Pinksterweekend op de fietse...

Het was me het weekend weer wel.
Het begon al op vrijdag toen mijn dochter ging trouwen, ze had er een mooie dag voor uitgekozen, heerlijk weer met een toepasselijk zonnetje en prima temperaturen. Van dat weer waar je op de fiets ook op hoopt, maar dat hebben we dit voorjaar helaas nog maar weinig gehad. In dit lange Pinksterweekend waren de voorspellingen mogal wisselend; zaterdag regen en bewolkt, zondag mooi en op pinkstermaandag weer wisselvallig en laat ik nou net op de zaterdag en maandag fietsplannen hebben. Nee wat het fietsen aangaat is het een bijzonder tegenvallend voorjaar en om te illustreren dat ik geen flauwekul verkoop heb ik de temperaturen van de zaterdagen vanaf 7 maart, het begin van het wegseizoen, eens in een grafiekje afgebeeld en dan blijkt inderdaad dat de maximum temperatuur nog niet boven de 16 graden is geweest en de gemiddelde dagtemperatuur bij max.13.2 blijft steken.

Ook afgelopen zaterdag gaf de radar weer een paar buien aan over het gebied waar wij meestal plachten te fietsen. Nu weet ik wel, een ezel stoot zich in het algemeen niet twee maal aan dezelfde steen en vorige week waren we ook al zeiknat geregend maar toch kriebelt het dan weer en ga je toch weer naar De Vrolijkheid....
Eenmaal op de fiets begint het al weer te sputteren en het stopt pas weer als ons rondje Deventer voor meer dan de helft is voltooid, alles weer nat en het moraal naar een dieptepunt. Zelfs een hersteldrankje kon mij niet meer bekoren..... Kwam bij dat ook de fiets na de zeiknatte Blauwvingertocht weer eens piepte en kraakte dat het lieve lust was en mijn dip was verklaard.
Gelukkig werd mijn humeur op de zondag enigzins verbertert door een zonnige en warme dag en ik besloot om nog even te checken of mijn fiets, na een paar schoonmaakacties, weer kraakvrij was.
Middels een ruim rondje rond de Wijthmenerplas (56 km) bleek dat helaas niet het geval. Er zat nog wel degelijk een irritante kraak in en met de aanstaande elfstedentocht van maandag in het vooruitzicht besloot ik nogmaals enkele onderdelen te demonteren en zandvrij te maken, je moet toch wat. De volgende dag moest blijken of deze acties toereikend zouden zijn.

ELFSTEDENTOCHT 2015
Maandag 25 mei, 2e Pinksterdag. Net als in 2009 en 2014 stapte ik op een bijzonder onchristelijke tijd uit m'n bed, 03:30 uur. In een halfuurtje werkte ik mijn ontbijt naar binnen, plaatste mijn fiets op de fietsdrager en gooide de tas met reserve kleding en proviand op de achterbank en zette koers naar Jan S. waar ik om 04.20 arriveerde en wij samen verder gingen naar het tankstaion tussen 's Heerenbroek en Kampen waar we hadden afgesproken met de andere twee fietsmaten van deze dag; Ruud W. en Henny H.

Vroeg in de ochtend, op een klein (tank) stationnetje....

Gezamenlijk reden we via Kampen richting Bolsward, waar traditiegetrouw de start zou plaatsvinden. In het nabijgelegen Nijland parkeerden we de auto's en fietsten relaxed richting de start.
Gelukkig was het droog maar wel behoorlijk fris en ook deze tweede pinksterdag zat de korte broek er, voor mij, zeker niet in.
Bij de start in Bolsward was het al weer een gezellige boel en onder de aanmoedigingen van de enthousiaste Friese bevolking konden wij rond 06:00 uur van start. Nog 234 km te gaan....

Omdat er 7 groepen voor ons gestart waren zaten er dus al ongeveer 4200 fietsers voor ons op het parcours. Dit betekende veel inhalen op de soms smalle fietspaden en op zoek naar een groep die een lekkere snelheid aanhield om bij aan te sluiten.

De fiets kraakte nog wel maar schijnbaar minder dan voorheen, dat scheelde alweer.
Na plaatsjes als Schettens, Arum en Kinswerd te hebben gepasseerd volgde de tweede stempel in Harlingen na ongeveer 20 km en zo gingen we netjes de overige plaatsen af die zo beroemd zijn geworden door het elfsteden fenomeen; Franeker, Holwerd, Dokkum, Leeuwarden, Sneek, IJlst, Sloten, Stavoren, Hindeloopen en Workum en al die fraaie plaatsjes daar tussenin natuurlijk. Een daarvan was Hantum, na ongeveer 75 km. Hier besloten we de eerste koffiestop in te lassen in de plaatselijke kroeg, zo donker als je verwacht in Friesland met een plaat over het biljart, ouderwetse tafelkleden en koffie uit de koffiekan in plaats van een machine. De balken aan de zoldering waren voorizen van enkele Friese spreuken.

