Een Swolsebostocht

Halverwege de afgelopen week kreeg ik een 'WhatsAppie' van Ruud W. of we deze zaterdag nog gingen fietsen, het antwoord was; vanzelfsprekend...aan enthousiasme heeft het mij nooit ontbroken. Volgende vraag was wat we gingen doen; een rondje Beulaker of zelf de Swolsebos route eens fietsen, omdat ik die laatste nog nooit had gefietst viel de keuze hierop. De vooruitzichten waren goed en met een beetje geluk lagen de paden in het bos er goed bij. Helaas hadden wij buiten de sneeuw van donderdagavond en dooi aanval van vrijdag gerekend.

Na een oproep op de Klepsite van Swolland stonden op zaterdagochtend, onder mistige omstandigheden, 7 mannen gereed voor vertrek bij de Oude IJsselbrug; Ruud, Jan C., Peter de V., Willem van D., Arnold van B., ik zei de gek en....Harry T. die na z'n val van vorig jaar weer voorzichtig het zadel heeft opgezocht. Als we op het punt staan om te vertrekken komt ook Hans K. uit de mist opdoemen zodat we uiteindelijk met 8 man op pad gaan.
Via Hattemerbroek zochten we het punt op waar we op de route konden inspringen. Omdat ik nog niet helemaal doorhad dat ik op mijn GPS aan het routeren was i.p.v. de track te tonen duurde het even voor ik mijn weg door het bos (bijna)foutloos kon vinden, qua GPS kennis valt er nog heel wat bij te leren voor mij...
Zodra wij de bospaden op zijn gefietst blijkt dat van de geweldige omstandigheden van vorige week, tijdens de officiële tocht, weinig meer over was. Sneeuw en dooi hadden de route veranderd in een afwisseling van zuigend zand, modderplassen en al dan niet dooiende ijs-en sneeuw resten.
Zo ploeteren we ons een weg door de bossen tussen Hattem en Heerde, ergens op de Wezepsche Heide valt de groep in twee gedeelten uit elkaar en ik mag, als trackgids, met de snelle jongens mee (.....) Ruud, Jan en Peter zoeken een iets ontspannender ritme voor zover dat mogelijk is op de natte paden. Harry zocht ondertussen zijn eigen weg over de betonnen fietspaden, hij durfde de hobbelige bospaden terecht nog niet aan.
Eigenlijk gaat het best lekker en wat me opvalt is dat 'onze' Swolschebostocht gewoon een hele mooie route is. Dat zie je niet als je nooit verder komt dan verzorgingspost 2.
Op een gegeven moment komen we bij een gemeen steil klimmetje, niet lang maar er moet toch even flink kracht gezet worden....iets waar ik altijd wat van tekort lijk te komen. Als ik eens flink op de pedalen ga staan steekt een dit seizoen bekend euvel opnieuw de kop op, de hele aandrijving blokkeert en ik val volkomen stil. Gelukkig kan ik blijven zitten omdat ik even snel terugtrap en toch fietsend boven kom.
Enige tijd geleden heb ik alles aan de achterkant van de fiets vervangen (derailleur, cassette, vrijloop, ketting) en nog is het probleem niet verholpen, balen!

Ontdaan door deze tegenslag mis ik verderop een afslag en in een poging om te keren moet ik weer even kracht zetten om tegen een verhoogde berm op te komen en opnieuw blokkeert alles, dit keer lukt het niet om op de fiets blijven en onder hoongelach ga ik horizontaal.
Als ik heb uitgelegd wat de reden van de val is weet Hans K, uit ervaring, wat het euvel is; iets met 'chain huppeldepup' oftewel de ketting loopt vast op het frame. Tip; op het grote blad met die handel !
Nu ben ik een man die het puur van z'n souplesse moet hebben, hiervan heb ik genoeg op voorraad, dus dat grote blad heeft op mij altijd een wat demotiverende uitwerking. Toch heb ik geen keus, dus stoempend vervolg ik mijn weg door de bossen en al is het probleem nu wel verholpen.....vermoeiend is het wel. Het lijkt wel of elke plas dieper is, elk zandpad wel 10x harder aan de wielen zuigt en of elke verhoging in het landschap een Alp is.

Afgesproken was dat we de koffie zouden nuttigen in het restaurant van bungalowpark De Leemcule en ik kan niet ontkennen dat ik erg blij was dat dit mooie park, waar ik aan het begin van deze eeuw nog een aantal jaren heb vertoefd, eindelijk bereikt werd. Willem besluit hier gelijk door te fietsen naar IJsselmuiden, de kilometervreter.
Als we de fietsen op het rokerige terras neerzetten zien we dat Ruud, Jan en Peter al uitgebreid achter de koffie zitten, als ook wij hebben plaats genomen valt me op dat hun kleding nog behoorlijk schoon is ......ze zullen toch niet??
De koffie wordt geserveerd met een hassebassie en een glaasje water, luxe op het juiste moment want ik ben er aan toe.
Na een klein halfuurtje zijn we weer hersteld en kunnen we weer verder. Via nog wat drassige bospaden en de (voor mijn grote blad te) steile Trijsselberg bereiken we Hattem weer. Vandaar zetten we koers naar de rode Hanze spoorbrug waar Jan nog even laat zien dat met zijn klim capaciteiten niet valt te spotten, samen met Gerard komt hij als eerste boven.
Aan de andere kant van de IJssel gaan de mannen van zuid rechtsaf en fietsen de overgebleven heren verder richting centrum.

Als ik thuiskom heb ik 61 km op de teller, een witte fiets die er niet meer uitziet, lichte kramp in beide benen en toch weer een voldaan gevoel. Snel maak ik de fiets schoon waarna ik mijzelf ontspan in een warm bad samen met de Fiets magazine van februari....welverdiende rust !