangepast; het gaat om Harry W. en Ruud B.
Wij fietsen verder en via een lang, soms wat hobbelige fietspad, bereiken we de toeristenweg over de Holterberg aan de kant van Holten. Vanaf hier tot aan Nijverdal is het vrij rijden en dit betekend knallen vanaf het begin. Net voor de afzink naar de Diepe Hel razen de mannen met de klimbenen mij voorbij maar ik kan aanklampen en bereik met een hartslag van 177 (ben net 55 geworden, dus dat kan er mee door) die lastige klim van 10%, daar waar de benen altijd zo lekker leeglopen en er voor zorgt dat de laatste kilometers richting het bezoekerscentrum altijd aanploeteren is. Gelukkig weet ik met behulp van Henk M en Hennie H. toch redelijk vlot door deze pittige kilometers heen te komen.
We wachten ter plaatse op de rest van groep, met voorrijder Arnold nu als bezemfietser er achteraan, en na dat ook zij op adem zijn gekomen gaan we verder, op weg naar de laatste klim van de dag.

Inmiddels is het zonnetje er ook lekker bijgekomen en ontdaan van armstukken pik ik nog even wat kleur op de armen mee, de winter is nog lang dus elke zonnestraal is er één...
Voor dat we de Luttenberg bereiken zien we flinke rookwolken aan de einder, het bleek achteraf te gaan om een flinke schuurbrand in Lemelerveld ( artikel Salland 112 ).
Over de vreselijke klinkertjes van de Hellendoornseweg naderen we de afslag naar de Luttenberg en deze 'bult' gaan we vlotjes over om onderaan linksaf te slaan, door Luttenberg heen richting de Oude Twentse weg die ons vervolgens tot aan het Overijssels kanaal brengt.
Gedurende de laatste 25 kilometer moet het tempo zo nu en dan even wat getemperd worden omdat bij een aantal het beste er af is, maar dat is geen enkel probleem en onder het motto 'samen uit, samen thuis' fietsen we door.
Bij Wijthmen besluit ik de kortste weg naar Zwolle zuid te nemen en laat voor dit keer de hersteldrankjes bij Ria voor wat het is, het kan immers niet altijd feest zijn (hoewel ik die zelfde avond mijn eigen verjaardagsfeestje heb te vieren, 16 oktober....).

Al met al een waardige sluitingsrit onder voortreffelijke weersomstandigheden en met een mooi aantal deelnemers waaronder ook een groot aantal dames......'Swolland is still alive'

Laatste wegritten van het jaar (?)

Vanochtend stonden we met maar liefst 15 personen (13 man en 2 vrouw) klaar bij de rode Hanzebrug over de IJssel voor een najaarstocht met S.S.O.P.
Een gemêleerd gezelschap fietsers die nog even wilden genieten van de prima omstandigheden van de laatste tijd.

Vorige week nog konden we genieten van een fraaie tocht richting Twente met een koffiestop op een fraaie locatie in het Overijsselse Schwarzwald en vandaag gingen we richting Vierhouten.
Een niet al te lange tocht omdat onze voorrijder weer eens andere bezigheden had, toch wel benieuwd wat hij toch allemaal uitspookt nu vrouwlief in de U.S.A. zit...
Bij vertrek van huis gaf de thermometer 7.2 graden aan, voor mij het sein om m'n dunne lange vinger handschoentjes aan te trekken (immers beter mee verlegen dan om verlegen) en ook de arm-en beenwarmers werden niet vergeten. Aangekomen bij de startlocatie bleken er toch nog een groot aantal onder ons die het aandurfden om in korte broek te fietsen.....bikkels.
Met Ruud W. en Jan C. op kop begonnen we gelijk met een paar hoogtemeters op de spoorbrug, zo konden de nog wat klamme spiertjes gelijk op temperatuur komen.

Via Hattem en Wapenveld kwamen we uit in het Swolsebos voor een extra lusje, omdat de benen wel aardig goed voelden deze ochtend besloot ik om maar eens een stukje op kop te gaan fietsen, dat had ik dit jaar sowieso nog niet veel gedaan dus... hup met de geit. Jan C. had er geen bezwaar tegen.
Na het Swolsebos kwamen we in meer onbeschut land ten oosten van Heerde en vervolgens ging het langs het Apeldoorns kanaal naar Epe.
Ondertussen probeerde het zonnetje er bij te komen, maar het koste vandaag wel erg veel moeite om de aanwezige bewolking kwijt te raken, de arm-warmers bleven dus omlaag.
Voorbij Zuuk (ik kan daar sinds de geruchtmakende affaire rond de 'wreker van Zuuk' nooit meer gedachteloos voorbijfietsen.  link: de affaire Zuuk ) fietsten we weer de bossen in richting Gortel.
Op de Gortelseweg mogen we van toerleider Ruud nog even 'los' tot de koffiestop in Vierhouten, hierbij liep de snelheid nog even op tot rond de 50 km/h en de hartslag tot het maximum.
Bij Hotel Restaurant De Vossenberg was het weer een drukte van belang, veel fietsers weten deze uitspanning wekelijks te vinden tijdens hun tochten op de racefiets, MTB of E-bike.
Eenmaal plaatsgenomen op het verwarmde terras was het wachten op de koffie en de appelgebak welke werd geserveerd door een bevallige jongedame die ons ook nog even op de gevoelige digitale plaat wilde vastleggen.

13 Swollanders op een verwarmd terras....

...en twee watjes aan de stamtafel.

Gedurende ons verblijf kwamen steeds meer fietsers het terras op. Sommige met fiets en al, veel indruk maakte die man niet, dit in tegenstelling tot een groep jonge vrouwelijke fietssters die er bijzonder gesoigneerd bij liepen.
Na de dubbele bak leut en het appeltaartje moesten we natuurlijk wel weer verder, Ruud W. had immers nog iets te doen...
Helaas voor Ruud had Toon O. nogal wat werk met afrekenen, terwijl de rij achter hem immense vormen aannam telde Toon in alle rust zijn 'rooie loop' uit.

Toen we eindelijk allemaal weer op de fiets zaten konden we weer op pad. Via de Elspeetse Heide ging het richting Hulshorst en Nunspeet en vervolgens in een lange rechte lijn (de Bovenweg en Bovenstraatweg) weer richting Zwolle. Recht toe recht aan dus met alleen tussen 't Harde en Doornspijk nog even een moment van bezinning toen we uitkwamen bij de sportvelden van DSV'61, ook wel het Kramp Nou van de Veluwe genoemd.

Omdat Harry B.(foto boven, linker watje) hier lang, lang geleden 'triomfen' vierde wordt hier altijd even ingehouden door het Swolland peloton. Nu heb ik zelf, ietsje korter geleden, bij DSV'61 een legendarische overwinning behaald met mijn cluppie HTC (het werd destijds een regelmatige 0-5) dus ga ik altijd met een gelukzalig gevoel langs het veld van de mannen in de oranje shirts.
Overigens wil ik hier nog even verklaren hoe het sportpark aan de naam 'Kramp Nou van de Veluwe' komt; door de relatieve ongetraindheid van de Doornspijkse spelers gebeurde het nogal eens dat de spelers op de grond lagen met allerlei malheur. Op die momenten, en ik heb het zelf zien en horen gebeuren, kwam de plaatselijke slager (die ook dienst deed als verzorger) het veld op en sprak de legendarische woorden "hei al weer kramp nou?" Uiteindelijk werd deze uitspraak zo algemeen bekend in Doornspijk en wijde omtrek dat, bij het overlijden van slager, de voorzitter van DSV'61 besloot om de naam van het sportpark om te dopen tot Kramp Nou (met een lichte knipoog naar het grote Camp Nou van Barcelona). Zo...en nu weer verder over fietsen.

Onder nog steeds fietsvriendelijke omstandigheden legden we de laatste kilometers richting Zwolle af, ondanks wat weinig zon was het toch heerlijk fietsen. Veel wind was er niet en uiteindelijk kwam de temperatuur uit op een graadje of 15.
Via 't Harde, Wezep en Hattemerbroek kwamen we na een kleine 4 uur weer bij de IJssel uit, ditmaal bij de oude IJsselbrug. Hier scheidden zich de wegen van de verschillende dames en heren. Ikzelf vond dat ik nog wel een hersteldrankje had verdiend en Arnold van B. vond dat eigenlijk ook wel. Gezamenlijk dronken we nog een goudgele rakker bij uitspanning Het Engelse Werk alvorens we, onder de eerste regendruppels huiswaarts keerden.
Volgende week de officiële sluiting van het wegseizoen met de Sluitingsrit richting de Holterberg, stiekem hoop ik dat het weer nog beetje onze vriend blijft en we nog een tijdje kunnen wachten met het omruilen van de racefiets met de mountainbike...

Weerribbentocht 2014

De Weerribben, Wieden en Rottige Meente behoren tot de fraaiste natuurgebieden van Nederland. Alle drie de gebieden zijn ontstaan ten gevolge van turfwinning, met dien verstande dat de Weerribben en de Wieden zijn ontstaan vanaf de 17e en 18e eeuw terwijl de Rottige Meente (het gebied ten noorden van Ossenzijl) pas in de eerste helft van de 20e eeuw is ontgonnen.

Al sinds jaar en dag heeft toerclub Swolland de Weerribbentocht op de agenda staan en ook dit jaar vond de bijzonder fraaie tocht richting bovengenoemde natuurgebieden weer plaats.
Helaas had toerleider Jaap L. dit jaar een dubbele afspraak gemaakt waardoor hij zelf niet aanwezig kon zijn voor 'zijn' tocht, gelukkig wist hij 3 mannen bereid te vinden de verschillende snelheidsgroepen voor te rijden; Henk H. (25 km/h) Frens L. (28 km/h) en Wim H. (>30 km/h).
De weersvooruitzichten waren  bijzonder goed te noemen voor eind september, droog, een beetje zon en weinig wind. Alleen in wat mist in de vroege uurtjes moesten we op de koop toenemen.
Bij de start waren ruim 20 fietsers aanwezig voor de tocht van tussen de 110 en 120 km, waarbij (zoals verwacht) de meesten kozen voor de 28 km/h groep.
Nadat gelegenheidstoerleider Henk H. een welkomstwoord had gesproken konden we op pad. Bij het vertrek bleek dat Wim H. slechts één vriend mee kreeg voor de snelle groep, alleen Cor W. durfde het aan om Wim te volgen. Ikzelf sloot aan bij de 28 groep onder leiding van Frens.

Na vertrek ging de route via de Vechtbrug, een stukje Vechtdijk in noordelijke richting. Bij de oversteek van de provinciale weg tussen Hasselt en de Lichtmis liet Frens zien dat het regelen van het verkeer de politie in het bloed zit, met de fiets dwars over de weg en met opgestoken arm zorgde Frens ervoor dat wij vrije overtocht hadden!
Terwijl op sommige plekken de mist ons zicht nog behoorlijk beperkte, fietsten we lekker door richting Zwartsluis en vervolgens via Heetveld door richting Vollenhove. Hier kwam ik toch weer langs weggetjes die ik nog niet kende.
Jaap L. had al aangegeven dat de route van de Weerribbentocht dit jaar anders was dan wij gewend waren, qua landschappelijke schoonheid is e route in ieder geval zeker niet minder door geworden.
Voorbij Vollenhove ging de route het dijkje langs het Vollenhovermeer op en als er dan toch enige kritiek op de route van Jaap mocht zijn dan, was het wel de hoeveelheid schapen-en koeienmest die wij op dit pad onder de smalle bandjes moesten verwerken. Volgens Ruud W. had Jaap dit op de vrijdag wel even kunnen schoonvegen....

Voorbij Blokzijl, bij Baarlo, verliet Hennie H. (de mede voorrijder van dienst) de groep omdat hij op tijd thuis moest zijn. Hennie werd bedankt voor bewezen diensten en opgevolgd door Jan S. als voorrijder naast Frens.
Zo toerden wij met een lekker gangetje verder richting het noordelijkste puntje van de route. Bij Ossenzijl fietsen we de Rottige Meente binnen op weg naar de koffie bij Paviljoen Driewegsluis.
Net voordat we het bruggetje richting het Paviljoen op fietsten werden plots gepasseerd door Wim en zijn enige vriend Cor, die natuurlijk wel graag als eersten wilden aankomen bij het rustpunt.
De koffie en appeltaart smaakten prima en het was goed toeven op het ruime terras tussen de Linde en de Helomavaart. Zelfs Cor zag het allemaal nog helder en blijmoedig in!

Het enige ongemak tijdens de koffiepauze waren de wespen die zich net als wij aangetrokken voelden door de heerlijke appeltaart...
Terwijl wij de koffie al op hadden en ons langzaam aan weer opmaakten voor vertrek kwam ook Henk H. met zijn gevolg aan bij het Paviljoen. Ook zij zagen er allen nog fris en monter uit wat, gezien de fraaie weersomstandigheden, ook niet verwonderlijk was natuurlijk.
Wij lieten de mannen in alle rust genieten van hun welverdiende appeltaart en stapten met nieuwe energie weer op de fiets.

Even was er onduidelijkheid over de te volgen richting maar uiteindelijk fietsen we gegroepeerd weer richting Ossenzijl, waar we nu het nationaalpark Weerribben-Wieden  in fietsten. Onder een zonnetje, met een prettige snelheid, is het heerlijk fietsen langs het water en de landerijen van dit stukje Nederland.
Al snel zagen we aan de einder twee mannen fietsen waarvan één in Swolland tenue en, naderbij gekomen, bleek het om Wim en Cor te gaan die zich vrijwillig lieten opslokken door het 28 km/h peloton. Waarschijnlijk misten zij toch de gezelligheid van al die Swolland vrienden en wilden ook zij nog wat van de fraaie omgeving zien i.p.v. er met hoge snelheid aan voorbij te razen....Hoe dan ook, ze werden gastvrij opgenomen in de groep.
Via Wetering Oost en west en langs het Giethoornse meer  fietsten we door richting Giethoorn maar voor we daar aankwamen werden we nog even opgeschrikt door een spaakbreuk bij Toon O.
We waren er even sp(r)akeloos van...

Na het korte oponthoud gingen we in vrij rechte lijn verder richting De Blauwe Hand om vervolgens af te buigen en tussen de Beulaker-en Belterwiede door weer richting Zwartsluis te koersen.
Even verderop bij Hasselt verliet een groot gedeelte de groep om via Stadshagen terug te keren naar Zwolle terwijl de rest de route vervolgde en via de Gennerdijk en de Vechtbrug weer terug te keren bij De Vrolijkheid waar onder het genot van een hersteldrankje nog even werd nagepraat.
Ook Frens, die 117 km op kop had gefietst, schoof aan voor een drankje en je zou denken dat hij na al dat kopwerk niet zoveel noten meer op zijn zang zou hebben, maar niets bleek minder waar en al na één hersteldrankje ging Frens al weer op pad om zijn zangkunsten te vertonen bij het Groot Zwols Mannenkoor...
Met z'n vieren bleven we tenslotte over en genoten nog even, in het zonnetje, na van de mooie tocht.