Friese koek hadden ze helaas niet maar ook de appeltaart smaakte prima. Tijdens ons verblijf kwamen nog een tweetal Swollanders binnen die ik niet kende. De één heette Johan en de ander was zijn zoon. Johan fietste de tocht voor de 40e(!) maal en maakte dat zichtbaar middels een tekst op zijn shirt en een hoesje op zijn helm.....mijn eerste gedachte was natuurlijk 'wat een prestatie' , de tweede 'waar blijf ik dan met m'n derde deelname' , de derde gedachte was 'it kin nog' om te besluiten met 'Oelewapper it kin net, dan moet je 92 worden'.

Na een halfuurtje moesten wij weer verder en we wensten Johan en zoon succes en vertrokken weer terwijl een shantykoor ons uitgeleide deed.

De 5e stempel konden we halen in Dokkum en vervolgens werden wij ter hoogte van Bartlehiem (wie kent dit gehucht eigenlijk niet) verrast met het traditionele appeltje, een Pink Lady volgens Henny. Hij smaakte in ieder geval prima en met nieuwe energie ging het op Ljouwerd aan waar de eerste honderd kilometer erop zouden zitten.
In de hoofdstad van Friesland zouden we, met een beetje geluk, een bekende tegenkomen bij de stempelpost; de man aan wie ik mijn elfstedenkaart van dit jaar te danken had.....Henk Hofstee.

Bij het naderen van de stempelpost zagen wij Henk al druk in de weer met zijn stempel en stempelbord, vanzelfsprekend werd dit een speciale stempel en ondanks alle drukte kon Henk nog even tijd maken voor een kort gesprekje met zijn mede Swolland-leden.

Na Leeuwarden gingen we verder richting de passage van Bolsward waar een beker warme soep wachtte en waarna we de zuidelijke lus ingingen. Omdat we in de zuidelijke lus ook Nijland passeerden konden we ons even opfrissen bij de auto en wat nieuwe proviand inslaan.
Die extra proviand zouden we nog nodig zijn aangezien er nog zeker een kleine 100 km te gaan was waarvan de laatste 50 met de stevige NNW wind vol op de kop.
Nadat we weer vertrokken waren van de parkeerplaats van de v.v. Nijland is er even verwarring als wij (Ruud en ik) Jan en Henny niet meer achter ons zien en zij even niet weten waar wij uithangen. Uiteindelijk komt het allemaal weer goed.

Via o.a. IJsbrechtum, Sneek, IJlst belanden we na ongeveer 188 km in Oude Mirdum. Tot daar ging het relatief makkelijk maar vanaf dat punt zou het uit zijn met de pret. Tegenwind op de onbeschutte dijken aan het IJsselmeer zouden ons gaan testen. Om goed voorbereid te zijn voor deze omstandigheden moest er eerst gegeten worden en een kop smakelijke mosterdcremesoep deed wat dat betreft wonderen en met dat beetje extra moraal gingen we het laatste pittige stuk in.

Na Oude Mirdum hadden we ongeveer 2 kilometer om weer warm te worden voor we op de dijk zouden aankomen. Eenmaal langs het water bleek er nog meer wind dan verwacht en we zochten in eerste instantie een groepje op om achter te schuilen, dit was echter niet naar de zin van Jan die de snelheid van 23 km/h maar niks vond en zich als een ware patron aan de kop van de groep zette en het tempo flink omhoog trok. Gelijk viel er een gaatje en ik moest serieus aan de bak om dit gaatje te dichten met Ruud in m'n wiel en met z'n vieren (en een verdwaalde meelifter) bikkelden we tegen de straffe wind in.  In Stavoren aangekomen voor de 12e stempel konden we weer even op adem komen waarna het weer vrolijk verder ging op de Seedyk richting Hindeloopen. Jan 'Asterix' Schotman hield het strakke tempo op kop verbazend makkelijk vol terwijl wij, in ieder geval Ruud en ik naar adem hapten.
Gelukkig overleven we dit zware stuk en als ook het rondje om de kerk in Workum is gedaan, voor de op één na laatste stempel, is het einde nadrukkelijk in zicht. Nog 11 kilometer tot de finish in Bolsward.
Ook de laatste 11 kilometer is het nog even flink tegen de wind in fietsen, maar uiteindelijk halen we de finsh. Voor mij zou dat bijna nog verkeerd gaan toen ik, in een poging even mijn rug te ontlasten, het stuur losliet en bijna van de fiets werd geblazen.....

