Asfaltridders worden modderkruipers

Na een lang wegseizoen was het dit weekend dan tijd voor de overgang naar de mountainbike of beter gezegd de All Terrein Bike.
Net als de afgelopen jaren gaan we de komende winter met de Swolland mannen wekelijks een gecombineerde weg/bos tocht maken vanuit hetzelfde principe van samen op pad en samen thuis.
Ruud W. had voor de openingstocht een ritje van ongeveer 70 km uitgezet richting de bossen van Ommen.
In dit nieuwe winterseizoen hoop ik zelf in ieder geval gevrijwaard te blijven van het pechduiveltje dat mij de vorige winter achtervolgde, het aandrijf drama van zondag 23 februari van dit jaar staat mij, wat dat betreft, nog helder voor de geest;  (Een duwtje in de rug...)
Aan mijn materiaal mag het gewoon niet liggen want de gehele aandrijving is dit jaar vernieuwd en kreeg een update van Deore/LX naar XT/SLX, afwachten dus maar.

Om 9 uur vertrok ik deze ochtend richting De Vrolijkheid, het was nog wat fris maar met de welbekende 3 laagjes moest het goed komen vandaag, immers de temperatuur zou nog oplopen tot een graad of 12. Wel regende het nog even rond een uur of 8 en een blik op de buienradar vertelde mij dat er nog wel kans was op meer, het zou er om spannen.
In ons 'clubhuis' zijn Ruud en onze voorzitter Gerard N.al aanwezig en met mij arriveert ook Arnold v.B. terwijl even later nog Hans K. Fred B. en Toon O. aanschuiven voor de koffie.
Als de koffiekopjes leeg zijn en menig kwinkslag gemaakt, kunnen we op pad, 6 heren op de ATB en één op z'n hybride.
Gerard nam als voorzitter gelijk zijn verantwoordelijkheid en zette zich op kop samen met Arnold en achter deze twee heren fietsten we Zwolle uit in de richting van de Vechtdijk. De overgang van racefiets naar ATB is toch altijd even wennen, een andere zit, het andere materiaal, het is even overschakelen. Op het asfalt rolden de kilometers echter nog wel redelijk makkelijk weg, in het terrein zou de overgang ongetwijfeld minder soepel verlopen. Pas in de bossen bij Vilsteren maakten we kennis met die heel andere ondergrond nadat we achter herberg De Klomp de eerste bospaden op fietsen.
Door de regen van die ochtend waren de paden toch nog wel behoorlijk zompig en de banden zakten gelijk weg in de vochtige grond. Halverwege het eerste stuk bos van dit winterseizoen raakte de groep al uit elkaar doordat één helft voor een op het oog iets simpeler weg koos dan de andere helft, maar al snel konden we hergroeperen.
Na weer een stukje asfalt trokken we ter hoogte van huis Het Laar opnieuw het bos in om er achter het station van Ommen weer uit te komen. Vervolgens fietsten we richting de Besthmenerberg om ook daar even lekker over de zompige paden te rossen. Onderweg kwamen we bij een bekend breed bospad welke door tractorenbanden behoorlijk was omgeploegd, altijd weer lachen natuurlijk als er dan één net niet genoeg snelheid heeft en er vanuit stilstand zijwaarts bij gaat liggen. Helaas miste het slachtoffer daarbij maar net de modderige plas die zich aldaar had gevormd, ik zal zijn naam niet noemen maar wil wel verklappen dat het ging om iemand met een bestuursfunctie binnen onze club.
Via het bosrijke gebied rond Besthmen en Junne bereikten we de rand van de Sahara en terwijl even werd gewacht voor een korte plaspauze begon het hier net even te regenen.

Wachten aan de rand van de Sahara...

