Calorieen wegtrappen tussen kerstkalkoen en oliebol............

En zo komt er al weer een eind aan een, voor mij, toch wel bijzonder fietsjaar. Op zondag 29 december fietsten we met z'n tienen de jaarlijkse Calorieentocht, een tocht die normaliter op de dag na kerst wordt verreden maar die dit jaar vanwege de slechte weersvoorspelling werd uitgesteld tot de 29e.
Het was niet de eerste rit die dit jaar moest worden uitgesteld of zelfs werd afgelast vanwege de weersomstandigheden.

Maar voor ik het afgelopen jaar ga nabeschouwen eerst dus de Calorieentocht van deze zondag. Zo tussen de kerstkalkoen en de oliebollen is het altijd even lekker om de laatste kilometers van het jaar te kunnen maken.
Toch waren er dit jaar minder deelnemers dan voorgaande jaren. Ongetwijfeld was voor een aantal de uitstel reden voor afstel. Dit i.v.m. andere bezigheden waar kerkbezoek er één van zou kunnen zijn, gelukkig had Harry T. hiervoor vrijstelling gekregen, gelukkig omdat het met Harry erbij altijd wel gezellig en sociaal fietsen is natuurlijk.
Bij de start liet Henk H. nog even heel trots zijn nieuwe camera aan ons zien, één die je kunt laten vallen en waarme je zelfs onder water foto's kunt maken. Ons idee om dan maar een foto vanuit de IJssel te maken zag Henk desalniettemin niet zo zitten.....kun je zo'n kleinnood vast goed uitproberen.
Wie er onverwachts niet was, was Arnold van B. die volgens zwager Henk G. wel degelijk mee zou fietsen. Een belletje op het uur van vertrek leerde dat Arnold zijn plannen had gewijzig en niet meeging.
Zo vertrokken we met 9 mannen richting Vierhouten onder droge omstandigheden met nog wel een frisse wind. Via de vaste route over de IJsselbrug, en de eerste bospaden achter Hattem kwamen we bij de carpoolplaats aan de A50 waar we Willem van D. als 10e in ons kleine pelotonnetje opnamen.
Via de Leemcule, het Swolsebos en het Heerderstrand voerde de route ons dieper de Veluwe op. Het was duidelijk drukker op de fietspaden dan op onze reguliere fietszaterdagen. Ook hier zal het droge weer, in combinatie met de drang om even de benen te strekken na de feestdagen, debet aan zijn geweest.

Na een kilometer of 20 als de bospaden hier en daar wat zompiger beginnen te worden wordt ik (en de rest van de groep) opgeschrikt door het geratel van mijn aandrijving. Ik was al blij dat het euvel met het vervangen van de ketting was verdweneen maar ik had iets te vroeg gejuicht. Mocht het wild in de Veluwse bossen zich in verband met de jaarlijkse feestdagen al niet uit de voeten gemaakt hebben dan zouden ze dat na het horen van mijn geratel zeker gedaan hebben.
Gelukkig zaten er vele technici onder de deelnemers en zo'n beetje alle oplossingen passeerden de revue, maar uiteindelijk fietste ik me, net als de afgelopen weken, weer een slag in de rondte op het grote blad. Binnenkort maar weer naar (laten) kijken.
In Vierhouten wacht ons weer de traditionele koffie met appeltaart. Helaas was de plek bij de open haard al bezet, maar bij gebrek aan Iris had Harry zich daar dit keer toch alleen moeten warmen.
Het was opvallend druk met sportieve fietsers in Vierhouten, daar doen ze toch maar mooi goeie zaken met ons soort.

Na de pauze pakken we nog weer de nodige zandpaden mee, voorzien van menig plasje of blubberstrook en met zo nu en dan een klein venijnig klimmetje. Onder de gegeven omstandigheden was het echter lekker fietsen. Voor we het dan ook doorhadden doemde de rode Hanzebrug al weer aan de einder op ten teken dat de tocht er al weer bijna op zat. Aan de Overijsselse kant van de IJssel namen we afscheid van elkaar met de al even gebruikelijke wensen voor een goed uiteinde. Voor de meesten zaten de laatste kilometers van 2013 er zo'n beetje op. Tijd dan ook om nog even terug te blikken op het afgelopen fietsjaar.

In Januari leek het er in eerste instantie op dat de winter erg snel uit het land was verdwenen en op 5 januari fietste ik met Ruud W en de voorzitter van TC Swolland Gerard N. al op de racefiets richting De Nieuwe Brug bij Ommen bij een temperatuur van ongeveer 10 graden. Helaas zou al snel blijken dat dat voorlopig de laatste rit op de racer was geweest want pas op de laatste zaterdag van maart (pasen) werd er weer een echt serieuze tocht gefietst.
Door de aanhoudende winter en erg lage temperaturen en nattigheid konden de trainingsrit Hattem en de Prestatietocht geen doorgang vinden, iets wat nog niet eerder was voorgekomen.
Ook in april wilde het voorjaar maar niet op gang komen en de Frisseneustocht deed ze naam voor het eerst in jaren weer eer aan. Ook de Politietocht vond plaats onder veel te koude en winderige omstandigheden.
Mei was al niet heel veel beter en de doordeweekse Veluwe tocht werd verreden bij temperaturen onder de 10 graden.
Gelukkig viel het weer tijdens het buitenland weekend in Luxemburg wel mee en beleefden we een fantastisch weekend in een fraaie fietsomgeving. Voor mij was dat zo'n beetje de laatste voorbereiding voor mijn grote tocht naar Rome. Het vertrek op 22 juni werd echter ook ontsiert door te koud en nat weer, omstandigheden die mij de eerste twee weken en tot in Oostenrijk zouden vergezellen. Eenmaal de Alpen over werd dat gelukkig snel beter al was 38 graden weer het andere uiterste. Rome werd uiteindelijk op karakter gehaald en deze solotocht is met recht mijn grootste sportieve prestatie tot nu toe geweest.
Weer terug in Nederland duurde het even voor ik het ritme van het fietsen weer te pakken kreeg en pas in september, met de Heide en Heuveltocht en de MH2D in Limburg, volgden weer serieuze tochten. Bij de laatste ging het echter al op de zaterdag mis toen ik even niet oplette en vol op een geparkeerde auto fietste. Het gevolg was een gekneusde rib en een scheurtje in het kapsel van de pols (waarbij de laatste blessure ook na  3 maanden nog steeds opspeelt). Deze val betekende opnieuw een aantal weken niet fietsen waardoor ik ook de altijd mooie Weerribbentocht moest laten schieten. Gelukkig kon ik in Oktober nog wel een fraaie Herfsttocht met SSOP fietsen alsmede de sluitingsrit. Daarna kon de racefiets weer in de stalling om plaats te maken voor de ATB en tot en met vandaag konden we toch weer een aantal leuke tochtjes in het bos bijschrijven.

Zo eindigde vandaag een bijzonder maar ook wel wat vreemd fietsjaar. Bijzonder vanwege die mooie tocht naar de Eeuwige Stad, vreemd vanwege het onvoorspelbare en soms erg tegenvallende weer.
Uiteindelijk kwam ik dit jaar tot 6024 kilometer op de racefiets en ATB/Hybride samen, daar waar ik zeker een nieuw record had verwacht gezien alleen al de kilometers op weg naar Rome (2300).
Minder kilometers dan verwacht dus, maar één ding is zeker; ook dit jaar heb ik elke kilometer met veel pezier gefietst, mede dankzij de mannen en vrouwen bij TC Swolland. Allen bedankt daarvoor.

Voor nu wil ik iedereen graag een heel goed uiteinde en een heel gezond en sportief 2014 wensen !

FEEST !

Wie fietst elke week weer vele kilometers met de kop in de wind, op de racefiets of de ATB (in zijn geval hybryde)? Wie zorgt er elke week weer voor een lekker tochtje vanuit Zwolle? Wie zorgt ervoor dat we onderweg 'nooit' meer de weg kwijtraken? Wie repareert ook er ook wel eens een mankementje onderweg? Wie was er jarig de 30e november? Juist, Ruud W. !!!

Ik was weer mooi op tijd bij De Vrolijkheid, de gordijnen waren nog dicht maar Ria had de toko al wel geopend en de koffie klaar. Vandaag gingen we naar de Zwarte Dennen, een tochtje van zo'n 65-70 km over asfalt en onverharde paden.
Voor het zover was kreeg de jarige Job uit handen van Harry T, ter ere van zijn verjaardag, een zakflaconnetje met een welbekend Fries drankje. Voor Ruud wat extra ballast, maar aan zijn gezichtsuitdrukking te zien was dat geen enkel probleem.
Bij goede weersomstandigheden, droog en redelijke temperaturen, vertrokken we even na negenen met z'n zessen (Ruud W, Hans K, Arnold v B, Harry T, Fred B en ik zie de gek) via de Hessenpoort naar het 'hoge' noorden.  Tot aan het bosgebied bij de Zwarte Dennen ging de tocht vooral over asfalt. Het stukje bij Ruitenveen is altijd leuk fietsen en als je daarna Nieuwleusen hebt gehad zijn de bospaden niet ver meer.
Omdat het vrijdags nog een tijdje geregend had waren de paden een stuk zompiger dan een week eerder maar het was allemaal nog wel goed te berijden.
Via de MTB route door de Zwarte Dennen kwamen we na een kilometer of 32 aan in De Wijk waar een koffiestop was ingelast. Helaas waren alle café's in het dorp gesloten waarna we, na intern overleg, besloten om even te gaan buurten bij Poortman in Veeningen. Je moet er een paar kilometer voor omfietsen maar dan krijg je wel een meesterlijk stukje appeltaart en een lekker bakkie koffie en dat alles ook nog eens voor nop omdat de jarige besloot alle kosten voor zijn rekening te nemen, bedankt Ruud !
Overmoedig geraakt door al deze voorspoed nam ik na de pauze gelijk de kop en via een aantal lange rechte wegen met tegenwind fietsen we weer terug naar het bosgebied rond Staphorst. Na eerst nog een paar natte zandpaden kwamen we vervolgens aan bij een gedeelte in het parcours waar het leek alsof alle boerinnen van Staphorst en omgeving een enorme modderworstel partij hadden gehouden. De wielen zakten tot aan de assen weg in de zwarte prut en de hartslag steeg naar verontrustende hoogten. Ik was blij dat we na ongeveer 500 meter weer uit deze 'poel des verderfs' kwamen, temeer omdat ik mij op de grote plaat door deze brei had moeten worstelen (vanwege problemen met de aandrijving).
Na deze beproeving was het wel gelijk over met het onverharde gedeelte van de tocht en konden we de laatste 25 kilometer over strak asfalt volmaken. De meeste kracht was bij mij toen al lang uit de benen en ik was dan ook blij dat de gemeentegrens van Zwolle weer in zicht kwam.
Met uiteindelijk 75 km op de teller kwamen we weer terug bij De Vrolijkheid alwaar we de verjaardag van Ruud nog even hebben opgeleukt met de nodige hersteldrankjes. Zelfs een gewone burger, in de persoon van Hans M, kwam nog even aanschuiven voor deze speciale gelegenheid.
Ruud, ook namens Toerfietser VAN HARTE GEFELICITEERD en nog vele, vele, gezonde kilometers op kop !!!

Er is er één jarig...hoezee, hoezee.

Even een bakkie doen bij De Nieuwe Brug.....

Hoi,

Nu de dagen korter worden en de bladeren van de bomen zijn is het weer tijd voor de ATB/Hybride om tochtjes te rijden.

We gaan dan ook weer op pad om de bossen op te zoeken en daar over de paden een tocht te rijden. Geen zware single tracks maar lekker door het bos rijden.

Vertrek om 09.00 uur vanaf de Vrolijkheid. Afstand zo rond de 60-70km gecombineerd weg/bos. Snelheid rustig.

Met bovenstaande, pakkende, tekst probeerde Ruud W. via de klepsite van Swolland deelnemers te werven voor de SSOP tocht richting Ommen.
Een gecombineerde weg/bos tocht over ongeveer 60 km.

Uiteindelijk stonden slechts 5 Swollanders aan de start bij De Vrolijkheid, wel jammer want het was een leuke en inspannende rit.

Naast Ruud zaten Arnold van B, Hans M., Fred B. en ondergetekende om 08:45 uur bij Ria Dijk aan de koffie en na een kort onderhoud over de hoogte van Fred z'n helm en mijn nieuwe overschoenen (Grib Grab Arctic...) vertrokken we vol goede moed richting de klamme bossen rond Dalfsen en Lemele.

Ondanks een week hard werken in de late dienst voelden de benen best wel goed en vanuit het vertrek zette ik mij naast Ruud op kop. Via Herfte kwamen we bij de Poppenallee waar de eerste bospaden al lagen te wachten. Gelukkig lagen die paden er redelijk droog bij wat het fietsen wel wat makkelijker maakte.
Langs landgoed Mataram, de landerijen bij Emmen en de bossen rond camping Starnbosch kwamen we uiteindelijk uit op de Dalmsholterweg. Op verzoek van Arnold namen we nog één of ander onduidelijk en nauwelijks te fietsen wandelpaadje mee, waarna we flink door elkaar gehusseld verder gingen richting de Lemelerberg.
Ondertussen had Fred al een keer kennis gemaakt met zompige bosbodem. Tot zijn geluk(maar niet de onze) viel hij, bij het passeren van een grote plas, de droge kant op. Ons plezier was er niet minder om.....

Aangekomen bij de Lemerberg, welke wij frontaal benaderden, werden wij verrast door een geheel nieuw betonnen fietspad, omdat het nog niet de bedoeling was om hier over te fietsen bogen wij af via de door 'andere' Hans aanbevolen ATB route.
Tijdens het bewonderen van het nieuwe fietspad en een gesprek met een lokale boer werd nog snel even een fotootje geschoten.

Nieuw fietspad richting de Lemelerberg

Via een kort stukje ATB route belandden we op de Oude Raalterweg en het fietspad langs de Lemelerberg, waarna we, via nog enkele zuigende zandpaden en een  korte maar spannende routeafwijking mijnerzijds,  uiteindelijk aan de koffie konden bij De Nieuwebrug.

Tijdens de 'koffie en appeltaart break'  kreeg ik nog een paar leermomenten voor wat de GPS apparatuur betreft. Het schijnt dat er in een navigatieapparaat iets zit wat je aan moet zetten om het ding naar satellieten te laten zoeken. Dat dingetje stond bij mij uit en ik begin me nu met terugwerkende kracht af te vragen hoe ik ooit in Rome ben gekomen......
De koffie, warme chocolade en appeltaart zakte er weer prima en in en na het afrekenen konden we weer op weg naar onbekende paden.
Eerst een stuk langs de Regge waar men druk bezig is met allerlei werkzaamheden en vervolgens weer de bossen in. Op een één van de bospaden, als de gang er lekker in zit, heeft Fred opeens een probleem met een tak die zich ergens in zijn aandrijving heeft genesteld. Als de tak verwijdert is blijkt dat fietsen nog steeds niet gaat omdat er een schakel van de ketting is kromgetrokken.
Tijd voor Bycicle Repairman ! 

 Gelukkig zijn de meeste fietsers zo slim om reserveonderdelen mee te nemen en dankzij een nieuw schakeltje van andere Hans en de technische kennis van Ruud en Arnold werd het euvel vakkundig hersteld en kon Fred weer vrolijk verder. Ook een leermomentje voor Fred dus vandaag....gewoon langs die grote takken heenfietsen.
Verder ongemak wordt ons gelukkig bespaart of het moet zijn dat andere Hans en Fred ons het laatste stuk nog even een moordend tempo oplegden waar de hartkleppen spontaan van begonnnen te stuiteren.....
Even daarvoor stuurde Ruud ons nog even door een fraai stukje Vilsteren, langs een oude meander in de Vecht. Dat dit een terrein voor wandelaars betreft, aangegeven door borden verboden voor fietsers, daar kwamen we later pas achter.

Uiteindelijk kwamen we na ongeveer 4 uur weer aan bij De Vrolijkheid waar nog even werd nagezeten onder het genot van een hersteldarnkje. Al met al weer een leuke tocht, op naar de volgende !

Swolsebostocht 2013.2

2x per jaar schrijf ik hier een stukje over de Swolsebos tocht van TC Swolland, in februari en november van elk jaar wordt deze bijzonder mooie MTB tocht gereden door de bossen van de Noord-Veluwe.
Maar hoe mooi de tocht ook is, het valt natuurlijk niet mee om 2x per jaar iets origineels te schrijven over een tocht waaraan je zelf niet (actief) deelneemt, toch maar een poging gedaan;
Net als tijdens vorige edities mocht ik weer een van de twee verzorgingsposten bemannen met Ruud W. en Harry B. aan mijn zijde. Dit jaar mochten wij de partytent opbouwen bij de de parkeerplaats ter hoogte van het Heerderstrand.

Voor ik die kant op kon kreeg ik van Ruud het verzoek om eerst even langs de AA-Landen te gaan om het water mee te nemen. Ruud had z'n Toyota Rav zo vol geladen dat het water er niet meer bij in kon.
Zo gebeurde het dat we om 9.15 uur tegelijk de nog ietwat mistige en waterkoude parkeerplaats aan de rand van het Swolsebos opreden.
In no-time was de party time opgebouwd met prachtig uitzicht op een in herfstkleuren getooide boslaan.

Na het klaarzetten van de tafels en het uitpakken van de krentenbollen kwamen de eerste vroegstarters al langs gefietst, wat betekende dat we aan de bak moesten om een vooraad darnk en voedsel klaar te hebben voor de meute zou arriveren.
Met pijn en moeite lukte het om de de voorraad krentenbollen, bananan en drankjes op peil te houden want druk was het wel tijdens deze uitvoering (meer dan 800 deelnemers).
De algehele indruk van de deelnemers was dat het een erg fraaie tocht was en dat de paden verrassend goed te berijden waren ondanks de vele regen van de afgelopen weken.
Tussen 10 en 11.30 was het topdruk bij de tent en wisten we met kunst en vliegwerk de deelnemers te bevoorraden. De bananan waren al snel op, gevolgd door de krentenbollen, waarna we moesten overgaan op gesneden ontbijtkoek (helaas nauwelijks te onderscheiden van ongesneden ontbijtkoek) en minibars.