In de grote tent in Bolsward haalden we onze laatste stempel en het elfstedenkruisje en feliciteerden elkaar met de geleverde prestatie. Voor Henny was er nog een extra speldje in verband met zijn 10e deelname, ook al zo'n mooie prestatie. Misschien zal ik dat ooit halen maar mijn eerste doel is om de 5 vol te maken om zodoende in aanmerking te komen voor een automatische inschrijvingskaart.

Voor dit jaar was ik zeer geholpen met de kaart van Henk H. van wie ik dus de kaart kon over nemen.
Nog twee deelnames en ik hoef niet meer te schoien om een kaart!

Nadat we ons bij de auto haden opgefrist en omgekleed besloten we deze inspannende, frisse maar mooie dag met een maaltijd bij de chinees in Sneek. Hier bestelden Henny en ik een simpel kopje soep zodat we daarna snel aan de hoofddis konden beginnen, maar onze plannen werden helaas gedwarsboomt door Ruud en Jan die zo nodig een maaltijd loempia moesten bestellen als voorgerecht. De dienstdoende kok moest deze exemplaren schijnbaar eerst nog in elkaar knutselen want terwijl wij de soep al ophadden moesten de loempia's nog komen. Onder het kabaal van onze knorrende magen verorberden Ruud en Jan hun voorgerecht.....met smaak, dat wel.

Uiteindelijk smaakte ons de chinese maalijd allen bijzonder goed en wisten we de verloren calorieén weer voor een gedeelte aan vullen. Na nog een kop koffie namen we afscheid van elkaar en vertrokken weer richting Zwolle.

Daar aangekomen zette ik Jan af bij huis en kwam uiteindelijk moe maar trots op de geleverde prestatie weer thuis. Weer een elfstedenkruisje rijker.

Blauwvingertocht

16 mei 2015
Swolland Blauwvingertocht

"Zo nu en dan wat (lichte) motregen" dat was precies wat er stond op mijn KNMI weer app voor zaterdag 16 mei. Nou dat hebben we geweten...

Tot nu toe kenmerkt het wegseizoen zich door het tegenvallende weer op de zaterdagen. Het zegt genoeg dat ik tot dit moment nog maar 1 keer in de korte broek heb kunnen fietsen en dan ook nog slechts de laatste 50 km van een tocht naar Harderwijk. Natuurlijk, er zijn mensen die bij 10 graden al in korte broek fietsen, maar ikzelf hou een minimale temperatuur van 15 graden aan voor ik de trouwe onderdanen aan de wereld bloot geef. Beter voor mijn knieen.
Nee, de weergoden zijn ons dit voorjaar nog niet echt goed gezind.

Ondanks de regenval was er toch een redelijke opkomst voor de traditionele Blauwvingertocht van TC Swolland. 22 dames en heren hadden de elementen getrotseert om in ieder geval de startlocatie te bereiken.
Na het kopje koffie en de openingsspeech van toerleider en wegkapitein Hans M. konden we op pad.
In de gestaag neervallende regen zetten we koers richting Herfte en verder via de welbekende route; Dalfsen, Rechteren, Dalmsholte richting de eerste hoogtemeters van de dag de Archemer-en Lemelerberg. Vanzelfsprekend waren het de klimmers onder ons die er hier even flink aan konden trokken, ikzelf trapte redelijk naar boven maar werd wel even verrast teon ik gepasseerd werd door Harry T. op zijn vervangende Colnago. Harry was op deze koude en natte dag blijkbaar gezegend met een paar goede benen...wat hem later zelfs de toevoeging Ernesto in z'n naam opleverde.
Nadat iedereen weer was bekomen van deze eerste hoogtemeters en we waren gehergroepeerd bij het tankstation in Lemele konden we verder.
Nog steeds regende het lekker door, dan weer zacht, dan weer wat harder maar regenen deed het zeker. Zo langzamerhand kreeg ik een dejavu van de Prestatietocht eerder dit voorjaar en zelfs flashbacks van de eerste twee weken van mijn solofietstocht naar Rome kwamen boven drijven...beide gekenmerkt door regen, regen, regen.

Door al dat water en de frisse wind (temperatuur een graag of 6) kreeg ik het langzamerhand steeds kouder, voelde ik mijn soppende sokken steeds beter en werd het zicht op de wereld om mij heen steeds minder door het opspattende water van mijn voorganger. In het peloton zoemde zelfs al de naam Kouwevingertocht rond...
Omdat ik die ochtend niet gedacht had aan een spatbordje werd ook mijn kont met de kilometer natter. Het gekke van het hele verhaal is dat we het ons zelf aan doen, ik had ook biljarten als hobby kunnen uitkiezen of een andere binnensport, maar ik moest zo nodig een racefiets kopen.
Ondertussen fietsen we wel gewoon door en via de Sanatoriumlaan kwamen we bij de Hellendoornseberg waar we tot ovemaat van ramp ook nog eens werden gehinderd door een 'transport exceptionel' die ons gedurende de hele klim naar de vekeerde kant van de weg stuurde. Nadat we boven gekomen waren moesten we noodgedwongen stoppen omdat Stefan H. niet meer kon remmen. Nu had Stefan de hele week al lopen miepen op de groepsapp over weigerende remmen, krakende zadelpennen, vierkante Oibiebio wielen en ander ongemak, dus echt verassend kwam zijn remprobleem niet. Gelukkig kon Ruud W. Stefan wel even voorthelpen maar later zou er toch even een onderdeel gehaald moeten worden om het euvel definitief te kunnen oplossen. Ondertussen mocht ik Ruud zijn fiets vasthouden...
Terwijl wij dus stonden te blauwbekken aan de kant van de weg, besloten de dames en enkele heren om via Haarle al vast terug te keren naar Zwolle zoals al bij de start was afgesproken.
Nadat Stefan weer verder kon gaf ik Ruud 'netjes' zijn fiets terug en konden ook wij verder richting de Holterberg.
Op de Toeristenweg werd de groep weer uit elkaar gerukt. De snelle manen knalden weg zonder weer om te zien terwijl de rest van de groep zich, in eigen tempo,  over de fraai geaccidenteerde weg voortbewoog. Na de afdaling van de Diepe Hel volgde het altijd lastige lange stuk richting Holten. Ook hier gaf Harry nogmaals blijk over verdacht goede benen te beschikken en nam zelfs brutaal de kop....
Uiteindelijk bleek Harry die ochtend gewoon een bord Brinta te hebben gegeten en was van doping geen enkele sprake. tenzij Brinta op de lijst van verboden middelen staat natuurlijk

Nu was Café Jansen in Holten gelukkig niet ver meer, de koffie en apeltaart wachtte en vooral de warmte. Eenmaal binnen, waar de snelle mannen al hadden plaats genomen, ontdeed ik mij snel van de natte handschoenen, overschoenen, sokken en legde deze op de radiator en draaide deze op maximaal. Uiteindelijk scheelde dat toch iets op de terugweg.
De koffie zakte er goed in en de appeltaart, al was ie wat aan de kleine kant, ook, maar alleen al om de droogte en de warmte wilde ik nog wel een uurtje blijven zitten. Helaas ging dat niet door want we moesten uiteindelijk toch weer verder.
Nog voor we Holten weer goed en wel uit waren had Stefan zijn fietsenmaker gevonden en kon zijn remprobleem definitief worden opgelost, nu maar afwachten waar hij de volgende keer weer mee komt op de WhatSSOP app. Bij het maken van de routes zullen we in het vervolg, naast horeca gelegenheden, ook maar rekening gaan houden met de aanwezigheid van fietsenmakers.

Terwijl de regen langzaam maar zeker minder werd fietsten we onderlangs de Holterberg richting Haarle en vervolgens door naar Luttenberg. Hier pikten we nog even de plaatslijke bult mee waar ik toch nog kon laten zien dat er ook met mij niet te spotten valt als de weg omhoog loopt, met een ware krachtsexplosie reed ik hier iedereen uit het wiel.............
Na de Luttenberg ging het in rechte lijn weer terug richting Zwolle, waar we werden verwelkomd door nog maar eens een stevige bui. En als dan alles tegenzit zul je zien dat ook de spoorbomen voor je neus dichtgaan en je in de regen mag gaan staan wachten op de trein, niet één maar twee zelfs.
Kwamen we uiteindelijk toch nog weer doorweekt aan bij De Vrolijkheid.
Gelukkig zag Klaasje (van De Vrolijkheid) ons door de ruiten al aankomen  en voor we de kans hadden te gaan zitten werden we al voorzien van een hersteldrankje en vervolgens overladen met schalen met noten en zelfs een groot bord met warme snacks viel ons ten deel. Al onze natte kleren werden door Klaasje uitgewassen en in de droger gegooid terwijl wij zaten te genieten van alle lekernij....
Nou ja, dat laatse is niet helemaal waar natuurlijk maar we droomden er wel even van. Alle hersteldrankjes en de hapjes hebben we uiteindelijk gewoon zelf besteld en ze smaakten goed na de gedane inspanning.
Tot zover dus de Blauwvingertocht van dit jaar, niets vergeten? Ja natuurlijk wel....
Het mag natuurlijk niet onvermeld blijven dat toerleider Hans M en Arnold van B. ons 110 km lang zijn voorgegaan over de natte Sallandse wegen en ons netjes uit de wind heben gehouden. Een ware prestatie onder de gegeven omstandigheden, al hadden zij, door op kop te fietsen, natuurlijk wel veel minder last van al dat opspattende water van een voorganger....dat dan weer wel !

Over de natte wegen (foto Jeanette Meijer)

WhatSSOP Amstel Gold Race weekend 2015

ARRIVEE

Alsof ik buiten westen was geweest, zo werd ik vanochtend wakkker. Dat is het voordeel van een slaappil, dan weet je zeker dat je een tijdje van de wereld bent.
Die 9 uur rust (23:00 tot 08:00 uur) had ik zeker nodig na een weekend fietsen in Zuid Limburg met een 5-tal andere Swolland leden en de deceptie van de verloren bekerfinale van PEC Zwolle.
Over dat laatste gaan ik het hier niet hebben, maar over dat fantastische fietsweekend natuurlijk wel...

Tijdens zo'n weekend, waarbij we dit keer hadden gekozen om met z'n zessen in één huisje te gaan zitten, zit je 48 uur bij elkaar op de lip, eet je gezamenlijk, je drinkt je biertje en.....je slaapt bij elkaar op de kamer.
Het huisje was uitgerust met 2 slaapkamers waarvan er één door een kast in twee gedeelten was gescheiden met aan de ene zijde een stapelbed en andere zijde twee éénpersoons bedden tegen elkaar gezet vanwege de ruimte.
Over de indeling van de kamers waren geen afspraken gemaakt, maar je kunt je voortstellen dat degenen die als eersten arriveren op vrijdag, uit fatsoen en respect voor de overige deelnemers het stapelbed pakken.......maar toen Jan S. en ik het huisje betraden (bij de receptie hadden we reeds gehoord dat er al gasten voor ons waren gearriveerd) zagen we dat de zwagers (Henk G. en Arnold van B.) de mooiste kamer hadden ingepikt en hun bagage zeer pontificaal over de bedden hadden uitgespreid om vervolgens alvast een stuk te gaan fietsen.
Omdat Jan en ik hoogtevrees hebben lieten wij het stapelbed vrij voor de laatste twee gasten Ruud W. en Hans M.(verder Hansie Hansie genoemd), waardoor op een niet zo democratische wijze toch iedereen een slaapplek had bemachtigd.
Over het slapen later meer.....

Vrijdagmiddag, in 't zonnetje....

Na een vlotte reis arriveerder Jan en ik rond 14.40 bij camping De Rozenhof aan de Camrig in Epen, bij de receptie hoorden we dus dat de zwagers al waren ingecheckt en inmiddels al ergens door het Limburgse land aan het toeren waren.
Gewapend met de sleutel gingen wij op zoek naar, de aan de overkant van de weg gelegen, vakwek huisjes. Dat viel echter nog niet mee omdat de vrouw van de receptie het had over huisje 1 en de nummering begon met huisje 7d, uiteindelijk viel het kwartje toch en konden we de woning betreden.
Terwijl wij onze bagage haden uitgeladen en de fietsen in elkaar hadden gezet kregen we bericht van de laatste twee deelnemers, Ruud en Hansie Hansie, dat ze ook waren gearriveerd zodat we nu helemaal compleet waren.
Tijd dus voor een eerste hersteldrankje op het zonnige terras van de camping met uitzicht op de zwoegende wielrenners op de klim van de Camerig , de zwaarste klim van ons land (niet qua steilte maar zeker qua lengte in combinatie met de klimpercentages.
Na ons tweede hersteldrankje kwamen ook de zwagers het terras op gewandeld na hun eerste 56 kilometers en gezamenlijk dronken we er nog maar één om alvast te proosten op een geslaagd weekend.
Na het gezamenlijke diner in het restaurant was het tijd voor een wandeling naar de lager gelegen Geul, via een fraai wandelpad met de nodige hoogteverschillen bereikten we de beroemde beek en terwijl de zon langzaam achter de heuvels verdween schoten wij nog een paar sfeervolle plaatjes.

Diezelfde avond, na terugkeer in het huisje, werd het nog een gezellige boel en onder het genot van een smakelijke Hertog Jan werd vooruitgekeken op de rit van de volgende dag met daarin alle bekende beklimmingen uit de Amstel Gold Race waarna we tegen het nachtelijk uur ons bed opzochten.