Na nog wat geploeter over modder, zand- en graspaden mochten na een kilometer of 45 eindelijk aan de welverdiende koffie bij de Nieuwe Brug.
Met beslagen brillenglazen genoot ik van de koffie en (het ietwat machtige) appelgebak, teken dat er inmiddels wel een laagje minder aan kon...
Na een halfuurtje gingen we weer verder. Op de terugweg werden opnieuw stukken asfalt afgewisseld met, soms behoorlijk lastige, bospaden. Uiteindelijk vonden we in het Sternbosch de laatste onverharde stukken, alvorens we via Hoonhorst, Wijthmen en Berkum weer richting de startlocatie fietsten. Ook nu nam onze voorzitter, samen met Hans K., de rol van voorrijder op zich waarbij de snelheid in de slotkilometers zelfs tot boven de 30 km/h werd opgeschroefd, gelukkig hoefden wij alleen maar te volgen.
Gezamenlijk genoten we nog even van een hersteldrankje alvorens een ieder huiswaarts keerde.

Bij thuiskomst bleek dat de overgang naar de ATB toch wel voor vermoeide benen heeft gezorgd, maar op het moment dat ik dit stukje tik voelen de benen al weer fris en fruitig. Pech bleef mij gelukkig bespaart vandaag (het kleine valpartijtje bij de ronding van een omgevallen boom daargelaten).
Wat mij betreft hebben we de komende zaterdagen telkens geluk met het weer en kunnen we  nog de nodige zompige kilometers maken...de asfaltridders zijn weer modderkruipers geworden.

Een ochtend in het Swolsebos....

Op de IJsselallee is het nog relatief rustig op deze zaterdagochtend. Ik ben op weg naar de parkeerplaats aan de Kamperweg tussen Heerde en Wezep om weer vele ATB-ers te voorzien van een natje en een droogje tijdens de Swolsebostocht.
2x per jaar sta ik samen met Harry B. en Ruud W. op één van de twee verzorgingsposten aan de route.

Als ik de parkeerplaats op rij zie ik al enkele mensen van de organisatie in de weer met pijlen en linten en ook de 2 EHBO-ers zijn reeds ter plaatste.  Terwijl ik mijn dagelijkse stappers omruil voor een paar noeste werkschoenen komt ook de auto van Ruud het bospad opgereden.
Na wat heen en weer lopen en het extra bekijken van het routebord wordt de plaats van de post bepaald. Net voor de splitsing van de 45 en 60 km route.
Snel wordt de auto van Ruud uitgeladen en kan het opbouwen beginnen. Een groot tentenbouwer ben ik nooit geweest (eens kwam ik er tijdens een kampeerweekend achter dat, nadat de tent was opgebouwd, de binnentent nog in de zak was achtergebleven) maar met twee specialisten in de buurt lukt het altijd wel. Gelukkig kon ik nog wel positief bijspringen toen Harry een stuk zijwand tekort kwam en bleek dat hij 'm aan de verkeerde kant wilde ophangen.
Toen alles stond moesten we snel aan de bak want nadat de eerste bekertjes gevuld waren met sportdrank kwamen de eerste, vroeg gestarte, deelnemers al aan gefietst.

De taakverdeling van ons illustere trio staat eigenlijk al jaren vast; Harry mengt, Hans schenkt en Ruud wenkt. Vandaag was het niet anders al moet gezegd dat Ruud behoorlijk druk was met het uit de verpakking halen van de verschillende versnaperingen en krentenbollen. Misschien lag het aan het feit dat we hulp kregen van de bevallige EHBO-ster Terri maar het liep allemaal erg gesmeerd deze ochtend.
Terri was met haar vrouwelijke charme al snel de smaakmaker van verzorgingspost 1 en ze ging zelfs zo ver dat ze de deelnemers de versnaperingen op een presenteerblaadje aanreikte.
Nadat wij 3 uurtjes in de schaduw van Terri hadden verkeert, wisten wij dat ze een sofa had en een man, dat ze reizen maakte naar de Azoren en iets deed met Kuychi (?), haar talen spreekt en het reuze gezellig vond met ons drieën.

Toerfietser in de schaduw van een 'stralende' Terri...