Drukte bij de tent

Omdat wij dit jaar voor het eerst de zuidpost moesten bemannen, daar waar altijd de bouillon wordt geschonken, kregen wij veel verzoeken om deze warme drank te verwerken. Helaas moesten wij telkens nee verkopen en verwijzen naar de man met de grote witte snor bij post noord. Gelukkig hadden wij wel vele kleurrijke koude drankjes in de aanbieding, waarbij opviel dat het groene drankje vaak het langst bleef staan. Wij weten nog niet waarom.......

Uiteindelijk, nadat ook de laatste fanatieke MTBer onze toko was gepasseerd, konden we weer een begin maken met het afbreken en opruimen van de post.
Met 3 handige jongens (sommigen zeggen 2 1/2....) was de klus snel geklaard en konden we ons opmaken voor de erwtensoep bij de v.v. Wapenveld. Eerst echter moest er nog een officieel slot gebreid worden aan onze SBT 2013.2, namelijk de afsluitende ''koudebos borrel'.
Bij deze gelegenheid kreeg ondergetekende uit handen van de plaatsvervanger van de bisschop van Myra een fraaie en warme Jaegermeistermuts uitgereikt, bedankt bisschop !

Ook goed tegen koude voeten.......

Na het hartversterkertje togen we opgewarmt richting Wapenveld waar we eerst ons afval illegaal loosden in de aanwezige container om ons vervolgens te laven aan de ietwat waterige en lauwe erwtensoep.
Over 3 maanden de volgende aflevering, 2014.1 , ijs en weder dienende zal ik er weer bij zijn..............

(foto's Ruud Woudstra)

Herfsttour

De herfst is een prachtig jaargetijde, met z'n vele kleuren, onstuimig weer en bijbehorende wolkenluchten. Er is ook niets wisselvalliger dan het nederlandse weer in de herfst, het ene moment waan je je in het voorjaar en en dag later buldert een herfststorm over het land. Ja ik hou wel van de herfst.
Vooral in oktober wil de herfst zich nog wel eens van z'n meest vriendelijke kant laten zien. Zo ook gisteren, met aanvaardbare temperaturen en een vriendelijk zonnetje was het een prima fietsdag al stond er wel een behoorlijk stevig briesje uit het zuidwesten.

Al net zo wisselvallig als het weer in de herfst was deze week de aankondiging van de SSOP fietstocht voor de zaterdag, onder de pakkende titel "Herfst-tour 26 oktober, 100 km 28km/h" probeerde Ruud W. de Swolland leden te lokken voor deze rit. Nadat enkele leden zich via de site hadden aangemeld bleek de 100 km plots verandert te zijn in 110 km (was de gebruikelijk 10% afwijking van Ruud nu al op voorhand in de route opgenomen??). Nou ja het werd goed weer dus 10 km meer of minder maakt dan ook niet uit. 

Toch bleek er nog een dikke adder onder de herfstbladeren verborgen want bij het overzetten van de route op de GPS bleek de tocht ineens 117.2 km te zijn........zo krijg je dan toch een beetje het gevoel onder valse voorwendselen naar de Vrolijkheid te zijn gelokt.

Uiteindelijk bleken er nog 5 fietsers in de truc van Ruud getrapt te zijn, waaronder z'n eigen overbuurman Harry B.

Met z'n zessen vertrokken we dwars door de stad richting de Hanzeboog over de IJssel. In de beschutting van de stad viel de wind nog redelijk weg maar éénmaal buiten de stad werd duidelijk dat de keus van Ruud om de route op de heenweg (richting Harderwijk) dwars over de Veluwe te laten lopen een goede was. De bossen gaven ons voldoende bescherming tegen de ZW wind.
Via Hattemerbroek fietsten we richting de Wezeper Heide en via de met vele herfstbladeren bedekte fietspaden verder de Veluwe op. Aan het einde van Wezeper Heide kwam bij Arnold de stoom uit de oren, Arnold had niet door dat het vandaag 18 graden zou worden en had als enige drie lagen kleding aan en voelde zich na een kilometer of 15 al aardig gaar worden. Met een luid 'lekkk' bracht hij ons tot stilstand en begon aan een ongevraagde striptease in het bos:

Bos stripper

Na dit oponthoud trokken we verder de Veluwe op. Onze smalle bandjes trokken sporen in de dikke laag herfstbladeren en in de bochten was het zaak niet te hard te remmen. Soms was het fietspad zelfs helemaal niet meer te zien waardoor tot twee maal toe iemand helemaal van het pad afraakte (in beide gevallen ging het om overburen, woonachtig in een bepaalde straat in de AA-Landen).

In elk geval wisten wij onze weg zonder noemenswaardige vertragingen te vervolgen, iets wat we in soortgelijke omstandigheden niet kunnen zeggen van de treinen van de  NS die met het vallen van de bladeren nog wel eens enige vertraging hebben.

Via het Zandenbos ging de route richting het Beekhuizerzand, waar tijd werd genomen voor een fotomoment. Harry B. bood zich vrijwillig aan om de foto te schieten zodat ook ondergetekende op het plaatje terecht zou komen, ongetwijfeld waren er voor Harry nog meer redenen om zelf niet op de kiek te hoeven........

ongewild toch op de foto (rechtsonder Harry B.).

Na het korte oponthoud fietsen we snel door naar de koffie in Harderwijk, dat we dit keer eens via een andere kant binnenkomen. De koffie genieten we, als vanouds in Harderwijk, bij Hotel Allure. Vanwege het aangename weer besluiten we op het verwarmde terras te gaan zitten. Op de stoelen liggen voor de dames kleedjes om de beentjes extra te verwarmen, niets voor een stel stoere fietsers uit Zwolle dus, alhoewel......

Voor Henk M. en Hans K. blijkt het terras niet warm genoeg en ondanks dat het straalkacheltje recht boven hen volop brandt, trekken zij zonder enige gêne het dameskleedje over de beentjes.
De aanblik deed denken aan een frisse zondagochtend in het Sauerland enkele jaren terug. Toen was het echter een graad of 5, nu 18 (inclusief kacheltjes een graad of 22). Harry B. distantieert zich enigszins van het schouwspel en gaat een stukkie verderop zitten.

Gelukkig smaakt de koffie en het appelgebak, gebracht door een bevallige jongedame, uitstekend waardoor we na een klein halfuurtje weer helemaal klaar waren voor de terugtocht.

De dames H & H onder het kleedje,

Arnold had het de hele dag al warm......

De terugweg werd behoorlijk opgeleukt door het feit dat we de harde wind nu grotendeels in de rug hadden en met de ketting op de grote plaat 'vlogen' we langs het Veluwemeer richting Elburg. Hier en daar ging de snelheid richting de 40km/h.

Na Elburg fietsen we via Hoge Enk en langs Oldebroek weer in de richting van Zwolle. Normaal gesproken neem ik na de Oude IJsselbrug afscheid van de mannen om af te buigen naar Zwolle-zuid maar gezien de harde wind die vol op de IJsseldijk staat besluit ik nog een stukje verder mee te fietsen. Bij het (voormalige) Ecodrome neem ik echter afscheid en fiets via het Hanzeland naar huis. Thuis aangekomen heb ik 124 km op de teller met een gemiddelde van 28 km/h. Niet slecht, gezien het feit dat ik nog steeds last ondervind van m'n linkerpols.

Na deze bijna voorjaarsachtige zaterdag lijkt de herfst vandaag (zondag) langzaam maar zeker los te barsten met maandag zelfs kans op een ZW-storm aan de kust. Benieuwd of de Herfst-tour van Ruud de laatste racefiets tocht van dit jaar is geweest?

Sluitingsrit

De openingsrit, aan het begin van dit wegfiets seizoen, was één van de vele tochten die ik dit jaar om wat voor reden dan ook niet heb kunnen fietsen. Dat was een dik halfjaar geleden.
Afgelopen zaterdag stond ik met nog ongeveer 40 Swollanders (ruwe schatting) aan de start voor al weer de laatste officiële wegtocht van 2013 de Sluitingsrit.

Voor mijn gevoel was het een wegseizoen wat maar niet echt op gang wilde komen. Allereerst was daar de winter die veel te lang van zich deed spreken en er zelfs voor zorgde dat er twee traditionele Swolland voorjaarstochten werden afgelast; de trainingsrit Hattem en de Prestatietocht.
Begin mei klaagden velen dan ook over de weinige kilometers die tot dan toe in de benen zaten.
Ook het voorjaar was er één om snel te vergeten en bijvoorbeeld de Blauwvingertocht liet ik aan mij voorbij gaan vanwege de slechte weersvoorspellingen.
De zomer liet lang op zich wachten maar toen ie er eenmaal was kon er volop en onder goede omstandigheden gefietst worden. Ikzelf was toen al op weg naar zonniger oorden na eerst nog twee natte weken op de fiets te hebben gezeten. Na terugkeer van mijn Rome reis kond ik nog genieten van een redelijke nazomer, maar door een val in België tijden de MH2D kon ik daarna opnieuw een viertal weken niet opstappen waardoor ook de Weerribbentocht, onder mooie weersomstandigheden gefietst, voor mij in water viel. 

Ik was dan ook erg blij dat ik afgelopen zaterdag eindelijk weer mee kon fietsten al was het nog wel met een gevoelige en daarom goed ingepakte pols.
Zoals gezegd was er een prima opkomst deze zaterdag en de goede weersomstandigheden waren daar zeker debet aan. Het was droog, zonnig en in de loop van de dag liep de temperatuur op naar waarden rond de 15 graden. Positief was ook de relatief grote opkomst onder de Swolland dames!
In twee groepen werd gestart; één met een snelheid van 25 km/h onder leiding van Henk H. en de 28 km/h groep onder leiding van Arnold van B.
Ik sloot aan bij Arnold en zijn kudde.

Over de gereden route kan ik kort zijn, die was net als voorgaande jaren (Zwolle-Dalfsen-Vilsteren-Lemelerberg-Hellendoorn-Toeristenweg-Luttenberg-Oude Twentseweg-Hoonhorst-Zwolle) met de nodige klimmetjes en hier en daar wat gehobbel over de welbekende Sallandse klinkertjes.
Met Arnold op kop, geflankeerd door Hansie Hansie M., was het lekker toeren en zonder wanklank of incidenten bereikten we de Tonne in Hellendoorn. Ik wilde het vandaag eens positief houden vandaar dat ik niet vermeld dat Hansie Hansie éénmaal de 'rechtsaf' kwijt was en Arnold vooral in het begin wat moppers kreeg van achter uit het peloton vanwege te snel 'optrekken' na de bochten. Het heeft geen zin om dat soort onbenulligheden elke keer extra te benadrukken.
Ikzelf kon zonder problemen meekomen al moest ik wel een beetje uitkijken voor gaten en hobbels in de weg. De laatste weken heeft echter aangetoond dat uitkijken niet altijd mijn sterkste punt is (ik zal het zelf maar zeggen.....). Gelukkig ging het zaterdag allemaal goed.

Ondanks dat de 25/h groep een kortere route fietsten kwamen ze aanmerkelijk later dan ons bij de Tonne en zij mogen van geluk spreken dat wij niet al de hele voorraad aan appelgebak al hadden opgemaakt.

Na de koffie wachtte, na een lange aanloop, de Toeristenweg. Tijdens de passage van de Holterberg voelde ik dat de conditie toch wel een tikkie had gehad na 4 weken inactiviteit en ik was dan ook blij dat ik deze bult achter me kon laten.

In Luttenberg werden we nog een stuk omgeleid vanwege een afzetting na een verkeersongeval waarbij twee auto's frontaal met elkaar in botsing waren gekomen en één inzittende uit de auto moest worden geknipt.

Frontale aanrijding Luttenberg (bron tvoost)

Na Luttenberg volgden de welbekende stuiterwegen, die Arnold destijds speciaal voor Jan S. in de route heeft opgenomen, maar waarvan ik dit keer vooral last had, vanwege mijn nog niet herstelde pols.
Door al dat gestuiter had ik al vroegtijdig besloten om ter hoogte van het Overijsselsch kanaal verder mijn eigen weg te gaan en via de Hagenweg en Sekdoornplas op huis aan te fietsen. Dat scheelde weer een paar kilometer.
Op de Oude Twentseweg werden we nog even opgeschrikt door een lekke band en omdat ik nogal veel haast had deze middag besloot ik, geheel tegen mijn gewoonte in, alleen verder te gaan.

Met 115 km kwam uiteindelijk thuis met vermoeide benen maar wel weer met een goed gevoel van iets gedaan te hebben......en dat was wel weer nodig !

Hopelijk kunnen we nog een paar weken genieten van rustig najaarsweer alvorens we weer de bossen in duiken op de mountainbike.
Arnold en Hans M. bedankt voor het vele kopwerk, jullie ruggen mogen gezien worden !

Het licht, de waarheid en het leven.........

De ronde van Lombardije zit in de laatste 50 km als ik deze blog schrijf.
Het zien van de inspanning van de renners doet het kriebelen van binnen bij mij. Na twee fietsloze weken wordt het wel weer tijd eigenlijk.
Ook afgelopen zaterdag zat een fietstocht er niet in helaas, maar toch valt er wel iets te melden van het fietsfront.

Halverwege de week had ik al aangegeven dat deelname voor mij nog iets te vroeg kwam, maar omdat ik schijnbaar toch gemist werd in het peloton kreeg ik de uitnodiging om in ieder geval een hersteldrankje te komen drinken bij de Vrolijkheid na terugkeer van de matadoren.
Dus toog ik om een uur of half twee richting ons thuishonk aan de Meppelerstraatweg. Daar aangekomen telde ik 5 racefietsen die geparkeerd stonden op het terras, daar kon mijn iets zwaardere trackingbike nog wel bij.
Door de ramen zie ik al wel hoe de vlag erbij hangt, 5 mannen op middelbare leeftijd (en iets ouder soms) zitten aan de stamtafel achter een groot glas hersteldrank (van het merk Dommelsch). Dat ze die dag maar 90 kilometer hebben afgelegd en eigenlijk helemaal geen hersteldrank nodig hebben is niet van belang. Ook al ben ik in burger, ik wordt toch op hartelijke wijze uitgenodigd om aan de stamtafel plaats te nemen.
Na de gebruikelijke grappen over mijn val tijdens de MH2D en de oprechte belangstelling voor de mate van herstel van mijn blessures voel ik me al snel weer 'part of the game' en ook de drankjes smaken weer goed.

Wat mij deze middag vooral opviel was dat de heren behoorlijk wat hersteldrank nodig hadden om de kilometers van die dag te verwerken, leuke bijkomstigheid hiervan is dat naarmate de inname toeneemt het niveau afneemt.
Ik zal hier niet alles verklappen wat is gezegd aan de stamtafel, maar onder een snel toenemende sfeer passeerden de volgende onderwerpen de revue; de dames bij Swolland (vooral hoe goed de dames fietsen tegenwoordig), Luik-Bastenaken - Luik, Le Ardechoise, PEC Zwolle, Feijenooit, Doornspijk, hockeydames, PietHaan, de 3e helft, de fiets van Jan S., de penningmeester, buurman en buurman, UWV, OAD en ga zo maar door........ echt veel zinnigs kwam er na het vierde biertje niet meer uit.
Natuurlijk lijkt het nu of het allemaal flauwekul is wat de klok slaat tijdens zo'n nazit in De Vrolijkheid, maar net op het moment dat we met z'n allen de weg compleet kwijt dreigen te raken, komt Harry B. ons redden.
Met zijn Veluwse roots (want geboren in Doornspijk) weet hij uiteindelijk de quote van de dag te maken en weten wij dat vanaf dat moment alles draait om 'het licht, de waarheid en het leven'. Waarvan akte......en volgende week maar weer fietsen (hoop ik).

Leg 'm daar maar neer............

Mergel Heuvelland 2 daagse 2013

20 en 21 september 2013, het weekend van de Mergel Heuvelland 2 daagse in Zuid-Limburg. Natuurlijk was ik er, samen met de vrouwen en mannen van Swolland, ook bij. 2 dagen fietsen over de heuvels van Zuid Limburg en de Belgische Ardennen.
Vorig jaar werden we in het MH2D weekend verwent met uitzonderlijk fraai en warm najaars- weer, dat was nu niet het geval maar droog was het gelukkig wel en al was het 's morgens wel erg frisjes ook de temperatuur was met een graad of 18 prima om bij te fietsen.
Na het Luxemburg weekend en mijn solotocht naar Rome was dit het 3e grote evenement waar ik dit jaar naar toegeleefd had. Hier wilde ik mij revancheren voor het 'missen' van de Gulpenerberg vorig jaar.
19 Swollanders hadden zich dit jaar al vroegtijdig ingeschreven voor het jaarlijkse evenement waarvoor Swolland, net als altijd, hotel Piethaan in Lemiers had gereserveerd. Eigenlijk hadden zich 20 mensen aangemeld, maar Henk van G. moest vanwege bijzonder droeve privéomstandigheden verstek laten gaan.

Samen met Jan S. (mijn vaste slapie) vertrek ik op vrijdagochtend richting Lemiers waar we na een probleemloze autorit om een uur of half twee aankomen. Een stuk of zes deelnemers staan dan al in de startblokken om te vertrekken voor een korte vrijdagmiddagrit.

Hans M. en Gerrit L. zijn 'haantje de voorste' 

Als zij zijn vertrokken checken Jan en ik in, waarna we middels een korte wandeling nog even de omgeving vertrekken. Dat we daarbij toevallig in een bij de vaste MH2D gangers welbekend café terecht komen berust op louter toeval. In het gezellige etablissement zitten overigens alleen maar dames op redelijk hoge leeftijd aan de toog en na 2 Gulpener biertjes vertrekken we dan ook maar weer richting Hotel Piethaan.
Nadat iedereen weer terug is van de rit en nog meer deelnemers zijn gearriveerd drinken we gezamenlijk nog een biertje waarna we ons opmaken voor het diner. Een groot gedeelte vertrekt hiervoor naar Vaals terwijl een ander groepje lekker 'thuis' blijft en de kok van Piethaan aan het werk zet, ik hoor bij de laatste groep.
Die avond, als ook de laatste deelnemers zijn gearriveerd, drinken we nog wat en bereiden we ons mentaal voor op de dag van morgen als de heuvels moeten worden bedwongen.

Boem is ho.......