Genieten in Luxemburg...

Zo...het luie zweet is er weer uit en de beenspieren zijn weer getest, het jaarlijkse Toerclub Swolland buitenland weekend is weer voorbij.
Het begon allemaal op vrijdag 23 mei toen ik op weg was naar Jan S.

De dag ervoor was ik al de hele avond in touw geweest om alles reisklaar te maken (tja als je 40 uur werkt en daarnaast ook thuis alles moet doen ben je behoorlijk druk) en om de tijdsdruk nog wat groter te maken moest ik ook nog met mijn nieuwe GPS (Garmin Edge 1000) naar onze eigen Swolland GPS goeroe Ruud W. om de kaarten te laden.
Ruud zelf had alle tijd want door zijn motorongeval kon hij jammer genoeg sowieso niet mee naar Luxemburg.
Met mijn eigen fiets op de fietsdrager stopte ik bij Jan voor de deur op de afgesproken tijd en terwijl Jan's netjes ingepakte fiets in de auto werd geladen vroeg zijn eega of hij zijn mobiel wel bij zich had. Nou Jan had 'm bij zich maar ik dus niet...eerst weer terug naar Zwolle zuid dus om vervolgens Hans 'de Meule' op te halen uit Holtenbronx en met een kwartiertje vertraging richting Clervaux te rijden.
Onderweg passeerden we onze veurzitter Gerard N met zijn passagier (Carlijn B.) die onmiddelijk de achtervolging inzetten. Bij de koffiestop bleek waarom...Gerard had alleen een kaart van Nederland in zijn autonavigatie en daar kom je, éénmaal over de landsgrenzen, dus niet ver mee.
Overigens was het bij AC Venray wel heel erg druk voor de koffiebali waardoor we erg lang in de rij moesten staan voor een bakkie troost.
Na een verder vrij vlotte reis, die nog een beetje werd opgeleukt door een grote zak snoep die vakkundig werd leeg gedeeld door Hans M., kwamen we rond half twee bij hotel St.Hubert aan.

Nadat we door 'Helga' aan de ontvangstbali waren verwelkomt konden we ons op de kamer gereed maken voor een eerste tochtje door het Luxemburgse land. De andere deelnemers aan het weekend waren inmddels ook gearriveerd, op twee na; Stefan H. en Mascha S. maar daarover later meer...
Overigens was het weekend op voorhand geteisterd door een groot aantal afzeggingen waardoor het totale aantal deelnemers uitkwam op 20 i.p.v. 27.
In twee groepen (toer en snel) gingen we op pad voor een rit van ongeveer 48 km. De snelle mannen mochten gelijk naar beneden terwijl wij (toer) onmiddelijk mochten 'genieten' van een klim van maximaal 11%. Het gevolg laat zich raden; krakende derailleurs en piepende hartkleppen, éénmaal boven vroeg ik me af waarom ik hier in vredesnaam zo graag naar toe wou. De woensdag voorafgaand aan het weekend had ik slechts met veel moeite een een paar zere benen een tocht over de Veluwe en Posbank volbracht en nu dit weer....wat een hobby.
Nadat we weer een beetje hersteld waren gingen de volgende klimmetjes echter beetje bij beetje beter en onder aanvoering van Bennie en Hennie werd menig top gerond. Na een kilometer of 21 kwamen we uit de andere richting de snelle mannen tegen onder aanvoering van Erik 'het beest' Blom..
Toen we niet zo heel ver meer van het hotel waren verwijderd kwamen we ook nog een tweetal laatkomers tegen; Stefan H. en Marcha S. maar daarover later meer...
De kop was eraf en ondanks de wat vermoeide benen was het gevoel wel voldaan, een hersteldrankje was wel op z'n plaats vonden Jan en ik en gewapend met een Diekirch biertje namen we plaats op het, toen nog, zonnige terras dat even later geheel gevuld was met dorstige fietsers in afwachting van de maaltijd.

Nadat de magen waren gevuld met Luxemburgse kost ondernam een groot gedeelte nog een wandeling naar het centrum van Clervaux voor een kop koffie. Over een smal bospad daalden we af naar het diep in het dal gelegen stadscentrum om op zoek te gaan naar een geschikt terras, dat werd gevonden aan het begin van de winkelstraat, maar niet nadat diezelfde straat eerst een keer helemaal was afgelopen...

Je moet er wat voor over hebben maar dan kun je wel genieten van een lekker kopje koffie, onwetend nog van het feit dat terugwandeling naar het veel hoger gelegen hotel nog een hele klim werd omdat sommigen niet meer door het donkere bos terug wilden lopen. Het gekke was dat een doorsteek over het kerkhof van Clervaux dan weer geen probleem was...

Clervaux By Night (foto Hans Meulman)

 Weer terug in hotel werd nog een drankje genutigd als voorbereidng op de Koninginnerit van zaterdag.
Die nacht sliep ik behoorlijk onrustig. Waren het zenuwen of toch de kettingzaag die naast me lang te ronken? Feit is dat ik na het plaatsen van een paar oordopjes op de daarvoor betstemde plaatsen een stuk beter in kon slapen.
Aan het ontbijt de volgende ochtend was het een gezellige boel maar aan de gespannen kopjes kon je zien dat op deze dag de grote rit moest worden gefietst. Er werd flink gebunkerd onder toeziend oog van 'Helga' en haar behulpzame dochter.
Na het ontbijt werd door iedereen nog even het laatste puntje op de welbekende i gezet voor wat betreft de kleding. Het was nogal bewolkt die ochtend en ook nog tamelijk fris dus er moest wel even goed nagedacht worden over de laagjes die aan moesten.
Om 9 uur was het vertrek gepland voor beide groepen (100 voor de toer / 150 voor de bikkels).
Dit keer mocht de toergroep zich eerst lekker een 10-tal kilometers inrijden op vals plat naar beneden, heerlijk. Onder aanvoering van opnieuw Bennie en Hennie (al vast in training voor de meerdaagse Zwolle-Bremen-Zwolle) zochten we de heuveltjes weer op, de één steiler dan de andere maar altijd met mooie vergezichten, zolang je er maar oog voor had...
Persoonlijk ging het op deze zaterdag best lekker, ik kon goed naar boven en nog beter naar beneden kortom de benen voelden goed!
Zo fietsten we met z'n allen op en af met tussendoor de nodige rustmomenten zodat iedereen die het nodig had even op adem kon komen.

Toergroep op weg (foto Paul Woolthuis)

                          Ikzelf kreeg, wat rustmomenten betreft, advies uit onverwachte hoek.  Mijn nieuwe naviagatie apparaat, waaraan ik nog wel een beetje moest wennen wat de bediening betrof, gaf mij netjes aan dat ik even bij moest komen, al weet ik niet of hij nu bedoelde van de inspanning of van het lachen.

(Foto Paul Wolthuis, ikzelf was immers aan het bijkomen)

Net als vorig jaar was het ook nu weer een hele toer om tijdig een geschikte rustplek te vinden voor de broodnodige cafeine en calorieën. Uiteindelijk lukte het wel en konden we plaats nemen op het kleine maar zonnige terras van een café restaurant. Het meisje van de bediening hield er een aparte manier van bedienen op na maar ze werd hiervoor vergeven omdat ze het allemaal alleen moest doen. Door de verwarring die dat opleverde miste ik helaas wel het gebak...
Ik probeerde nog op slinkse wijze het bestek en servet van Carlijn naar mijn plek te verschuiven, maar Carlijn was ondanks alle inspanningen nog behoorlijk scherp waardoor deze  actie gedoemd was te mislukken. Wat mij restte was toe te kijken hoe de gele taartpunten in de hongerige monden verdween.
Na de koffiestop gingen we weer met goede moed verder door het mooie Luxemburgse land. De route die Ruud had gemaakt bracht ons langs fraaie doorkijkjes en over de mooi aangelegde fietspaden van de Piste Cyclable Du Nord.
Onderweg deden houthakkers nog hun best om ons tegen te houden maar daarvoor heb je natuurlijk meer nodig dan een grote vrachtwagen met een paar boompjes..

Altijd blijven fietsen (foto Paul Woolthuis)

Onderweg werden we nog verrast door een appje met een foto van de snelle groep. Die bleken echter ook om de haverklap gewoon stil te staan getuige onderstaande beelden waaronder een selfie van de snelle mannen, zeg maar een Snelfie...

Snelfie (foto Hans Meulman)

Even snel wat cultuur meepikken (foto Hans Meulman)

Naarmate de kilometers vorderden begon ik de benen toch wel te voelen en tegen de tijd dat wij weer bij het hotel terug waren, na 105 klilometer en 1576 hoogtemeters, was ik er ook wel weer even klaar mee. De laatste, flink oplopende, kilometer naar het hotel besloot ik het lekker rustig aan te doen om een beetje uitgerust aan de hersteldrankjes te kunnen beginnen.
Al met al was het een prachtige rit door een mooie omgeving die, wat mij betreft, iets meer zon had verdiend maar een kniesoor die daar over begint...
De snelle groep kwam ongeveer 2 uur later bij het hotel dus zoveel sneller waren ze niet geweest (....) wel hadden ze natuurlijk zo'n 50 km meer gefietst dan ons en ook een dubbel aantal hoogtemeters voor de kiezen gehad. Dat dan weer wel.
Die avond, na het avondeten, werd er gezamenlijk naar de Champions Leauge Finale gekeken tussen Real en Atletico Madrid waarbij opviel dat de vermoeidheid toch wel had toegeslagen.

Hennie neemt het ervan...

Zelfs Cor was rustig tijdens de voetbalfinale...

Tijdens het voetbal kijken viel het wel op dat een tweetal personen niet aanwezig waren, Stefan H. en Mascha S., maar daarover later meer....
Die avond werd het uiteindelijk niet heel laat ondanks dat de heren voetballers er zonnodig nog een verlenging aan vast moesten plakken. Om half twaalf lag iedereen onder de wol.....

Een weekend gaat snel en voor je er erg in hebt sta je op zondagochtend al weer je tassen in te pakken om later die dag weer te vertrekken, maar niet voor we nog een afsluitende rit hadden gemaakt.
Na het ontbijt stonden we opnieuw klaar in twee groepen. Ditmaal stond de zon stralend aan de hemel en de temperatuur voelde heerlijk aan.
De afspraak was dat de snelle groep 60 km zou fietsen en toergroep 48km , halverwege beide afstanden zouden we elkaar treffen in Wiltz voor een gezamenlijke koffiestop en dat lukte wonderwel. Nadat de toergroep had plaatsgenomen op het terras kwam de andere groep net aan gefietst. In de 24 km  die we hadden gemaakt om daar te komen bleek al snel dat mijn goede benen van zaterdag als sneeuw voor de zon waren verdwenen. Ik ging naar boven als een natte krant en werd dus door bijna iedereen gepasseerd op weg naar de top van menig heuvel, bijna iedereen....(bedankt Ellen).
Het was trouwens prima toeven zo in de zon op het terras in Wiltz en eigenlijk zou je de fiets de fiets laten en daar lekker blijven zitten.

Uiteindelijk stapten we natuurlijk toch weer op de fiets voor de laatste kilometers van het Buitenland weekend 2014. De laatse klimmetjes werden uit de kuiten geperst en in de laatste paar kilometer had Carlijn nog een verrassing in petto door in het zicht van de haven te demareren en de verraste groep achter te laten.
Die had duidelijk betere benen dan ik, want ik moest het allemaal bekijken van achter de groep terwijl ik moeizaam het trippeltje ronddraaide. De puf was eruit.
Na nog een laatste douche konden we bij Helga de rekening betalen van de genoten consumpties waarna er nog een lichte lunch volgde alvorens we de terugreis aanvaarden.
Ondanks de vele afzeggingen werd het toch een erg leuk weekend met mooie routes, goed weer en een perfecte sfeer. Weer goed werk van de organisatie en zeker voor herhaling vatbaar....where ever it may be.

Een voor één voor vertrokken de volgeladen auto's richting het noorden en de meesten gooiden net voor de grens met België de tank nog even goed vol om zodoende nog even wat winst te pakken.
Onderweg naar Zwolle werden Jan, Hans M. en ik voortdurend gevolgd door een zwarte Volvo met daarin.......Stefan H. en Marcha S., daarover nu iets meer;
Beiden waren waarschijnlijk bang om niet voor het donker in Zwolle aan te komen, iets wat op zich niet gek is als je op de heenweg naar Luxemburg, ondanks de aanwezigheid van een navigatieapparaat, ruim twee uur ronddoold in Duitsland, daardoor veel te laat komt voor de vrijdagmiddagrit, die dan met z'n beiden gedeeltelijk gaan fietsen om vervolgens de rest van het weekend onderwerp te zijn van roddel en achterklap.
Gelukkig voor mevrouw H. en meneer S. kan ik hier melden dat er verder geen verdachte omstandigheden meer zijn geconstateerd en dat alles waarschijnlijk berust op één grote samenloop van omstandigheden.
Waarvan akte....

Blauwvingertocht 2014

Al halverwege de afgelopen week tekenden de contouren van een fraaie fietszaterdag zich af bij de verschillende weersvoorspellers. Het zou een droge, zonnige dag worden met prettige fiets temperaturen.
Reden voor 20 mannen en vrouwen om acte de presence te geven voor de jaarlijkse Blauwvingertocht van TC Swolland die onder leiding van Hans M. zou worden verreden.
In eerste instantie leek het erop dat we in twee groepen (25 en 28 km/h) zouden vertrekken maar het kwartet ' langzameren' besloot toch aan te sluiten bij de rest zodat we in één groep van 17 mannen en 3 vrouwen op weg gingen over de welbekende Sallande wegen.
De eerste uurtjes liet de zon nog wel even verstek gaan en voelde het nog wat frisjes aan, maar al gauw deed de ze haar best om door de lage bewolking heen te komen, dit tot aller vreugde.

De Blauwvingertocht (vroeger een vrije toertocht maar al vele malen verreden als clubrit) staat bekend om de bijzonder mooie route, met op de heenweg de vaste klimmetjes; Lemelerberg, Sanatoriumlaan, Hellendoornse Berg en Holterberg met vervolgens de traditionele koffie met appeltaart bij Jansen in Holten waarbij de fietsen steevast op de deel mogen worden geparkeerd.
De terugweg is relatief vlak met alleen nog het korte klimmetje van de Luttenberg.

Voor mijzelf was het een mooie test om te kijken of de knieklachten, die zich al weer een paar maal hebben geopenbaard in de laatste tochten, na een aantal aanpassingen aan schoenen en fiets wegblijven. Met het Luxemburg weekend voor de boeg kan ik dat er nu net niet bij hebben.
Gelukkig ging het op alle klimmetjes goed en ook voor de rest van de tocht bleven de klachten uit, nu maar hopen dat dit zo blijft.

