Een weekendje in het Groothertogdom Luxemburg

OP PAD;

De fiets is er klaar voor, de tassen zijn ingepakt en de kuiten staan op scherp als ik op vrijdagochtend op weg ga naar Jan S. om vervolgens samen richting Luxemburg af te reizen.

Na de Ardennen, de Eifel en het Sauerland was dit jaar de keus gevallen op het Groothertogdom Luxemburg als locatie voor het Swolland buitenland weekend. Het organisatiecomité had Hotel St. Hubert in Clervaux uitgezocht als uitvalsbasis voor de verschillende tochten gedurende het weekend.

Prettige bijkomstigheid was dat onze nieuwbakken koning Willem Alexander van O. en zijn gezellin Maxima Z. onze komst een week eerder al hadden aangekondigd bij de Groothertog, dus dat moest helemaal goed komen.

Om 8.20 rijden Jan en ik de straat uit richting het zuiden, het is zonnig en we hopen dat dit gedurende het weekend zo zal blijven. Vlak voor Venlo maken we even een korte koffiestop en als we een klein halfuurtje later weer 'on the road' zijn krijgt Jan een smsje van Erik B.

Erik rijdt samen met Harry B. en Ruud W. en hij meld Jan dat ze een afslag hebben gemist bij Venlo, dan rijdt je mee met dé GPS-goeroe van Swolland en dan mis je een afslag bij Venlo..... jammer !

Het tweede deel van de reis gaat aanmerkelijk langzamer dan het eerste. Als gevolg van de grote verbouwing van het Europaplein in Maastricht, diverse wegwerkzaamheden in de Ardennen en serieuze regenval zorgen ervoor dat de geplande reistijd van 4 uur uitloopt naar ruim 4 en half  uur.

Rond 13 uur arriveren we bij Hotel St. Hubert in Clervaux en na het inschrijven bij de balie zoeken we snel onze kamer op en maken ons gereed voor de rit van vrijdagmiddag.

HANDIGE JAN;

Als (bijna) iedereen is gearriveerd en de instructies van de hotel bazin tot zich heeft genomen, kunnen we op pad voor de opwarm rit van vrijdagmiddag. Zoals altijd gaan we in twee groepen; de snelle groep  de mannen van de 'witte streep') en de langzame groep (de toeristen).  De ene groep ging de voorbestemde route linksom rijden, de andere rechtsom (veel voorspelbaarder kan ik het niet maken).

Al uit het vertrek blijkt dat er in Luxemburg stevig geklommen moet worden en onze koude spieren mogen gelijk aan de bak, >10% is eerder regel dan uitzondering en een hartslag van 170+ derhalve ook.

Over deze vrijdag rit zal ik niet al te veel uit wijden, wat mij betreft was er maar één moment het waard om hier te benoemen; de lekke band van Carlijn en dan niet de lekke band op zich maar de herstelactie uit een onverwachte hoek.

Iedereen binnen Swolland weet dat bij technisch malheur sommige mensen niet de eerst aangewezen persoon zijn om de helpende hand te bieden, hoe goed bedoeld ook.....ikzelf bijvoorbeeld zal me niet snel opdringen als het gaat om het verwisselen van een binnenbandje omdat het dan gewoon iets langer duurt dan gebruikelijk is en ik heb natuurlijk niet voor niets 

Bicycle Repairrman achter de hand. Zoals gezegd geldt dit voor meer mannen binnen Swolland, vooral diegenen die in staat zijn binnenbandjes te kopen waarbij het ventiel aan de verkeerde kant zit (!?).Vaak staan deze mannen bij een lekke band op een eerbiedwaardige afstand, echter alles verandert als het slachtoffer van de lekke band van het andere geslacht is. Natuurlijk heb ik het in dit geval over Jan (wat z'n ogen zien maken z'n handen kapot) Schotman. Zie hier het bewijs ;

J. Schotman en co. voor al uw wisseltrucs !!

Nadat de stoptrein Diekirch-Lullanger al 2x is langs geweest is het bandje verwisseld en kunnen we weer verder in de wetenschap dat Jan en Stefan wat uit te leggen hebben thuis........

Na een kleine 3 uur en met 55 kilometer op de teller komen we weer bij het hotel waar we ons, na een verkwikkende douche, op het bier storten; Diekirch bier....met een stijgingspercentage van 4.8%

Tijdens de nazit komen ook Jeanette M. Wim.H. en Frens L. aan na hun tocht door de Ardennen en de Luxemburgse heuvels van 120 km, een puike prestatie. Na een douche kunnen zij samen met ons en de eveneens gearriveerde eeneiige MTB tweeling Curly R. en  Herman W. aanschuiven aan het diner.

Die avond is het nog lang onrustig in de knusse bar van hotel St.Hubert.

OPZIJ, OPZIJ;

Het is zaterdagochtend, er kraait een haan als k m'n ogen open. Het blijkt de haan van mijn mobiele alarm te zijn en ik moet zeggen hij klonk behoorlijk echt. Na een goede nachtrust (de bedden lagen beter dan aanvankelijk verwacht) maken Jan en ik ons op voor het ontbijtbuffet. Bij binnenkomst in de speciale ontbijtruimte worden we begroet door de dochter des huizes met de intieme vraag; "thee of kaffee, schwarzz of mit milch"......doe maar schwarzz dan !