Zaterdagochtend; 7.45 uur. Aan de ontbijttafel wordt ontspannen toegeleefd naar de inspanning van de dag.Er wordt behoorlijk gebunkerd en de sfeer is goed. Als iedereen de buik vol heeft kunnen we ons klaar maken voor vertrek. Hier en daar wordt nog even getwijfeld over de juiste kleding, want fris is het nog wel op deze vroege zaterdag in de Limburgse heuvels. Sommigen kiezen voor arm-en beenwarmers, anderen voor een jackie en weer een ander voor een shirt met lange mouw.In één groep vertrekken we richting de start in St. Geertruid, ongeveer 20 km van het hotel. De 3 mtb'ers vertrekken later per auto naar de start.In de tent bij de start is het een drukte van belang en we moeten aanschuiven in de lange rijen voor de inschrijftafels, Arnold van B. is de slimste van ons allemaal; hij gaat in allerkortste rij staan (ondanks dat zijn deelnamenummer niet correspondeert met de nummers boven de tafel) wacht tot hij aan de beurt is, hoort vervolgens dat hij in de rij ernaast moet zijn en schuift vervolgens zijwaarts naar de juiste tafel om daar als eerste Swollander zijn stuurbordje te bemachtigen en wij allemaal maar denken dat Arnold...............Als we allemaal zijn voorzien vertrekken we in twee groepen voor de 120 km toertocht. Ik vertrek samen met Jan S., Hennie H., Paul W. en Jannes M. 

Al snel na vertrek volgt de beklimming van de Loorberg, een lastige als de spieren nog koud zijn maar we komen allen zonder noemenswaardige problemen boven waarna een wat langer stuk zonder noemenswaardige klimmen volgt. Na een rondje komen we weer terecht in de buurt van de start en als we door Banholt heen zijn en Paul op een gegeven moment probeert te schakelen, horen we erg vreemde geluiden.
Als Paul op onderzoek uitgaat blijkt dat alle bouten van zijn kleine tandwiel zijn verdwenen en het blad los rond de trapas draait, dat schakelt verdomde lastig. Paul uit met zichtbaar ongenoegen zijn frustratie richting de rijwielhersteller die niet lang daarvoor zijn fiets onder handen heeft gehad. Met nog een aantal stevige klimmetjes in het verschiet is fietsen zonder kleine blad geen optie en dus gaan we op zoek naar een fietsenmaker in de buurt.
Al met levert de reparatie ons een oponthoud van ongeveer een half uur op en Paul een schadepost van 20 euro, te verhalen op de in gebreke gebleven fietsenboer in Zwolle.

Waar zijn m'n boutjes nou???

Nadat we weer zijn opgestapt gaat de route verder, langs de Maas in de richting van Luik. Over de vel kinderkopjes stuiteren we op weg naar de eerste controlepost. Gelukkig blijven Paul z'n boutjes nu wel zitten...
Inmiddels hebben we behoorlijk zin in koffie gekregen en we hopen dit bij de controlepost te kunnen sccoren, helaas is het daar echter zo druk dat we maar besluiten om zonder koffie of soep verder te gaan en ergens anders maar een stop te maken.
Gelijk nadat we weer zijn weggefietst krijgen we te maken met een behoorlijke klim, Hennie probeert deze nog links te laten liggen door de GPS route te willen volgen maar de oranje pijlen sturen ons toch echt 10% omhoog.
Na nog aantal klimmetjes en het stuiteren over de slechte Belgische wegen blijkt dat er maar weinig mogelijkheden voor een lekker kopje koffie zijn en dus fietsen we maar door en door. Ongemerkt is de middag echter al een eind gevorderd en hebben we nog een groot aantal kilometers te gaan. Hennie probeert met behulp van zijn GPS om hier en daar nog een kilometertje te winnen  en na een kort overleg gaan we weer verder tot we in Bolland aankomen en we na een korte afdaling op de hoofdstraat rechtsaf moeten en weer moeten klimmen. Ik kijk nog even op m'n GPS en.............voor ik het goed en wel door heb lig ik na een salto mortale op het Belgische asfalt en hap naar adem.
Net na de bocht stond een klein rood wagentje die ik niet gezien had......hij mij wel, leg hem daar maar neer moet het wagentje gedacht hebben.
Naar adem happend voel ik een stekende pijn in m'n pols en ribbenkast en het dringt langzaam tot me door dat ik serieus gevallen ben.
Na een klein kwartiertje, nadat inmiddels ook de andere groep is langsgekomen, gaat het weer een beetje, Van doorfietsen kan echter geen sprake zijn en teleurgesteld en ontmoedigd rest niets anders dan een belletje naar de organisatie om opgehaald te worden. Terwijl de rest doorfietst richting hotel wacht ik nog een halfuurtje op het busje van de organisatie. Tijdens het wachten wordt ik nog even verblijd met het gezelschap van ietwat vadsige jongeman die het zichtbaar moeilijk heeft met de te leveren inspanning.
Terwijl hij een filter sigaret opsteekt vertelt hij dat hij een weddenschap heeft met collega's, daarom nu ongetraind de 120 km fietst en het onvoorstelbaar zwaar heeft. Dat laatste hoeft hij er eigenlijk niet bij te zeggen...... Na nog een laatste trek aan zijn peuk stapt hij weer op. Ik kijk hem na en bedenk dat hij in ieder geval in de gelegenheid is om de tocht uit te fietsen.

Als het busje is gearriveerd blijken er meer slachtoffers te zijn; twee heren met pech, een dame met heup problemen en een jongedame die ziek is geworden en lijkbleek ziet. Gezamenlijk worden we afgezet bij de startlocatie waar het een drukke en gezellige boel is. Ik ga nog even langs de MOS waar ik hoor dat er naar alle waarschijnlijkheid niets gebroken is maar de pijn nog wel een tijdje zal duren, lekker dan.
Na een uurtje rondhangen in de tent ben ik blij als Hennie en Gerrit mij ophalen en meenemen naar het hotel, waar ik nog even kan douchen voor het avondeten.
Voor mij is dan de MH2D eigenlijk al voorbij ook al volgt er (ondanks alles) nog wel een gezellige avond. De tweede dag kan ik niet anders doen dan de overige fietsers uitzwaaien voor de tweede dag en zelf nog een paar uurtjes op bed gaan liggen.......

Zondagochtend, de club vertrekt, ik blijf achter.....

Later die dag wordt ik door Hans M in mijn eigen auto bij huis afgezet en als Hans op z'n fietsie weer vertrekt blijf ik achter met een onvoldaan gevoel over een weekend wat niet bracht wat ik er van gehoopt had, ondanks de goede organisatie.

Na een bezoek aan de huisarts op maandagochtend kan ik uiteindelijk de schade opmaken; 2 gekneusde ribben en een scheurtje in het kapsel van m'n polsgewricht. 2 weken niet fietsen, wat helaas betekend dat ik ook de altijd zo fraaie Weerribbentocht aan mij voorbij moet laten gaan............Jammer met een hoofdletter J

Zo maar een stukkie fietsen op een doordeweekse donderdag....

Dan ben je voor het eerst sinds de vakantie weer eens een dagje vrij, dan blijkt dat het ook nog eens de beste dag van de week wordt qua weer, tja...wat ga je doen? Een stukkie fietsen natuurlijk!
Mijn eerste ingeving was om mee te liften met de oude mannen van de Vut-club die elke donderdagmiddag ook een stukkie wegtrappen, maar deze optie verviel omdat de meeste deelnemers op pad waren met en jaarlijks uitje naar Zaandam, en eigenlijk ben ik natuurlijk ook nog veel te jong voor de vut-club.

Dan zelf maar een route in gedachten genomen en na het bestuderen van teletekst pagina 702 en 703 wist ik dat ik in ieder geval richting noorden moest want daar was de meeste kans op zon en de minste op nattigheid.
Zo vertrok ik dan ook zonder regenjasje en met korte mouwen en broek via Herfte en Berkum richting de Vechtbrug en vervolgens naar Hasselt. Op de dijk langs de Vecht scheen het zonnetje volop al waren er ook grote wolken aan de lucht. Met een gangetje van 30/31 km per uur kwam ik vlot in Hasselt en was ook Zwartsluis snel bereikt. Vervolgens via Belt Schutsloot naar de koffiestop bij De Blauwe Hand waar het terras niet echt vol was. 2 kopjes koffie (waarvan de tweede gratis!) en een appelpuntje later kon ik vol energie weer verder.
Echter in de richting die ik op wilde begon zich toch wel een erg donker luchtje te ontwikkelen, maar met een rotsvast vertrouwen in 'onze' KNMI stoof ik toch de richting van Ronduite op......foute keus !
Halverwege de weg naar Vollenhove begonnen de eerst grote druppels al te vallen, terwijl de lucht achter mij korenblauw kleurde in de zon.
Via Heetveld en Genemuiden fietste ik dapper verder in de richting van Kamperzeedijk maar de bui en z'n donkere wolkenlucht dreef even dapper met me mee. Bij Kamperzeedijk west moet ik zelfs even schuilen onder een grote boom.

Tussen Kamperzeedijk en Grafhorst

Na een paar minuten schat ik dat het wel weer kan en ik knal door naar Kampen. Op een kilometer voordat de fraaie skyline van het IJsselplaatsje in beeld kom zie ik dat een groot gedeelte van die skyline schuil gaat in een enorme bui.
Toch fiets ik door met alle gevolgen van dien want op het fietspad richting de brug over de IJssel plenst het regenwater werkelijk naar beneden en in no-time ben ik zeiknat....dat ik aan de andere kant van de brug ook nog eens een paar minuten moet wachten op een rood verkeerslicht doet eigenlijk al niets meer ter zake, natter kan niet.
Vanaf dat punt is het zeker nog een 25 km naar huis dus ik heb nog tijd om mezelf weer droog te fietsen. Via De Zande en Zalk fiets ik weer richting Zwolle terwijl rechts van mij de donkere wolkenlucht langzaam iets van mijn lijn afwijkt, gelukkig maar.
Op de IJsseldijk tussen Engelse Werk en Zwolle zuid schiet ik nog een echt Hollands plaatje, die het weer van vanmiddag in één klap samenvat..