Ondertussen fietsen honderden mountainbikers voorbij. Jong, oud, mannen en vrouwen genoten van het in herfstkleuren getooide bos en onze vermaarde sportdrank (het geheime recept ligt vast tussen de oren van Harry).
Halverwege moeten we Jaap L. er op uit sturen om ons te voorzien van extra jerrycans met water omdat de voorraad te kort lijkt te schieten, met de nadruk op lijkt. Sorry Jaap, maar we hadden de beide jerrycans uiteindelijk niet nodig maar ze zijn wel leeg gekomen...
De meest gestelde vraag die wij gesteld kregen was; hebben jullie ook soep? nee helaas, al die mensen hebben we vriendelijk doch beslist doorgestuurd naar de Leger des Heils post van Jan S. Jannes M en Bert D.

Uiteindelijk komt elke keer weer het moment dat de laatste deelnemer voorbij fietst en wij de post kunnen afbreken. Op de één of andere manier gaat mij dat toch altijd makkelijker af dan opbouwen.
Nadat we op hartelijk wijze afscheid hebben genomen van Terri en haar iets minder opvallende EHBO collega, konden wij de post officieel sluiten met ons traditionele glaasje Jaegermeister.

In het clubhuis van voetbalvereniging WZC te Wapenveld sluiten we al even traditioneel deze Swolsebostocht af met een dampende kop oer Hollandse snert.
Wordt vervolgd in februari 2015.

Video impressie van de Swolsebostocht 2014 (Sportief Zwolle)

Rondje Luttenberg

Het zou vorige week al de laatste wegrit van 2014 zijn volgens de geleerden...dus heb ik deze week mijn Wilier weggebracht voor de nodige werkzaamheden. Bij de achterpad is een scheurtje zichtbaar en de vraag is of dit scheurtje alleen in de lak zit of ook in het carbon zelf, omdat er op de staande achtervork ook nog een aantal andere beschadigingen zitten toch maar besloten om het frame te laten nakijken en de lakschade te laten repareren. Omdat daarom de hele fiets sowieso ontmanteld moest worden, heb ik gelijk maar besloten om de fiets te upgraden naar 11 speed met de nieuwste Ultegra compact 50/34 groep en een nieuw ergo stuur. Je moet toch ergens heen met je zuur verdiende centen.
De schade aan en scheur in het frame zal door de verzekeringsexpert bekeken worden en ik heb goede hoop dat deze schade zal worden vergoed aangezien deze is te relateren aan een eerdere valpartij.

Al met al voor mij dus geen wegrit meer afgelopen zaterdag. De Swolland mannen gingen nog voor een 'laatste' rit naar Hardenberg maar wel zonder mij.
Ik besloot op de zondagochtend zelf een ritje op de mountainbike te maken, niet door het bos of veld maar gewoon over de weg richting Luttenberg, een rondje van ruim 70 km.
Om 9.15 was ik klaar voor vertrek en via de Wijthmenerplas en Wijthmen zette ik koers richting Hoonhorst. Het was rustig weer en er scheen zelfs een niet verwacht zonnetje al was het nog wel frisjes met een graad of 7.
In Hoonhorst ging binnendoor op Millingen aan en vervolgens langs Starnbosch en Dalsmsholte richting Luttenberg waar ik de koffie had gepland bij Schoenmaker. Toen ik bij het Café aankwam had ik zowaar al weer koude tenen, een euvel wat ik bijna kan relateren aan de MTB. Helaas had ik de verwarmde zooltjes nog niet bij me...
2 koppen koffie en evenzovele Jan Hagels later ging het verder over de Luttenberg zelf en vervolgens door in de richting van Marienheem, daar de N35 over en door naar Schoonheeten en Heeten. Over Broekland fietste ik verder in de richting van Wijhe. Net voor Wijhe rechtsaf en achter 'de Gelder' langs weer richting Zwolle.
Uiteindelijk thuis met 73 km op de teller en een gemiddelde van precies 25 km/h. Gewoon even lekker gefietst eigenlijk.
Wel benieuwd eigenlijk of de wegritten nu echt gebeurd zijn en ik de volgende keer dus weer met de club mee kan.
Volgende week gaan we echter eerst assisteren met het goed laten verlopen van de Swolsebostocht 2014.2 op de koek en zopie post.