Het ontbijt is prima verzorgd met zelfs keuze tussen een eitje met een kooktijd van 5 minuten of een eitje met een kooktijd van 10 minuten, natuurlijk heb je dan altijd van die twijfelaars die niet kunnen kiezen en er van beiden één nemen...

Als iedereen de buik er vol van heeft splitsen we ons op in 3 groepen; de Snelle Jelles (155 km), de Toeristen (100 km) en de  MTB ers (35 km) en na een groepsfoto mogen we op pad.

Het verhaal gaat nu vanzelfsprekend vooral over de belevenissen van de toeristen omdat de schrijver van deze weblog zich daarbij het meest op zijn gemak voelt en kan verhalen uit eigen waarneming. Wat de avonturen van de overige twee groepen betreft ben ik afhankelijk van de verhalen en fantasie van de verschillende deelnemers van deze groepen, verhalen die meestal na enkele biertjes wel loskomen.

Wij vertrekken vanaf het hotel in zuidelijke richting en krijgen al vrij vlot een behoorlijk pittige klim voor de kiezen, krakende fietsen en gierende hartkleppen zijn het logische gevolg. Op zo'n moment was dat laatste biertje van de avond er voor er toch weer net één te veel.

De weersomstandigheden op de zaterdag zijn wisselend, het begin is bewolkt en fris en de noordenwind speelt een negatieve rol. Gelukkig komt in de loop van de dag ook de zon erbij en doet het allemaal wat vriendelijker aan al blijft het wisselend, op het ene moment kunnen de mouwtjes naar beneden terwijl even later eigenlijk alles wel weer uit kan...met allerlei kleedpartijen tot gevolg;

Striptease op de Luxemburgse wegen....

Wat opvalt in Luxemburg, behalve de vreemde plaatsnamen, is dat het zo onvoorstelbaar rustig is in de Luxemburgse dorpen en op de wegen, je ziet bijna geen kip op de weg. Ook horeca is schaars in dit toch behoorlijk toeristische land, het duurt maar liefst ruim drie uur voor we een geschikt etablissement hebben gevonden in Bourscheid. Dat we hier vervolgens op één minuut na een uur hebben gezeten omdat A: een aantal van ons aan de Latte was en B: omdat sommigen het nodig vonden om een Luxemburgse omelet te bestellen....daar zal ik verder niet over uit wijden.

Na de koffie en de heerlijke Strudel mit zahne mogen we per tafeltje afrekenen (Luxemburg is vast 'groot' geworden met een portie Duitse grundlichkeit) en kunnen we weer verder.

Ook na de pauze rijgen de hoogtemeters zich aan elkaar en tijd voor herstel is er niet want, anders dan in het Sauerland, gaat het continu op en af, er zijn echter maar twee klimmen die er qua zwaarte met kop en schouder boven uit steken. De eerste krijgen we voor de kiezen na eerst een hele mooie lange en behoorlijk steile afdaling, op mijn GPS zie ik al dat na de afdaling de route gelijk in omgekeerde richting weer omhoog gaat....slik. Op de eerste tweehonderd meter is nog niets aan de hand maar vervolgens zie ik iets wat ik nog niet eerder in mijn Swolland-periode heb gezien; het massaal afstappen van (bijna) alle deelnemers vanwege een te steile beklimming. Van het ene op het andere moment is het een gekraak van kettingen en derailleurs, er wordt gezucht en gesteund, hier en daar valt een vloek. Het is zelfs zo erg gesteld dat onze gewaardeerde voorzitter omvalt zonder dat er een motie van wantrouwen nodig is....

Iedereen moet te voet verder. Iedereen? Nee, voor iedereen uit is Gerrit L. al fietsend naar boven geploeterd en terwijl wij beschaamd en met zere kuiten naar boven wandelen horen we achter ons ineens "opzij, opzij" en terwijl plaats maken zien wij Jeannette M. zich met een fantastische inspanning naar boven werken. Een sterk staaltje !

Als iedereen na en lange zware wandeling boven is aangekomen volgt het grote uitpuffen, want eerlijk is eerlijk op een beklimming met een maximaal stijgingspercentage van 25% naar boven lopen op je fietsschoentjes is een ware aanslag op de kuiten, de achillespezen en vele andere bekende en onbekende spieren en pezen in het menselijk been. Maar we moeten verder en via het toeristische Vianden, waar we aankomen na een lange hobbelige afdaling, komen we in het dal van de Our, hier volgt het eerste langere gedeelte in de route waar het mogelijk is om even in een soort van ritme te komen. Het is overigens een prachtig dal en om hier te kunnen fietsen met de zon aan de hemel is een feest, alleen de frisse noordenwind probeert hier onze pret te drukken. Vanzelfsprekend komt aan alle feestvreugde weer een einde als er uiteindelijk weer geklommen moet worden en opnieuw is het een bijzonder pittige klim die een aantal van ons noopt om af te stappen. Een aantal kilometer lang tussen de 10 en 15 % is een ware aanslag na al een hele dag in dit zware terrein. Bovenop deze 'eindeloze' klim is de lol er heel even af en ondanks de harde wind moet er gerust worden.