WIE SJOEN OS LIMBURG IS
Zaterdagochtend, ik friemel de oordoppen uit m'n oren (daarover later meer) en schiet even snel m'n burger kloffie aan. Eerst even ontbijten. Iedereen heeft z'n eigen broodjes meegenomen dus veel tijd wordt er aan het ontbijt niet verspeeld. Blij zijn we wel met de koffiesticks van de zwagers want anders hadden we mooi zonder gezeten, ikzelf had wel gemalen koffie bij me maar helaas geen filterzakjes....(ook geen toiletpapier maar dat had Arnold wel in de aanbieding).
Hoe dan ook, na een halfuurtje zijn we wel klaar met het ontbijt en kunnen we ons op gaan maken voor de 135 pittige kilometers die ons vandaag te wachten staan. Ik twijfel nog even welk shirtje ik aan zal doen en kies uiteindelijk voor het nog maagdelijke witte shirt van De Muur (literair wielertijschrift) in de wetenschap dat ik, beneden gekomen, vast niet lang hoef te wachten op smalende opmerkingen van mijn medefietsers en zo geschiedde.....
In verband met de wisselende weersvoorspellingen is het moeilijk om een keus te maken uit alle kledingstukken, wel of niet een korte broek, een bodywarmer? In verband met de ochtendkou kies ik er in ieder geval voor m'n dunnen vingerhandschoentjes aan te trekken, beter mee verlegen dan om verlegen..
Uiteindelijk rond een uur of negen zijn we allemaal gereed om te vertrekken voor ons rondje Amstel Gold.

Om van de plaats waar de huisjes staan weg te komen moet gelijk flink geklommen worden dus het was zaak om het juiste verzet alvast gestoken te hebben (in mijn geval 34/25), vervolgens gaat het gelijk rechtaf de Camerig op richting Vaals. Op het hoogste punt van de Camerig heb je een fantastisch uitzicht over België, wat ons doet besluiten om maar gelijk dé foto van het weekend te maken

Op de top van de Camerig

Vervolgens zetten we koers naar Vaals en het drielandenpunt. We beklimmen de Vaalserberg vanuit België over de Cote des Trois Frontières en komen vervolgens uit bij de uitkijktoren bovenop de berg. Zoals verwacht zijn mijn klimmersbenen weer achtergebleven in Zwolle (....) maar gelukkig kom ik op toch boven met mijn compact, mede dankzij mijn heerlijke 32-er achter.
Na een kilometer of 15 door Zuid Limburg vraag ik me al af hoe ik in godsnaam op het idee kon komen om het initiatief te nemen tot dit klimweekend, maar ja ondanks dat ik moeizaam omhoog ga vind ik het wel leuk en neem ik al die smalende opmerkingen van mijn medefiestsers wel voor lief ...
Na de afdaling van de Vaalserberg gaan we richting Vijlen en vervolgens door naar Wahlwiller, als we die plaats door zijn worden we geconfronteerd met de eerste blik op de Kruisberg (max 16%), ik denk nog 'potverdorie that is serious shit' en buffel vervolgens naar boven, wat een kuitenbijter. Boven gekomen heb ik het gevoel dat m'n hart in mijn keel zit en misschien is dat ook wel zo, maar gelukkig heb ik het gered, veel erger kan het niet worden.
Helaas wordt ik snel uit de droom geholpen als na de afdaling al heel snel de gevreesde Eyserbosweg opdoemt.
Een jaar of 7 geleden was ik daar al eens tegenop gefietst(...) en moest toen op het steilste stuk van de fiets af, dat mocht me vandaag zeker niet weer gebeuren.
Gelijk na de bocht in het plaatsje Eys gaat de weg omoog, eerst nog matig maar na 500 meter gaat de klim naar max 17.1% . Op die plek staat een stevige heer in wielertenue aan de kant, hij staat erbij alsof hij nooit meer opstapt, ik voel met hem mee want hier stond ik destijds zelf ook, maar toen is niet nu en ik blijf doorploeteren op dit steile rotstuk. Mijn hartslag knalt omhoog, een tienal meters voor me zie ik Ruud trappen voor z'n leven en daar weer voor gaan de overige vier (op het oog) iets soepeler omhoog. Wat een klerelijer die Eyserbosweg.......
Boven mag ik van de mannen even over m'n stuur hangen om bij te komen, veel meer zit er ook niet in.