Daarna fiets ik de laatste kilometers naar huis waar ik na 90 km en met een gemiddelde van 28.4 km/h weer aankom.
Even lekker rond geweest, maar dat KNMI dat vertrouw ik niet meer.......

Heide & Heuveltocht

De Vrolijkheid
Normaal gesproken zou ik gelijk beginnen met het verslag van de Heide & Heuveltocht van gisteren ware het niet dat ik vanochtend een mailtje kreeg van de NOS; of ze gebruik mochten maken van een foto van mijn weblog van onze startlocatie en stamcafé De Vrolijkheid.
Op zaterdagavond hebben 'supporters' van F.C. Utrecht, vandaag tegenstander van P.E.C.Zwolle, flink huis gehouden in het café en behoorlijke vernielingen aangericht:

amok-utrechtfans-in-zwols-cafe

Toen ik dit las werd ik erg kwaad van binnen. Het feit dat een stel raddraaiers (lees TUIG) uit Utrecht in een kwartiertje tijd  het bedrijf van hardwerkende mensen in een chaos verandert doet mijn bloed koken.
Die mensen hebben al veel moeite om het hoofd boven water te houden en dan krijg je ook nog zulke tegenslagen te verwerken.....waardeloos!

Heide & Heuveltocht 2013

De afgelopen week was, vooral op het werk, een drukke week. Vrijdagavond nog tot 23.00 uur volop bezig geweest en dientengevolge laat thuis en nog vol adrenaline, even een biertje drinken, tot rust komen en dan bed in om een uurtje of half één.
De wekker op 6.30 want om 7.45 alweer op de fiets voor de Heide&Heuveltocht van TC Swolland, je moet er wat voor over hebben om een beetje fit te blijven.....
Omdat er vandaag zeker een kilometer of 150 op de teller zal komen besluit ik een paar boterhammen mee te nemen voor wat extra energie, al is dat gezien de goede verzorging onderweg misschien overbodig.
Als ik de 'stoeten' gesmeerd heb blijkt hoe ik nog in de 'werk modus' zit. Automatisch gaan beide plakken in de broodtrommel waarna ik me even later rot zoek als ik ze in de aluminiumfolie wil verpakken.

Op weg naar de bushalte bij de Oude IJsselbrug fiets ik in een rustig tempo over de IJsseldijk en ik voel dat de drukke week nog behoorlijk in de benen zit, ik ben nog niet echt vooruit te branden eigenlijk.
Bij aankomst bij de IJsselbrug zie ik nog geen Swollanders en besluit nog een extra rondje te fietsen en bij mijn tweede aankomst zitten Ruud W. en Arnold van B. gebroederlijk naast elkaar in het bushokje.

Vervolgens druppelen de deelnemers en deelneemsters één voor één binnen bij het bushokje waar ze zo nu en dan worden opgeschrikt luid toeterende auto's, ook de Swolland webmaster en hoffotograaf laat op deze wijze weten onderweg te zijn naar de startlocatie in Wapenveld.
Gezamenlijk fietsen we de 10 kilometer naar het sportpark van WZC en v.v. Wapenveld in het gelijknamige dorp tussen Hattem en Heerde. Net als we Wapenveld binnenrijden knapt er een spaak in het achterwiel van Gerharda en helaas kan zij niet verder en laat zich ophalen.
In de kantine van het sportpark kunnen we ons, middels Scan & Go, snel inschrijven waarna het tijd is voor koffie. Bij de inschrijving valt het op dat er meer en meer mensen inschrijven via het scan & go principe, bij het tafeltje waar nog op de ouderwetse manier moest worden ingeschreven (leek) het een stuk rustiger.......

Rond de klok van 9 uur vertrekken we met een behoorlijke groep voor de verschillende afstanden. Omdat de splitsing van deze afstanden pas na de Tongerense heide plaatsvindt fietsen we eerst de eerste pakweg 35 km samen.
In tegenstelling tot de afgelopen week is het behoorlijk bewolkt en dreigt er zo nu en dan een bui te vallen, gelukkig beperkt zich dat tot slechts een paar druppeltjes.
Langs het Apeldoorns kanaal fietsen we richting Heerde/Epe waar we de bossen van de Veluwe op fietsen, op zoek naar de heuvels en de heide waar de tocht zijn naam aan ontleent.
De eerste echt grote heidevelden komen we tegen bij Tongeren, tot onze spijt zit er (nog) niet veel kleur aan de plantjes, wat in het peloton de discussie aanzwengelt of de heide nog moet gaan bloeien of reeds is uitgebloeid....ik weet het nu nog niet eigenlijk.
Als we de Tongerense heide achter ons hebben gelaten splitst de route van de 120 /170 zich van de 65 / 90 km en fietsen wij met z'n elven verder richting de eerste heuvel ; 'de Hoge Duvel' waar ook de eerste verzorging op ons wacht.
Hier diep in de Veluwse bossen  gebeurden vroeger rare dingen als we onderstaand verhaal mogen geloven;

Een griezelverhaal van De Hoge Duvel

Gelukkig kwamen wij, na een natje en een droogje, zonder noemenswaardige kleerscheuren weer bij de Hoge Duvel weg.
Na de rust dalen we weer af in de richting van Apeldoorn waar het tweede serieuze klimmetje wacht, de Amersfoortse weg, altijd een lastig stukkie.
Vervolgens duiken we diep de bossen in richting Hoog Soeren en Assel terwijl de zon zo nu en dan z'n best doet om door de bewolking heen te prikken, het weer wordt er gelijk een stuk vriendelijker door...
Ondertussen beginnen we behoorlijk trek te krijgen in een bakkie koffie met de onvermijdelijke appeltaart maar daarvoor moeten we nog even een stuk door fietsen. Via Kootwijk en Uddel bereiken we echter na een kilometer of 85 Elspeet waar we ons mogen laven.
In Café Restaurant Het Vergulde Hert komen we allen weer even tot rust onder het genot het bakkie troost en Cor W. werkt ondertussen aan zijn sociale vaardigheden door de serveerster de helpende hand toe te steken. De serveerster is behoorlijk onder de indruk van de snelle en efficiënte wijze waarop Cor de tafel ontruimt en je ziet in haar ogen iets van grote dankbaarheid ....
Als we na deze pauze weer opstappen blijkt dat de NW wind weer iets verder is aangetrokken en voelt het ineens een stuk frisser aan, gelukkig begint de zon steeds vaker te schijnen wat het in de loop van de tocht steeds aangenamer maakt.

Via de Elspeetse Heide en o.a. het Zandebos bereiken we de welbekende Zuidweg waar Ruud W. even helemaal losgaat. In het dalende gedeelte neemt hij de benen maar wordt uiteindelijk toch voorbij gereden als de wind en het vals plat zich tegen hem keren.

Nadat we weer zijn gehergroepeerd fietsen we verder naar de laatste rustpost net na het motorcross terrein bij Heerde. Hier krijgen we drank aangeboden in alle kleuren van de regenboog en valt er ook nog wat te snoepen.
Wat opvalt bij de verzorgingsposten is dat, waar deze bij de Swolsebostocht vooral wordt bemand door mannen op gevorderde leeftijd, hier de leeftijd flink lager is en ook vrouwelijk schoon is ingezet om het de deelnemers naar de zin te maken......tot op zekere hoogte natuurlijk, want Arnolds gesmeek om een massage werd niet gehonoreerd.

Via het fraaie fietspad door het Swolschebos fietsen we weer richting Wapenveld, halverwege beland een aantal van ons in een scherpe, met los zand bedekte, bocht nog bijna in de zandbak maar het gaat allemaal net goed.
Zo komen we uiteindelijk na 120 km weer aan bij de kantine van WZC/Wapenveld waar we nog even nagenieten onder het genot van een hersteldrankje.
De laatste 15 km, terug naar Zwolle en huis gaan eerst nog even tegen de straffe wind in maar vanaf de IJsselbrug kan ik lekker 'uitbollen' met de wind in de rug....

De Heide & Heuvel tocht van Swolland is waarlijk een fraaie tocht. Helaas blijkt het erg moeilijk om de tocht precies op het hoogtepunt van de heidebloei te doen plaatsvinden maar dat doet niets af aan de schoonheid en afwisseling van het parcours, in combinatie met de perfecte organisatie zorgde dat weer voor veel fiets plezier !

Vallen en opstaan

Nadat ik al een aantal jaren alleen had gefietst ben ik in het najaar van 2004 lid geworden van toerclub Swolland.
In het begin was het vooral wennen aan het fietsen in een groep bij hogere snelheden. Het was op een woensdagavond in het voorjaar van 2005 dat ik voor de eerste keer betrokken was bij een valpartij, sterker nog, ik was de aanstichter van de valpartij. Op de dijk tussen Zalk en Zwolle kwam ik met mijn voorwiel op de rand van het asfalt terecht en probeerde tegen te sturen met een schuiver op het toch wel  ruwe asfalt tot gevolg. Een paar dagen later fietste ik de Ronde van Noord Holland met mijn linkerbeen ingepakt in vettige gaasverbanden, speciaal voor schaafwonden.

Na deze val ging het een aantal jaren goed tot ik twee jaar geleden met de MTB op de zelfde wijze ten val kwam, door een passerende auto werden we helemaal naar de kant van de weg geduwd tot het asfalt ophield en Hansje weer op z'n snuit lag...........
Ook in het bos heb ik al meerdere keren het zachte mos met een bezoek vereert, maar de meeste keren zonder fysieke gevolgen.

In de verte ligt een eenzame toerfietser......

Vandaag was het ook weer raak, de eerste keer dit jaar.

In verband met de vakantietijd was de opkomst bij De Vrolijkheid vanochtend erg matig, slechts 3 fanatiekelingen hadden de moeite genomen om de Sluitingsrit van dit jaar te gaan verkennen; Arnold van B., Jan S.(dit jaar ook al eens stevig gevallen) en ondergetekende.
De Sluitingsrit gaat standaard richting de Holterberg en dat betekende dat ik voor de tweede keer in een week mijn klimkunsten op deze Overijsselse 'bergkam' kon vertonen. Afgelopen zondag was ik al in m'n uppie die kant opgegaan en heb toen tot aan Holten de Blauwvingertocht gefietst, inclusief alle bulten, om vervolgens op de terugweg via een mooie route naar eigen inzicht terug te fietsen.
Vandaag dus met z'n drieën op weg. Met een zwak windje in de rug via de welbekende mooie route langs de Vecht, Vilsteren, Giethmen, de Lemelerberg, langs de Regge naar Hellendoorn, waar bij Café Restaurant De Tonne de koffie met gebak werd genoten !

ff rust.....

Als Jan de rekening heeft voldaan ( i.v.m.een persoonlijk jubileum een tijdje terug werden Arnold en ik vrijgehouden ! Nogmaals bedankt Jan...) fietsen we verder richting de Holterberg en net als we de Toeristenweg op rijden, vanaf de kant van Holten, gaat het weer eens mis.
Terwijl Jan en Arnold de bocht al om zijn lig ik ineens op de grond omdat ik in de bocht met m'n voorwiel tegen een aantal door boomwortels opgedrukte klinkers aanrijdt.
Hierdoor val ik zijwaarts op de straat. Op het eerste gezicht valt het allemaal mee, een schaafwond op de kuit en heup, het stuurlint van de fiets beschadigd en natuurlijk weer even geschrokken want het went nooit, dat vallen.
Snel gaan we verder en in vliegende vaart fietsen we over de Toeristenweg richting Nijverdal, aan het einde van de weg voel ik dat er een bultje (een ei) op mijn kuit verschijnt en tegelijkertijd voel ik alle kracht en energie uit m'n benen weglopen. Vraag me niet hoe het komt maar ineens gaat het niet meer en ben ik blij dat ik Jan en Arnold kan volgen.
Nadat we ook nog de Luttenberg hebben bedwongen fietsen we tegen de stevige westenwind terug naar Zwolle. Gelukkig passen Jan en Arnold het tempo een beetje aan voor mij zodat ik uiteindelijk toch thuis geraak. Thuis aangekomen leg ik even wat ijs op het ei en zak in de bank om er pas na een uur met veel moeite weer uit te komen met een gevoel alsof ik door 10 man de hele Holterberg over geslagen ben.
Vreemd toch dat het lichaam zo reageert op een niet zo heel spectaculaire valpartij. Morgen maar eens zien of datzelfde lichaam aan een nachtje rust genoeg heeft om weer een beetje normaal te doen......rare gedoe !

  

Een weekendje in het Groothertogdom Luxemburg

OP PAD;

De fiets is er klaar voor, de tassen zijn ingepakt en de kuiten staan op scherp als ik op vrijdagochtend op weg ga naar Jan S. om vervolgens samen richting Luxemburg af te reizen.

Na de Ardennen, de Eifel en het Sauerland was dit jaar de keus gevallen op het Groothertogdom Luxemburg als locatie voor het Swolland buitenland weekend. Het organisatiecomité had Hotel St. Hubert in Clervaux uitgezocht als uitvalsbasis voor de verschillende tochten gedurende het weekend.

Prettige bijkomstigheid was dat onze nieuwbakken koning Willem Alexander van O. en zijn gezellin Maxima Z. onze komst een week eerder al hadden aangekondigd bij de Groothertog, dus dat moest helemaal goed komen.

Om 8.20 rijden Jan en ik de straat uit richting het zuiden, het is zonnig en we hopen dat dit gedurende het weekend zo zal blijven. Vlak voor Venlo maken we even een korte koffiestop en als we een klein halfuurtje later weer 'on the road' zijn krijgt Jan een smsje van Erik B.

Erik rijdt samen met Harry B. en Ruud W. en hij meld Jan dat ze een afslag hebben gemist bij Venlo, dan rijdt je mee met dé GPS-goeroe van Swolland en dan mis je een afslag bij Venlo..... jammer !

Het tweede deel van de reis gaat aanmerkelijk langzamer dan het eerste. Als gevolg van de grote verbouwing van het Europaplein in Maastricht, diverse wegwerkzaamheden in de Ardennen en serieuze regenval zorgen ervoor dat de geplande reistijd van 4 uur uitloopt naar ruim 4 en half  uur.

Rond 13 uur arriveren we bij Hotel St. Hubert in Clervaux en na het inschrijven bij de balie zoeken we snel onze kamer op en maken ons gereed voor de rit van vrijdagmiddag.

HANDIGE JAN;

Als (bijna) iedereen is gearriveerd en de instructies van de hotel bazin tot zich heeft genomen, kunnen we op pad voor de opwarm rit van vrijdagmiddag. Zoals altijd gaan we in twee groepen; de snelle groep  de mannen van de 'witte streep') en de langzame groep (de toeristen).  De ene groep ging de voorbestemde route linksom rijden, de andere rechtsom (veel voorspelbaarder kan ik het niet maken).

Al uit het vertrek blijkt dat er in Luxemburg stevig geklommen moet worden en onze koude spieren mogen gelijk aan de bak, >10% is eerder regel dan uitzondering en een hartslag van 170+ derhalve ook.

Over deze vrijdag rit zal ik niet al te veel uit wijden, wat mij betreft was er maar één moment het waard om hier te benoemen; de lekke band van Carlijn en dan niet de lekke band op zich maar de herstelactie uit een onverwachte hoek.

Iedereen binnen Swolland weet dat bij technisch malheur sommige mensen niet de eerst aangewezen persoon zijn om de helpende hand te bieden, hoe goed bedoeld ook.....ikzelf bijvoorbeeld zal me niet snel opdringen als het gaat om het verwisselen van een binnenbandje omdat het dan gewoon iets langer duurt dan gebruikelijk is en ik heb natuurlijk niet voor niets 

Bicycle Repairrman achter de hand. Zoals gezegd geldt dit voor meer mannen binnen Swolland, vooral diegenen die in staat zijn binnenbandjes te kopen waarbij het ventiel aan de verkeerde kant zit (!?).Vaak staan deze mannen bij een lekke band op een eerbiedwaardige afstand, echter alles verandert als het slachtoffer van de lekke band van het andere geslacht is. Natuurlijk heb ik het in dit geval over Jan (wat z'n ogen zien maken z'n handen kapot) Schotman. Zie hier het bewijs ;

J. Schotman en co. voor al uw wisseltrucs !!

Nadat de stoptrein Diekirch-Lullanger al 2x is langs geweest is het bandje verwisseld en kunnen we weer verder in de wetenschap dat Jan en Stefan wat uit te leggen hebben thuis........

Na een kleine 3 uur en met 55 kilometer op de teller komen we weer bij het hotel waar we ons, na een verkwikkende douche, op het bier storten; Diekirch bier....met een stijgingspercentage van 4.8%

Tijdens de nazit komen ook Jeanette M. Wim.H. en Frens L. aan na hun tocht door de Ardennen en de Luxemburgse heuvels van 120 km, een puike prestatie. Na een douche kunnen zij samen met ons en de eveneens gearriveerde eeneiige MTB tweeling Curly R. en  Herman W. aanschuiven aan het diner.

Die avond is het nog lang onrustig in de knusse bar van hotel St.Hubert.

OPZIJ, OPZIJ;

Het is zaterdagochtend, er kraait een haan als k m'n ogen open. Het blijkt de haan van mijn mobiele alarm te zijn en ik moet zeggen hij klonk behoorlijk echt. Na een goede nachtrust (de bedden lagen beter dan aanvankelijk verwacht) maken Jan en ik ons op voor het ontbijtbuffet. Bij binnenkomst in de speciale ontbijtruimte worden we begroet door de dochter des huizes met de intieme vraag; "thee of kaffee, schwarzz of mit milch"......doe maar schwarzz dan !

Het ontbijt is prima verzorgd met zelfs keuze tussen een eitje met een kooktijd van 5 minuten of een eitje met een kooktijd van 10 minuten, natuurlijk heb je dan altijd van die twijfelaars die niet kunnen kiezen en er van beiden één nemen...

Als iedereen de buik er vol van heeft splitsen we ons op in 3 groepen; de Snelle Jelles (155 km), de Toeristen (100 km) en de  MTB ers (35 km) en na een groepsfoto mogen we op pad.

Het verhaal gaat nu vanzelfsprekend vooral over de belevenissen van de toeristen omdat de schrijver van deze weblog zich daarbij het meest op zijn gemak voelt en kan verhalen uit eigen waarneming. Wat de avonturen van de overige twee groepen betreft ben ik afhankelijk van de verhalen en fantasie van de verschillende deelnemers van deze groepen, verhalen die meestal na enkele biertjes wel loskomen.

Wij vertrekken vanaf het hotel in zuidelijke richting en krijgen al vrij vlot een behoorlijk pittige klim voor de kiezen, krakende fietsen en gierende hartkleppen zijn het logische gevolg. Op zo'n moment was dat laatste biertje van de avond er voor er toch weer net één te veel.

De weersomstandigheden op de zaterdag zijn wisselend, het begin is bewolkt en fris en de noordenwind speelt een negatieve rol. Gelukkig komt in de loop van de dag ook de zon erbij en doet het allemaal wat vriendelijker aan al blijft het wisselend, op het ene moment kunnen de mouwtjes naar beneden terwijl even later eigenlijk alles wel weer uit kan...met allerlei kleedpartijen tot gevolg;

Striptease op de Luxemburgse wegen....

Wat opvalt in Luxemburg, behalve de vreemde plaatsnamen, is dat het zo onvoorstelbaar rustig is in de Luxemburgse dorpen en op de wegen, je ziet bijna geen kip op de weg. Ook horeca is schaars in dit toch behoorlijk toeristische land, het duurt maar liefst ruim drie uur voor we een geschikt etablissement hebben gevonden in Bourscheid. Dat we hier vervolgens op één minuut na een uur hebben gezeten omdat A: een aantal van ons aan de Latte was en B: omdat sommigen het nodig vonden om een Luxemburgse omelet te bestellen....daar zal ik verder niet over uit wijden.

Na de koffie en de heerlijke Strudel mit zahne mogen we per tafeltje afrekenen (Luxemburg is vast 'groot' geworden met een portie Duitse grundlichkeit) en kunnen we weer verder.

Ook na de pauze rijgen de hoogtemeters zich aan elkaar en tijd voor herstel is er niet want, anders dan in het Sauerland, gaat het continu op en af, er zijn echter maar twee klimmen die er qua zwaarte met kop en schouder boven uit steken. De eerste krijgen we voor de kiezen na eerst een hele mooie lange en behoorlijk steile afdaling, op mijn GPS zie ik al dat na de afdaling de route gelijk in omgekeerde richting weer omhoog gaat....slik. Op de eerste tweehonderd meter is nog niets aan de hand maar vervolgens zie ik iets wat ik nog niet eerder in mijn Swolland-periode heb gezien; het massaal afstappen van (bijna) alle deelnemers vanwege een te steile beklimming. Van het ene op het andere moment is het een gekraak van kettingen en derailleurs, er wordt gezucht en gesteund, hier en daar valt een vloek. Het is zelfs zo erg gesteld dat onze gewaardeerde voorzitter omvalt zonder dat er een motie van wantrouwen nodig is....

Iedereen moet te voet verder. Iedereen? Nee, voor iedereen uit is Gerrit L. al fietsend naar boven geploeterd en terwijl wij beschaamd en met zere kuiten naar boven wandelen horen we achter ons ineens "opzij, opzij" en terwijl plaats maken zien wij Jeannette M. zich met een fantastische inspanning naar boven werken. Een sterk staaltje !

Als iedereen na en lange zware wandeling boven is aangekomen volgt het grote uitpuffen, want eerlijk is eerlijk op een beklimming met een maximaal stijgingspercentage van 25% naar boven lopen op je fietsschoentjes is een ware aanslag op de kuiten, de achillespezen en vele andere bekende en onbekende spieren en pezen in het menselijk been. Maar we moeten verder en via het toeristische Vianden, waar we aankomen na een lange hobbelige afdaling, komen we in het dal van de Our, hier volgt het eerste langere gedeelte in de route waar het mogelijk is om even in een soort van ritme te komen. Het is overigens een prachtig dal en om hier te kunnen fietsen met de zon aan de hemel is een feest, alleen de frisse noordenwind probeert hier onze pret te drukken. Vanzelfsprekend komt aan alle feestvreugde weer een einde als er uiteindelijk weer geklommen moet worden en opnieuw is het een bijzonder pittige klim die een aantal van ons noopt om af te stappen. Een aantal kilometer lang tussen de 10 en 15 % is een ware aanslag na al een hele dag in dit zware terrein. Bovenop deze 'eindeloze' klim is de lol er heel even af en ondanks de harde wind moet er gerust worden.

Jeannette geniet van de zon..

Gerrit relaxed

Carlijn puft uit....

Even klaar mee....

Kijk ons er eens fris bijzitten....

Als iedereen weer een beetje op adem is gekomen gaan we op pad voor de laatste 20 km richting ons hotel. Met de noordenwind tegen en met volgeschoten kuiten leggen we de laatste loodjes af om rond 18.00 uur bij het hotel te arriveren.

Het was, in ieder geval wat mij betreft, een bijzonder pittige fietsdag met ruim boven de 2000 hoogtemeters.

De snelle jongens, die we onderweg zijn tegen gekomen tijdens een beklimming van een steile opgebroken weg die wij afdaalden, kwamen niet veel later dan ons bij het hotel. Ook bij deze heren was de geleverde inspanning van de gezichten te lezen.

Zo kregen we met deze 'Koninginnenrit' in ieder geval waar we voor gekomen waren !

Die avond, nadat we hebben genoten van Luxemburgse asperges en machtige chocolade mousse, volgt nog de traditionele nazit. Toch had ik het idee dat iedereen er wel een beetje doorheen zat en blij was dat men naar bed 'mocht'. Zondagochtend nog een klein ritje te gaan !

MET Z'N ALLEN.....

Na een goede nachtrust ziet het leven er vaak weer heel anders uit en als Jan en ik naar buiten kijken door het raam zien we een mooie blauwe lucht, een kort bezoek aan het balkon leert ons dat het nog wel erg fris is. Derhalve toch maar weer beenwarmers aan vandaag.

Voor de rest is de discipline exact hetzelfde als de dag ervoor; Hans douchen, daarna Jan douchen, ontbijten en gereed maken voor de rit.

Bij de garage waar onze fietsen staan gestald is het al weer een drukte van belang, banden en ego's worden hier opgepompt. Harry Bos komt in burgerkleding naar buiten en geeft aan dat hij de zondagochtend rit laat voor wat ie is, na 162 km door het Luxemburgse land is Harry er weer even klaar mee en gaat een bezoek brengen aan de terrassen van Clervaux.

De overige deelnemers (25 stuks) vertrekken vanuit het hotel gelijk linksaf omhoog, met een stijgingspercentage van 11% is dit gelijk een flinke aanslag op de kuiten en (nu spreek ik voor mezelf) op dat moment was ik wel even jaloers op Harry.
Na nog een paar pittige klimmetjes en lekkere afdalingen kwamen we op een wat meer glooiend terrein en bleven derhalve hangen op een hoogte van tussen de 450 en 520 meter. Doordat de echte steile klimmen verder uitblijven kon ik uiteindelijk toch nog een beetje in m'n ritme komen.
Op wat technisch malheur na ging het allemaal redelijk vlot zodat we zelfs nog wat tijd overhielden voor een groepsfoto in het fraaie Luxemburgse landschap, genomen in de buurtschap Lullanger......tja;

Na dit korte oponthoud maakten we ons op voor de laatste kilometers van een prachtig weekend richting een terras in Clervaux. In een aangenaam brandend zonnetje konden we daar nog even napraten over alle indrukken van de laatste dagen.
Samenvattend mag ik rustig zeggen dat Luxemburg een fantastisch fietsland is, goede wegen, een fraaie omgeving en weinig verkeer. Het belangrijkste echter, voor het welslagen van een dergelijk weekend, is de onderlinge sfeer tussen de deelnemers en de wil van iedereen om rekening te houden met elkaar. Dat was ook dit Swolland weekend weer perfect voor elkaar, net als de verzorging in het hotel en de prima organisatie; daarvoor dank aan Loes, Ruud, Erik en Hans.....HELEMAAL TOP !

Weer klaar voor te terugreis.....

LOES;

Na terugkomst op zaterdag bij het hotel vernamen we van Henk van G. dat Loes tijdens de MTB tocht al snel is afgehaakt omdat ze last had van pijn op de borst. Een bezoek aan een plaatselijke arts zorgde voor een reeks van verplaatsingen tussen de verschillende ziekenhuizen waarbij zelfs het gebruik van een helikopter niet werd  geschuwd. Voor iedereen was dat toch wel behoorlijk schrikken, voor Loes zelf natuurlijk het meest. Na een nacht in het ziekenhuis mocht Loes zondagochtend weer terug naar het hotel maar ze werd op maandag terug verwacht voor extra onderzoeken. Nog bleek van de schrik en en alle ervaringen heeft Loes samen met ons en haar vriend Keimpe de lunch gebruikt en werd ze door onze voorzitter nog even ondersteunend toegesproken.  Vanzelfsprekend hopen wij met z'n allen dat de uiteindelijke diagnose meevalt en we Loes weer snel op de fiets mogen begroeten.