Na de pauze in Holten gingen een 7-tal mannen voor een iets snellere terugtocht naar Zwolle zodat wij met 13 overbleven voor de 'normale' snelheid.
Op de terugweg bleek dat de wind iets meer aantrok uit noordelijke richting waardoor de voorrijders een extra inspanning moesten doen, ikzelf hield het een kleine 20 km vol alvorens me, uit voorzorg, te laten terug zakken waarna Hennie H. de rest van de tocht vol maakte naast toerleider Hans.
Zonder malheur van pech of lekke banden kwamen we na exact 110 km weer aan bij De Vrolijkheid waar op het zonnige terras nog enkele snelle mannen in de zon zaten te genieten van een hersteldrankje. Vanzelfsprekend schoven wij met een select gezelschap even bij...de boog kan immers niet altijd gespannen staan.
Hans M.bedankt voor de (bijna) foutloze en fraaie rit !

IJs en weder dienende aanstaande woensdag nog actief op Veluwse heuvelen alvorens we volgende week vrijdag afreizen naar het groothertogdom Luxemburg. Helaas zullen we het daar moeten doen zonder één van de organisatoren. Ruud W. is door een eenzijdig motorongeval enige weken uit de roulatie en het is te hopen dat wij zonder zijn routekennis de weg weten te vinden in Luxemburg. Op de weg zal het nog wel lukken maar of we de bar nu ook zo makkelijk weten te vinden...........?
Ruud en Ina nogmaals beterschap namens Toerfietser.

Na de pauze in Holten (foto Hennie Haverink)

Dappere Stevens weer ontwaakt

Ergens in februari fietste ik mijn laatse ATB tochtje van de afgelopen winter, het werd een rit om nooit te vergeten. Door een pols dikke tak in de derailleur werd mijn hele aandrijving gemold.
Vandaag heb ik mijn Stevens S7 weer opgehaald van de 'intensive care' en zit is weer een geheel niewe aandrijflijn gemonteerd bestaande uit een mix van XT en SLX onderdelen. Hopelijk is de vernieuwde Stevens nog een lang en gelukzalig leven beschoren !

Classico Boretti 2014 (2)

Afgelopen zaterdag werd voor de 7e keer de Classico Boretti verreden. De tocht, georganiseerd door NederlandToert en gesponsord door Boretti (Italiaanse keukens).
Met 6 Swollanders hadden we besloten om ons voor deze tocht in te schrijven. Daarvoor moesten we zateragochtend al vroeg op pad omdat de start plaatsvond op recreatieterein Kwintelooijen in Rhenen, een klein uurtje rijden vanuit Zwolle.

Al ruim voor 7 uur stonden Jan S. en ik op de carpoolplaats in Spoolde te wachten op de 4 andere mannen; Gerrit L, Arnold van B., Hans K. en Hans M.
Om klokslag 7 uur vertrokken we met 3 auto's in zuidelijke richting om een uurtje later, na een redelijk toeristisch slot, in Rhenen aan te komen.
De auto parkeerden we een tweetal kilometers van de startlocatie bij de Thijmse Berg en terwijl wij ons klaar maakten voor de fiets zagen we al vele deelnemers langs komen op weg naar het eerste klimmetje.
Fris was het nog wel deze ochtend met een graadje of 5 en ik was dan ook blij dat ik mijn dunne handschoentjes en mijn nieuwe GripGrabs had meegenomen.
Op het recreatie terrein was het een drukte van belang en het was even ploeteren om door de menigte bij de start heen te komen op weg naar de inschrijftenten. Daar éénmaal aangekomen kregen we de startbescheiden uitgereikt in de vorm van een zadelpen-sticker met nummer, een bidon, een flesje AAdrank, een paar gelletjes en tot slot het Classico Boretti koersshirt. Na wat passen, meten en ruilen kon iedereen in het shirtje en konden we aan de koffie, gesponsord door Hans M.

Wij hadden ons ingeschreven voor de 110 km en tegen 8.45 uur konden we op pad nadat we ietwat geduld moesten hebben om van het terein af te komen.
Omdat we de auto's op een strategische plek hadden geparkeerd konden we eerst nog snel even al onze overbodige atributen kwijt waarna we echt op pad konden.
Vanuit de start mochten de koude klimspieren direkt aan de bak op de Thijmse Berg en vervolgens de Amerongse Berg (2350 mtr, 5.4% max over 300 meter).
KLIK VOOR LINK AMERONGSE BERG ZUID

Wat opviel was de enorme drukte langs het gehele parcours (in totaal beleken zo'n 8000 mannen en vrouwen van start te zijn gegaan) wat hier en daar nog wel eens voor opstoppingen zorgde, zowel voor de deelnemers als voor het zaterdagse verkeer op en rond de Utrechtse Heuvelrug. Omdat er relatief veel fietspaden en doorkomsten door diverse plaatsjes in het parcours zaten werd de weg eigenlijk nooit echt leeg voor ons.
Na een kleine 25 kilometer besloten we eerst maar even te gaan koffie drinken omdat een tweetal van ons nog geen zwarte epo hadden gehad bij de start. Bij Hotel Belmonde net buiten Lunteren lag een ruim terras in het zonnetje en hier namen we plaats in afwachting van de koffie met appeltaart. Omdat dit nogal even duurde was er tijd om een plaatje te schieten en zo kon het gebeuren dat ik even later een foto schoot van een tafel vol sportieve dames en wij voor de eeuwigheid werden vastgelegd door één van hen.
De koffie smaakte prima en het gebak al evenzo maar na één bakje besloten we toch maar om weer op te stappen.