Naar de Hoge Veluwe

1 november 2014, de zon staat hoog aan de hemel en de temperatuur is inmiddels opgelopen tot een graad of 18. We staan met een mannetje of 11 aan de oostoever van de IJssel ter hoogte van Olst, de veerpont is inmiddels al weer op de weg terug naar de andere kant als Arnold van B. druk is met het verwisselen van zijn voorband.
Ik bekijk het met enig leedvermaak aan, want was ik vorige week immers zelf niet het onderwerp van spot en hoon toen ik, zittend op een terras in Harderwijk, opmerkte dat mijn voorband was leeggelopen tijdens de koffie met appelpunt?
Het beeld van twee mannen die aan het stoeien zijn met een voorwiel terwijl op de achtergrond de pont weer vertrekt is best wel komisch, daarom deze sfeervolle foto van het moment (liefhebbers van bewegende beelden verwijs ik naar het einde van deze blog, maar wel eerst verder lezen hè...).

Arnold is lek gevaren...

Omdat ik ook de beroerdste niet ben dan ook nog maar een fotootje van het terras in Harderwijk een week eerder.

Koffie en reparatie, alles op één terras...

Maar liefst 11 fietsers dus, die zaterdagochtend 'acte de presence' gaven bij de oude IJsselbrug. Eerst leken het er nog veel meer te zijn maar er bleken ook nog enkele Swolland MTB-ers op dezelfde locatie te staan voor hun eigen tocht.
Ruud W. had, voor wat waarschijnlijk de laatste langere tocht van het jaar zou zijn, een rit van 130 km uitgezet richting Hoenderloo op de Hoge Veluwe en gezien de prachtige weersvoorspelling voor deze eerste dag in november was de animo dus prima.De groep zou ongetwijfeld nog groter zijn geweest als niet velen de racefiets al een week te vroeg in de winterstand hadden gezet.
11 fietsers dus die in een vrij rechte lijn via Wezep, 't Harde, Kramp Nou en Nunspeet de Veluwe optrokken. Het was dat al veel bomen waren ontdaan van hun blad anders zouden we gedacht hebben dat we in juni aan het fietsen waren in plaats van november. Al dat blad op de fietspaden zorgde overigens  hier en daar wel voor wat angst bij sommige heren en dan vooral die met fietsen in het wat duurdere segment. Dit zorgde soms voor wat oponthoud in de bochtjes.
Vierhouten lieten we links liggen en langs de Elspeetse Heide trokken we verder richting Elspeet en Uddel. Bij deze laatste plaats zou we langzaam maar zeker de eerste hoogtemeters van de dag gaan scoren want de Aardhuisweg, die van Uddel naar de Amersfoortseweg leidt, loopt toch wel ietwat vervelend omhoog. De beloning voor de geleverde inspanning kwam gelukkig niet veel later toen we in Hoog Soeren aan de koffie konden.
Bij Café  Restaurant Hoog Soeren was, zoals altijd, de ontvangst gastvrij en de  appelpunt van goede kwaliteit, helaas is die gastvrijheid niet altijd vanzelfsprekend maar daarover later meer...
Tijdens deze koffiestop beek dat de verschillende GPS apparaten in de groep allemaal een verschillende hoogte aangaven, die van Hans K. kwam zelfs tot ruim boven de 100 meter. Ruud moest dan ook even uitleggen dat je zo'n apparaat wel moet callibreren voor je op pad gaat...