Jeannette geniet van de zon..

Gerrit relaxed

Carlijn puft uit....

Even klaar mee....

Kijk ons er eens fris bijzitten....

Als iedereen weer een beetje op adem is gekomen gaan we op pad voor de laatste 20 km richting ons hotel. Met de noordenwind tegen en met volgeschoten kuiten leggen we de laatste loodjes af om rond 18.00 uur bij het hotel te arriveren.

Het was, in ieder geval wat mij betreft, een bijzonder pittige fietsdag met ruim boven de 2000 hoogtemeters.

De snelle jongens, die we onderweg zijn tegen gekomen tijdens een beklimming van een steile opgebroken weg die wij afdaalden, kwamen niet veel later dan ons bij het hotel. Ook bij deze heren was de geleverde inspanning van de gezichten te lezen.

Zo kregen we met deze 'Koninginnenrit' in ieder geval waar we voor gekomen waren !

Die avond, nadat we hebben genoten van Luxemburgse asperges en machtige chocolade mousse, volgt nog de traditionele nazit. Toch had ik het idee dat iedereen er wel een beetje doorheen zat en blij was dat men naar bed 'mocht'. Zondagochtend nog een klein ritje te gaan !

MET Z'N ALLEN.....

Na een goede nachtrust ziet het leven er vaak weer heel anders uit en als Jan en ik naar buiten kijken door het raam zien we een mooie blauwe lucht, een kort bezoek aan het balkon leert ons dat het nog wel erg fris is. Derhalve toch maar weer beenwarmers aan vandaag.

Voor de rest is de discipline exact hetzelfde als de dag ervoor; Hans douchen, daarna Jan douchen, ontbijten en gereed maken voor de rit.

Bij de garage waar onze fietsen staan gestald is het al weer een drukte van belang, banden en ego's worden hier opgepompt. Harry Bos komt in burgerkleding naar buiten en geeft aan dat hij de zondagochtend rit laat voor wat ie is, na 162 km door het Luxemburgse land is Harry er weer even klaar mee en gaat een bezoek brengen aan de terrassen van Clervaux.

De overige deelnemers (25 stuks) vertrekken vanuit het hotel gelijk linksaf omhoog, met een stijgingspercentage van 11% is dit gelijk een flinke aanslag op de kuiten en (nu spreek ik voor mezelf) op dat moment was ik wel even jaloers op Harry.
Na nog een paar pittige klimmetjes en lekkere afdalingen kwamen we op een wat meer glooiend terrein en bleven derhalve hangen op een hoogte van tussen de 450 en 520 meter. Doordat de echte steile klimmen verder uitblijven kon ik uiteindelijk toch nog een beetje in m'n ritme komen.
Op wat technisch malheur na ging het allemaal redelijk vlot zodat we zelfs nog wat tijd overhielden voor een groepsfoto in het fraaie Luxemburgse landschap, genomen in de buurtschap Lullanger......tja;

Na dit korte oponthoud maakten we ons op voor de laatste kilometers van een prachtig weekend richting een terras in Clervaux. In een aangenaam brandend zonnetje konden we daar nog even napraten over alle indrukken van de laatste dagen.
Samenvattend mag ik rustig zeggen dat Luxemburg een fantastisch fietsland is, goede wegen, een fraaie omgeving en weinig verkeer. Het belangrijkste echter, voor het welslagen van een dergelijk weekend, is de onderlinge sfeer tussen de deelnemers en de wil van iedereen om rekening te houden met elkaar. Dat was ook dit Swolland weekend weer perfect voor elkaar, net als de verzorging in het hotel en de prima organisatie; daarvoor dank aan Loes, Ruud, Erik en Hans.....HELEMAAL TOP !

Weer klaar voor te terugreis.....

LOES;

Na terugkomst op zaterdag bij het hotel vernamen we van Henk van G. dat Loes tijdens de MTB tocht al snel is afgehaakt omdat ze last had van pijn op de borst. Een bezoek aan een plaatselijke arts zorgde voor een reeks van verplaatsingen tussen de verschillende ziekenhuizen waarbij zelfs het gebruik van een helikopter niet werd  geschuwd. Voor iedereen was dat toch wel behoorlijk schrikken, voor Loes zelf natuurlijk het meest. Na een nacht in het ziekenhuis mocht Loes zondagochtend weer terug naar het hotel maar ze werd op maandag terug verwacht voor extra onderzoeken. Nog bleek van de schrik en en alle ervaringen heeft Loes samen met ons en haar vriend Keimpe de lunch gebruikt en werd ze door onze voorzitter nog even ondersteunend toegesproken.  Vanzelfsprekend hopen wij met z'n allen dat de uiteindelijke diagnose meevalt en we Loes weer snel op de fiets mogen begroeten.