Via Wekerom, Harskamp en Otterlo ging de hele sliert richting Arnhem/Oosterbeek. Op het fietspad langs de Arnhemse weg werdenw e nog even opgehouden door de val van een voorganger die vol op een waarschuwingshek fietste, over de kop ging en zag dat z'n complete voorvork was afgeknapt. Hijzelf kwam er relatief redelijk af met een bebloede knie en diverse schaafplekken. Nadat we de man even wat geestelijke bijstand hadden verleend konden we weer verder.
De bevoorrading na een kilometer of 55 hebben we helaas helemaal gemist, waarschijnlijk door het verwijderen van een routepijltje. Dit betekend wel dat ik geen mond voorraad meer heb en wel honger begint te krijgen. Gelukkig heeft Arnold het zelfde probleem en we spreken af later nog even ergens aan te leggen.
Rond Arnhem/Oosterbeek is het erg glooiend en nu dus ook erg druk op de fietspaden en het is continu stoppen, vaart maken, vaart minderen en weer aanzetten.
Hier voel ik dan ook de eerste pijn in m'n knie weer opkomen, de laatste weken heb ik daar weer meer last van dan me lief is en ik prakkizeer me suf waarom ik hier nu ineens weer last van krijg nadat het een tweetal jaren goed gegaan is.
Vooral bij aanzeten en klimmen is de pijn soms erg hinderlijk. Gelukkig hebben we gekozen voor de 110 in plaats van 165 km want die extra 55 km waren niet welkom geweest vandaag.
Bij een soort snackbar stoppen we nog even voor wat energie in de vorm van een broodje kaas en koffie. Gerrtit L. en Hans K. zijn dan al een eind vooruit en beiden meoeten wij middels whatsapp terugroepen wat wonderwel lukt.

Als we weer verder gaan en de drukte bij Arnhem gehad hebben gaan we op weg naar Doorwerth en de beroemde Italiaanse weg. Dit fraai gelegen, smalle klinkerpad omhoog door de bossen is altijd een feest om te fietsen en ondanks de pijn kom hier toch redelijk makkelijk boven. De Italiaanse weg is 770 mtr lang en kent een steilste stuk van 300 meter aan 7% net voor de scherpe bocht halverwege.
KLIK VOOR LINK ITALIAANSE WEG

Na dit fraaie klimmetje daalt de route weer richting de Nederrijn en vervolgen we onze weg naar Wageningen, de plaats waar de volgende dag weer de jaarlijkse herdenkingen voor 4 mei zouden plaatsvinden. Middels grote borden langs de verschillende wegen werd aangegeven dat de plaats die zondag niet toegangkelijk zou zijn. Even verderop komen we bij een markant punt in onze vaderlandse geschiedenis; de Grebbeberg. Hier hebben de Nederlandse strijdkrachten een aantal dagen moedig stand gehouden tegen de Duitse invallers alvorens zich over te geven. Wij mogen de berg ook aanvallen en voor ons bestaat de strijd vooral uit het bedwingen van de zwaartekracht. Ook de Grebbeberg kent een steilste stukvan 7% en is een kilometer lang.
KLIK VOOR LINK NAAR GREBBEBERG

Vervolgens fietsen we verder terug richting Rhenen en passeren we het welbekende Ouwehands dierenpark. Even verderop krijgt Gerrit de, voor ons, enige lekke band van de dag.Het euvel wordt vakkundig verholpen waarna we de laatste kilometers ingaan.
Op de defensieweg bij het recreatiepark wordt als extraatje nog een ingebouwd tijdritje vastgelegd. Over een afstand van 2500 meter kun je je hier nog even uitleven. De meesten rijden echter in hetzelfde tempo door op de oplopende weg. In verband met de pijn in mijn knie heb ik sowieso geen zin om me te forceren. Uiteindelijk worden we wel allemaal "geklokt" en ik kwam uit op 06:18 en daarmee stevig in de middenmoot.
Uiteindelijk komen we na 114 kilometer weer aan op het recreatieterrein waar het een gezellige en drukke boel is. Als we de fietsen veilig gestald hebben gaan we op voor de pasta-party en een hersteldrankje. Jan S. houdt het alleen bij het drankje; hij hoeft die "pasta troep" niet...

Vervolgens kijken we nog even bij een stand van 21 Virages, voordelige fietskleding. Ik scoor hier een ondershirtje voor slechts 9.95.
Tot slot van de dag gaan we nog even gezamenlijk op de foto met twee fraaie rondemissen alvorens we de terugweg aanvaarden. (hopelijk volgt deze compromiterende foto later).
Al met al een lange fietsdag in een fraaie omgeving maar wel erg druk bezet.