Gastvrije ontvangst bij Café Restaurant Hoog Soeren

Na een klein halfuurtje gingen we weer op pad. Het middelste gedeelte van de tocht beloofde het mooiste maar ook pittigste gedeelte te zijn. Na de afzink richting Assel, waar er gelijk al even flink aan getrokken werd, trokken we nog even lekker door richting Hoog Buurlo. Ik kon de kleppers in de groep redelijk bijhouden tot het viaduct over de A1 waar de benen volliepen en ik uiteindelijk moest afgeven.
Nadat we weer waren gehergroepeerd konden we verder over het prachtige fietspad tussen Kootwijk en het Ugchelse Bos, op en af met veel bochten en fraaie doorkijkjes richting de mooie natuur ter plaatse. Mooi om over heen te fietsen maar wel een aanslag op de beenspieren.
Bij Hoenderloo bereikten we het zuidelijkste puntje van de tocht en vanaf hier ging het weer huiswaarts met de wind lekker in de rug.
Via de oostkant van Apeldoorn en Teuge kwamen we op het fietspad langs het vliegveld Teuge en vanaf daar ging het in een lange rechte lijn richting Oene. met z'n allen in de rug van Jan S. en Hennie H.op weg naar de tweede rust bij Tapperij Bijsterbosch bij de veerpont bij Olst.
Toen we ter plaatse aankwamen bleek het erg druk op het verhoogde terras, vooral bij motormuizen is dit etablissement populair, maar we zouden vast nog wel een plekje kunnen vinden en zo geschiedde...
Nadat iedereen plaats had genomen was het wachten op de bediening en om dat wachten wat te verzachten werd alvast wat mondvoorraad aangesproken; een Snelle Jelle of een ander soort versnapering om de energie voorraad weer op peil te brengen, alleen Fred B. pakte het iets grondiger aan  en op zijn geheel eigen wijze werd een dubbele boterham met ouwe kaas naar binnengewerkt als ware het een poststuk dat in de brievenbus geschoven werd. Net op het moment dat deze ouwe gleuvenskoever weer een hap wilde nemen vond de inmiddels gearriveerde ober het tijd om in te grijpen en in klare taal werd ons te kennen gegeven dat het geen pas gaf om in een restaurant(?) eigen etenswaren te nuttigen...en wel op een manier die ons noopte om onmiddellijk het terras van deze toko te verlaten. Met zo weinig begrip voor de energie behoefte van een sportieve fietser scoor je als horeca ondernemer niet erg hoog op de lijst van gastvrijheid......mij zien ze daar in ieder geval nooit weer!! Van de weeromstuit kwam Toon O. ook nog eens te vallen op de gladde vlonders van het terras maar gelukkig bleef  de schade beperkt tot de nodige schrik.
Enigszins onthutst door de getoonde  ongastvrijheid besloten we maar gelijk in te schepen op de veerpont naar Olst en vervolgens linea recta naar Zwolle te fietsen. Eenmaal op de pont zag ik Arnold ontdaan kijken naar zijn voorbandje en vol ongeloof uitroepen dat hij een lekke voorband had. Een lekke band terwijl je stilstaat op het dek van een veerpont.....hoe krijg je het voor elkaar??
Over de reparatie van het bandje had ik het in het begin al gehad dus wij fietsen nu snel verder in dit verslag..
Nadat er ook nog iets gesleuteld was aan de Wilier van Henk M.(dat moet wel achterstallig onderhoud geweest zijn want dat zijn werkelijk fantastische fietsen die Wiliers...) konden we eindelijk verder.
Voor Hans K. duurde het allemaal sowieso te lang en gelijk vanaf de parallelweg bij Olst zette hij de sokken erin en hebben we hem niet weer gezien. Met z'n tienen fietsten wij de laatste 25 kilometer in een lekker strak tempo uit en kwamen we in zuid Zwolle weer binnen zodat ik bijna voor m'n voordeur weer afgezet werd na een hele mooie tocht. Ruud, voorrijders en mede fietsers bedankt!

Het wegseizoen zit er nu definitief op, de zompige bospaden lonken om weer ontdekt te worden met de ATB. Wat de racefiets betreft, die krijgt de komende winter een verrassende upgrade (...) maar daarover volgend jaar meer. De mountainbike is klaar voor de winter.
Tot slot nog de beloofde bewegende beelden van het oponthoud bij de veerpont in Olst.