Net als de afgelopen jaren gaan we de komende winter met de Swolland mannen wekelijks een gecombineerde weg/bos tocht maken vanuit hetzelfde principe van samen op pad en samen thuis.
Ruud W. had voor de openingstocht een ritje van ongeveer 70 km uitgezet richting de bossen van Ommen.
In dit nieuwe winterseizoen hoop ik zelf in ieder geval gevrijwaard te blijven van het pechduiveltje dat mij de vorige winter achtervolgde, het aandrijf drama van zondag 23 februari van dit jaar staat mij, wat dat betreft, nog helder voor de geest; (Een duwtje in de rug...)
Aan mijn materiaal mag het gewoon niet liggen want de gehele aandrijving is dit jaar vernieuwd en kreeg een update van Deore/LX naar XT/SLX, afwachten dus maar.
Om 9 uur vertrok ik deze ochtend richting De Vrolijkheid, het was nog wat fris maar met de welbekende 3 laagjes moest het goed komen vandaag, immers de temperatuur zou nog oplopen tot een graad of 12. Wel regende het nog even rond een uur of 8 en een blik op de buienradar vertelde mij dat er nog wel kans was op meer, het zou er om spannen.
In ons 'clubhuis' zijn Ruud en onze voorzitter Gerard N.al aanwezig en met mij arriveert ook Arnold v.B. terwijl even later nog Hans K. Fred B. en Toon O. aanschuiven voor de koffie.
Als de koffiekopjes leeg zijn en menig kwinkslag gemaakt, kunnen we op pad, 6 heren op de ATB en één op z'n hybride.
Gerard nam als voorzitter gelijk zijn verantwoordelijkheid en zette zich op kop samen met Arnold en achter deze twee heren fietsten we Zwolle uit in de richting van de Vechtdijk. De overgang van racefiets naar ATB is toch altijd even wennen, een andere zit, het andere materiaal, het is even overschakelen. Op het asfalt rolden de kilometers echter nog wel redelijk makkelijk weg, in het terrein zou de overgang ongetwijfeld minder soepel verlopen. Pas in de bossen bij Vilsteren maakten we kennis met die heel andere ondergrond nadat we achter herberg De Klomp de eerste bospaden op fietsen.
Door de regen van die ochtend waren de paden toch nog wel behoorlijk zompig en de banden zakten gelijk weg in de vochtige grond. Halverwege het eerste stuk bos van dit winterseizoen raakte de groep al uit elkaar doordat één helft voor een op het oog iets simpeler weg koos dan de andere helft, maar al snel konden we hergroeperen.
Na weer een stukje asfalt trokken we ter hoogte van huis Het Laar opnieuw het bos in om er achter het station van Ommen weer uit te komen. Vervolgens fietsten we richting de Besthmenerberg om ook daar even lekker over de zompige paden te rossen. Onderweg kwamen we bij een bekend breed bospad welke door tractorenbanden behoorlijk was omgeploegd, altijd weer lachen natuurlijk als er dan één net niet genoeg snelheid heeft en er vanuit stilstand zijwaarts bij gaat liggen. Helaas miste het slachtoffer daarbij maar net de modderige plas die zich aldaar had gevormd, ik zal zijn naam niet noemen maar wil wel verklappen dat het ging om iemand met een bestuursfunctie binnen onze club.
Via het bosrijke gebied rond Besthmen en Junne bereikten we de rand van de Sahara en terwijl even werd gewacht voor een korte plaspauze begon het hier net even te regenen.
 |
| Wachten aan de rand van de Sahara... |
Na nog wat geploeter over modder, zand- en graspaden mochten na een kilometer of 45 eindelijk aan de welverdiende koffie bij de Nieuwe Brug.
Met beslagen brillenglazen genoot ik van de koffie en (het ietwat machtige) appelgebak, teken dat er inmiddels wel een laagje minder aan kon...
Na een halfuurtje gingen we weer verder. Op de terugweg werden opnieuw stukken asfalt afgewisseld met, soms behoorlijk lastige, bospaden. Uiteindelijk vonden we in het Sternbosch de laatste onverharde stukken, alvorens we via Hoonhorst, Wijthmen en Berkum weer richting de startlocatie fietsten. Ook nu nam onze voorzitter, samen met Hans K., de rol van voorrijder op zich waarbij de snelheid in de slotkilometers zelfs tot boven de 30 km/h werd opgeschroefd, gelukkig hoefden wij alleen maar te volgen.
Gezamenlijk genoten we nog even van een hersteldrankje alvorens een ieder huiswaarts keerde.
Bij thuiskomst bleek dat de overgang naar de ATB toch wel voor vermoeide benen heeft gezorgd, maar op het moment dat ik dit stukje tik voelen de benen al weer fris en fruitig. Pech bleef mij gelukkig bespaart vandaag (het kleine valpartijtje bij de ronding van een omgevallen boom daargelaten).
Wat mij betreft hebben we de komende zaterdagen telkens geluk met het weer en kunnen we nog de nodige zompige kilometers maken...de asfaltridders zijn weer modderkruipers geworden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten