In slagorde staan ze opgesteld, terwijl 2 begeleiders hun best doen om zich verstaanbaar te maken en de boel een beetje aan de gang te krijgen.
Ikzelf sta op de 2e startrij en kijk eens even goed rond, ik zit ingeklemd tussen twee geboren klimmers; Wim H. en Henk G. hmmmmm...als ik daar eens in de buurt kon blijven als niet klimmer, dat zou al een hele prestatie zijn.
Verder rond kijkend zie ik allemaal goed getrainde lijven, klaar voor de start. Achter mij ontwaar ik Cor W. die, lekker uit de wind, aan het intrappen is. Een stuk verder naar links Ruud W., normaal gesproken iemand die ik achter me moet kunnen laten, maar vandaag weet ik het niet. Die Ruud traint zich de laatste maanden helemaal suf in deze omgeving.
Dan gaan we van start en na een klein stukkie warm fietsen, gaan we de bocht om en krijgen direct 12% voor de kiezen. Voor me fietst een man in een gele trui die behoorlijk soepel omhoog gaat en ik besluit om in z'n wiel te blijven en dat voornemen lukt wonderbaarlijk goed want de man in t geel verdwijnt niet uit mijn gezichtsveld.
Na een paar bochten raak ik in een soort trance, om me heen hoor ik opzwepende muziek en het lijkt of er continu mensen zijn die me omhoog schreeuwen.
Ondertussen fiets ik nog steeds tussen Wim en Henk in, zo nu en dan kijk ik even opzij of zij het net zo moeilijk hebben als ik......zo op het oog lijkt het of ik net zo soepel als zij omhoog ga. Achter mij fietst Cor nog steeds lekker uit de wind.
Halverwege krijg ik het even moeilijk en ga zelfs vreemde dingen zien, een jonge vrouw loopt met een mand door het peloton en deelt bananen uit...vreemd of niet, ik ben er wel aan toe !
'Bocht 6 is 11%' hoor ik ineens schreeuwen....het zal, ik trap lekker door terwijl het zweet van m'n lijf loopt. Ik geniet van het moment, want nog nooit ging ik met de hele groep omhoog. Zelfs mannen als Hans K en Hennie H. weten geen meter verder bij me weg te fietsen....wat een heerlijk gevoel, eindelijk, eindelijk blijf ik bij !
Maar dan ineens...zo'n 3 en een halve minuut onder top, gaat het licht uit. Het lijkt of iedereen ineens makkelijker gaat fietsen terwijl ik smacht naar de huizen op de top.
Doorgaan, doorgaan, hoor ik schreeuwen. Ja maar m'n benen doen zo zeer. Door gaan, nog 30 seconden, doorgaan.....
Met z'n allen tegelijk passeren we de finish, als één club hebben we de Nederlandse berg beklommen, met vereende krachten is die Franse Alp bedwongen.
Langzaam gaat het licht weer aan, achter mij fietst Cor nog steeds lekker uit de wind terwijl naast mij Henk en Wim lekker aan het uittrappen zijn. Trots fiets ik tussen ze in; soms is klimmen best wel leuk !
Geen opmerkingen:
Een reactie posten