Op de top van de gevreesde Eyserbosweg

Als iedereen weer op adem is gekomen dalen we snel af naar Simpelveld waar alweer de volgende inspanning wacht; de Hulsberg , na de Kruisberg en de Eyserbosweg komt ook deze klim weer rauw op 't dak met z'n max van 10%  maar met m'n 34/32 kom ik ook hier weer boven.
Na al deze kuitenbijters wordt het zo langzamerhand tijd voor koffie en de echte Limburgse vlaai, na een tijdje vinden we wat we zoeken in een oude boerenhoeve in Ransdaal.
De zaak wordt gerund door een dame op leeftijd en dat betekent geen bediening op het terras. Als we ons hebben gesetteld op de houten bank op de binnenplaats nemen we even polshoogte in de hoeve zelf en bestellen we de koffie met, al naar gelang, abrikozen of rijstevlaai. De dame op leeftijd zou ons waarschuwen als alles gereed was......

Even de kuiten laten rusten..

Gelukkig schijnt er een voorzichtig zonnetje op de binnenplaats en duurt het wachten niet te lang. De koffie smaakt goed, de vlaai niet minder en daar doe je het toch allemaal voor.
Als ook het tweede kopje koffie is genuttigd kunnen we weer verder, op weg naar de Keutenberg...
Die Keuetenberg komt sneller dan me lief is en hoewel enkele Belgen ons nog proberen te doen geloven dat de Keutenberg is afgevlakt zie ik die muur toch echt nog liggen achter de camping en het is er druk met vooral veel wandelaars.
Net na de eerste bocht schakel ik mijn compact op de 34/32 en doe een schietgebedje om vervolgens piepend en krakend de eerste 100 meter met een max van 22% te overbruggen (pffff), helaas houdt daarmee de klim niet op en smekend om mijn lieve moedertje hark ik werkelijk naar de top maar wel fietsend. Boven gekomen is het nog een heel stuk vals plat voor ik me bij mijn fietsmaten kan voegen en mag uithijgen, dat hebben we dan maar weer gehad.
Gelukkig volgt er daarna een relatief lang stuk zonder al te heftige klimmen, maar als op een gegeven moment Valkenburg a/d Geul op de borden verschijnt dan weten we genoeg, de Cauberg komt er aan. De bekendste klim van Nederland en finishplaats van de echte Amstel Gold Race. Voor mij zou het de allereerste keer worden dat ik daar naar boven zou fietsen.
Via Sibbe-IJzeren dalen we Valkenburg binnen temidden van de immer aanwezige toeristen, aan het eind van de Daalhemerweg gaat het linksaf en omhoog richting Berg en Terblijt, de Cauberg.
Ook hier probeer ik iets van een ritme te vinden, wat eigenlijk best lukt. Oké, snel gaat het niet maar we worstelen en komen boven.
Na een lekkere afdaling gaat het verder naar Cadier en Keer, waar we terecht komen op de Keunestraat met opnieuw een pittige klim van max 9% , ook hier was ik al eens eerder en net als toen zou ik de plaatsnaam het liefst aanpassen in Tot hier en Keer. Het volgende obstakel is de welbekende Bemelerberg in Bemelen. In al het klimgeweld is de Bemelerberg een wat minder heftig geheel en hier kom relatief makkelijk boven al voel ik ook hier de bovenbenen wel degelijk.
Vervolgens gaat het zuidwaarts richting Belgische grens en zonder al te veel moeite bereiken we St.Geertruid waar we een tweede koffiestop inlassen.
Na opnieuw koffie met vlaai, met slagroom uit de spuitbus, gaan we weer op pad voor de laatste loodjes. Die vinden we onder andere in de Loorberg bij Slenaken, een lange maar niet heel steile klim, echter als je al een kleine 120 km in de benen hebt voel je 'm wel. Net voor deze klim worden we nog even opgehouden door een soort processie in een dorpje. Met veel paarden, waaronder prachtige Belgische dikbillen, wordt een kar met een enorme versierde boom door het dorp getrokken, een mooi gezicht maar we hebben geen idee wat hier de diepere achtergrond van is....
Als we de Loorberg hebben gehad gaan we verder richting Epen waar de laatste klimmeters van de dag wachten, het onderste stuk van de Camerig, terug naar de camping. De Gulpenerberg die ook in de route zit laten we links liggen en in Epen beginnen we weer aan de de mooiste klim van Nederland. Voor mijn gevoel moeten we nog een heel eind klimmen voor we bij de camping zijn maar gelukkig valt dat alleszins mee en met130 km op de teller draaien we het toeganspad naar de huisjes weer op.
Het was een pittige tocht door een fantastisch landschap en voor mezelf was het een opsteker dat ik alle klimmen fietsend ben boven gekomen.

