Upgrade racefiets voltooid

Zo, hij is weer thuis....de Wilier.
Na een fikse opknapbeurt is ie weer helemaal klaar voor het nieuwe wegseizoen. Wat is er verandert?

Tijdens een schoonmaakbeurt afgelopen herfst zag ik dat er bij het derailleur-pad een barst aan het ontstaan was in het frame, Waarschijnlijk het gevolg van een valpartij.

Na deze ontdekking werd ik toch een beetje angstig, want hoe ernstig was deze barst en ging het helemaal door tot in het carbon. Hierop besloot ik eens te gaan google-en op carbon reparatie en kwam uit bij een bedrijf met de naam Unlimited Colors in Venhorst. Na wat heen en weer mailen kon ik mijn fiets afgeven bij Kokkie Bikes in Lemelerveld voor reparatie.
In gesprek met Vincent Kok van KokkieBikes kreeg ik het advies om deze reparatie alsnog op te voeren bij de NTFU verzekering met als gevolg dat ik het volledige bedrag van de reparatie en de af-en opbouwkosten vergoed kreeg.
De hele fiets moest dus ontmanteld worden en omdat ik toch al hevig aan twijfelen was over een aantal aanpassingen heb ik de knoop doorgehakt en besloten om de Wilier in z'n geheel een upgrade te geven.
In concreto betekend dat dat mijn oude Ultegra triple groep is vervangen door de nieuwe Ultegra 11 speed compact groep met een FSA cranckstel 50-34 en dat er een nieuw FSA (ergo) stuur en stuurpen werd gemonteerd. Dit alles, samen met de reparatie van de achtervork, zorgt weer voor een bijna nieuwe fiets die mij hopelijk nog vele mooie kilometers gaat brengen!
Ik kan niet wachten op de lente.....

Max. 25 km/h

Deze week stond het in de krant, het voorstel om op de fietspaden in de binnenstad een maximum snelheid van 25 km/h in te stellen. Dit naar aanleiding van de toegenomen aantallen elektrische fietsen en andere snelheidsduivels op de fietspaden.
Het lijkt mij een strak plan....want, met alle respect voor de accutrappers van tegenwoordig, ik ben wel een beetje klaar met het elke keer ingehaald te worden door de meest onsportieve individuen op een E-bike.
Probleem is dat ik altijd de neiging heb om degene voor me in te halen (nu praat ik over mijn woon-werk kilometers, dit voor degenen die denken; hé, in onze groep haalt hij nooit zo vaak anderen in).
Al die jaren ging dat zonder enig probleem, even aanzetten en hup daar had je weer zo'n puffende huisvrouw met twee fietstassen te pakken. Vooral bij het verlaten van een tunnel was het een sport om net voor de 'top' de dame in kwestie voorbij te steken en dan in gedachten de bergpunten binnen te halen. Maar tegenwoordig is alles anders, zelfs met maximale inspanning mijnerzijds, is het bijna niet meer mogelijk om een vrouw met één kind voor in het bakje en één in het achterzitje en volgeladen met voor 3 dagen boodschappen, op haar elektrisch aangedreven fiets voorbij te komen. Rood aangelopen kom ik tegenwoordig thuis na weer zo'n kansloze missie.
Dus wat mij betreft omlaag die snelheid op de stadse fietspaden. Geef ons onze bergpunten weer terug in elke tunnel en laat ons de tussensprint weer winnen ter hoogte van het benzinestation halfkoers.

Trouwens buiten de bebouwde kom mag de snelheid ook wel gemaximaliseerd worden wat mij betreft. Dat gejakker door die voorrijders tijdens onze tochten in het weekend loopt soms ook de spuigaten uit, daar kom je dus ook nooit voorbij en bovendien...fietsen moet wel hobby blijven natuurlijk!

Een pittige bostocht

Zondag nog zin in een tochtje? Dat was de inhoud van de app die ik vrijdagmorgen ontving van Ruud W. In eerste instantie leek ik niet te kunnen maar uiteindelijk kon ik Ruud positief antwoorden, wel met het verzoek om een niet al te heftige tocht (te weinig gefietst en te veel aan Bacchus geofferd de laatste maand).

Zondagochtend stonden er uiteindelijk 5 mannen bij de Rode Spoorbrug; behalve Ruud en ondergetekende fietsen Fred B., Stefan H. en Harry T. mee. De laatste zag zijn naam gedurende de tocht gewijzigd in Harry B.(nee..niet Campa).

Ruud en Harry namen om precies half tien het voortouw en zo gingen we op pad, over de rode loper richting Veluwe.
Al snel kwamen we terecht op de eerste onverharde stukken en via de Wezepsche Heide zetten we koers richting het Swolsche Bos.
Het was prachtig fietsweer, deze eerste zondag van 2015, zonnig met wel een frisse NW-wind en hier en daar zelfs nog wat glibberige plekken op de fietspaden.
Het ging eigenlijk best wel lekker, zelfs zo lekker dat Harry zichzelf hernoemde tot Bikkel (vandaar de naam Harry B(ikkel)) en de rest dit zonder tegenspraak accepteerde. Als je bijna 68 bent en dan nog zo over de soms zware bospaden koerst verdien je de geuzennaam Bikkel ten volste.
Langs het Heerderstrand gingen we verder en het aandeel onverhard werd steeds groter met soms toch wel lastige stukken. Bij één van die lastige stukken viel ik helaas even stil waarbij ik bij mijn zijwaartse val een lage boomstronk (gelukkig) ternauwernood miste. Het pad wat daarna volgde was eigenlijk niet meer dan een slakkespoor, zo smal en vol obstakels dat er meer gelopen dan gefietst kon worden....en ik had Ruud nog zo gevraagd om een niet zo heftige tocht.
Gelukkig kwamen we na een kleine twee uur bij onze vaste pleisterplaats in 4-houten waar het weer ouderwets vol was met fietsers van allerlei pluimage. Eenmaal gezeten aan de tafel wachtte ons een aangename verrassing, Harry trakteerde ter ere van zijn aanstaande verjaardag op de koffie met appelgebak. Dat zijn van die dingen waar je zo blij van wordt dat het appelgebak in no time weggewerkt is (of kwam dat toch omdat het gratis was?) in ieder geval smaakte het extra goed. Harry nogmaals bedankt en voor straks een fantastische verjaardag gewenst!

 Na de pauze gingen we weer monter verder over nog veel meer zuigende, stijgende, hobbelige en modderige bospaden met zo nu en dan een betonpad. Op een gegeven moment beginnen dan de bovenbenen toch wel een beetje op te spelen, maar je moet verder en dus knalden we door dieper het bos in...

Na een aantal verrassende tussendoor paadjes, ontdekt door enkele verkeerde route-interpretaties, kwamen uit op een mooi stukje heide waar even tijd was voor een foto moment..

Mijn vier metgezellen

Ik kon kiezen uit 2 foto's, bovenstaande en één waar ik zelf op sta maar die wilde ik mijn trouwe lezers besparen. De sporen van de december maand waren te zeer zichtbaar in de contouren van mijn fietskleding.

Weer aangekomen bij het Heerderstrand werd Harry opgeschrikt door een gevalletje kramp en hij besloot vanaf daar alleen verder te gaan, een wijs besluit want er kwamen nog enkele behoorlijk zware stukken onverhard en met kramp in de benen is dat niet prettig fietsen.
Met z'n vieren ploeterden wij nog verder over de bospaden en hield Harry het bij beton.
Op de Molenweg, tussen Wapenveld en de Leemcule, kwamen we na een laatste zware beproeving over een mul en stijgend pad uit op de verharde weg waar we eindelijk op adem konden komen en via Molencate en Hattem fietsten we terug richting Zwolle.
Bij het oprijden van de Hanzebrug over de IJssel zagen we in de verte Harry weer teug. Een mooi mikpunt om nog even de allerlaatste krachten aan te spreken en net op het hoogste punt van de brug hadden Stefan en ik Harry 'te pakken'.

Aan de andere kant van de IJssel aangekomen namen we afscheid van elkaar en ging ieder zijns weegs na een mooie maar zeker intensieve tocht. Een waardevolle training!

Thuisgekomen besloot ik om onmiddellijk de fiets maar schoon te maken alvorens de eigen douche en de hersteldrank aan de beurt waren. 

Weer wit....