Huisje nummer 1-7d, ons verblijf

Eenmaal in het huisje is het om beurten douchen, een biertje drinken en een enkeling moet ook nog even met de fiets aan de gang omdat die meer lawaai maakt dan 'm lief is en omdat Jan nog niet genoeg heeft van het klimmen mag hij nog een paar extra hoogtemeters maken om een tafel voor 6 te reserveren bij restaurant Buitenlust op de Camerig.
Daar eten we die avond lekker en uitgebreid onder het genot van een Gulpener van de tap, welverdiend na de pittige tocht met ruim 2100 hoogtemeters. Weer terug op de basis genieten we nog even na en bespreken we onder andere wat we op zondagochtend nog gaan doen, afhankelijk van het weer. Het samenzijn bereikt een hoogtepunt als het onderwerp terecht komt op de Belgische Waterlanders van Jan waarna iedereen uiteindelijk, een beetje verward, zijn bed opzoekt.

HOUTZAGERIJ SCHOTMAN BV
'Wakker worden, fietsen! klinkt het in de verte...
Ik herken vaag de stem van Arnold en als ik één oog open zie ik hem inderdaad, half in fietskleren gekleed, in de deuropening staan.
Stiekum had ik een beetje gehoopt op regen, die ochtend. De benen voelden nog wat zurig en het slapen was die nacht ook niet helemaal super gegaan.
Nadat we de vorige avond ons bed hadden opgezocht en ik mijn vermoeide hoofd op het kussen had neder gelegd hoorde ik naast mij mijn slapie Jan zijn vierde grote hobby uitoefenen; hout zagen...
Jan heeft heel veel hobby's; fietsen, vissen, tortelduiven, Belgische Waterlanders en......hout zagen. Dat laatse doet hij bij voorkeur terwijl hij slaapt en met een overgave waar je versteld van staat. Zodra de man z'n hoofd neerlegt worden de zaagmachine gestart en worden zijn kamergenoten getracteerd op een concert zonder weerga. Helaas waren mijn oordoppen niet opgewassen tegen zoveel geluid en ik vraag me eigenlijk wel eens af of hoe zijn lieftallige vrouw Henny deze zingende zaag telkens weer het hoofd biedt.
Uiteindelijk ben ik en hopelijk ook de kamergenoten aan de andere kant van de kast in slaap gevallen, maar het mocht even duren....
Geen regen dus zondagochtend en dat betekende wel fietsen. Daarom maar weer een aantal broodjes weggewerkt met een grote mok koffie. "
Ruud had voor de zondag een route gemaakt door België naar Vaals met een koffiestop bij De Bokkerijder op de Vaalserberg, totaal zo'n 75 km met opnieuw de nodige hoogtemeters.

Op pad dus weer. Dit maal eerst de Camerig af richting Epen en daar zuidwaarts België in. Al bij de eerste de beste klimmetjes voel ik hoeveel zuur er nog in de benen zit en het gaat nou niet bepaald vanzelf. Op en af gaat het door het Belgische landschap met z'n slechte wegen. Gelukkig valt al vrij vlot het besluit om in plaats van 75 slechts 45 kilometer te doen en ik vind dat prima.
Gelukkig gaat het na een kilometer of 10 langzaam wat beter en komt er weer wat spirit in de kuiten. Maar goed ook want om bij De Bokkerijders te komen moeten we nogmaals de Vaalserberg op via de Waalse zijde (Trois Frontieres), welke klim ik lekker rustig oppeddel met Jan als een soort chaparonne in de buurt, eigenlijk best een mooie klim met, in de S-bocht, een fantastisch uitzicht. Eenmaal boven wacht ons de beloning in de vorm van koffie met Limburgse vlaai en dan vlaai met een hoofdletter V, bij de Bokkerijder weten ze hoe je een fietser kunt verwennen.

Het valt niet mee om het retaurant te verlaten, je zou zo een tweede stuk vlaai bestellen, maar we moesten toch echt verder.
Eerst de Vaalserberg weer af en vervolgens de Epenerbaan op, een behoorlijk lastige klim als slot van een inspannend fietsweekend. Gelukkig heb ik op de laatste kilometer nog een klein beetje kracht over om iedereen uit het wiel te rijden middels een verrassings demarage op weg naar de huisjes, maar eerlijk gezegd had ik niet het idee dat iemand echt onder de indruk was...
Aangekomen bij het huisje was weer snel douchen, opruimen en inpakken (of andersom) en terug naar Zwolle.
Zo kwam er weer veel te snel een einde aan een leuk weekend fietsen in het mooiste fietsgebied van ons land. Zelfs als klimmen niet je sterkste kant is blijft het een genot om in deze omgeving te fietsen, helemaal met een stel gezellige maten om je heen. Wat mij betreft zeker voor herhaling vatbaar...