Ouderwetse Prestatietocht

Het was 08.15 uur, zaterdagochtend, toen ik een alarmmelding kreeg van mijn buienalarm app. Het zou over 10 minuten behoorlijk gaan regenen boven Zwolle zuid. Ik wist dat het deze 1e zaterdag van de lente zeker geen lenteweer zou worden, maar om mij gelijk vanaf het vertrek van huis al zeiknat te laten regenen vond ik een lichtelijk overdreven actie van Pluvius.
Ondanks dat ik gewapend was met mijn kêkke GripGrab overschoenen, dreven, ter hoogte van de Isala klinieken, mijn sokken al uit de raceschoenen....lekker dan.
Als ik zeiknat bij De Vrolijkheid aankom zitten Jan C. en Bert K. al aan de koffie, ze keken niet echt heel vrolijk en bij navraag bleek dat ook zij een gedeelte van de bui hadden mee gekregen. Hun ogen verraden een wel hele snelle opgave en ik kan niet anders dan toegeven dat de 6,5 km terug naar huis mij op dat moment ook meer aanspraken dan 150 km van de Prestatietocht die voor die dag op het programma stond.
Uiteindelijk zaten er afgelopen zaterdagochtend toch nog 14 heren en 2 dames klaar voor de pittige tocht 'om de noord'. Onder hen ook weer Wout K. uit Rijssen, als hij zijn fiets tegen de gevel van het café heeft gezet heeft hij er al ongeveer 40 kilometer opzitten....een echte baas dus.

Om ongeveer 5 minuten over 9 gaf toerleider (en aanstaand wegkapitein) Ruud W. het sein van vertrek en terwijl de regen nog steeds loodrecht naar beneden kwam vertrokken we in de richting van Berkum en Herfte. Jan en Bert hielden het echter al gelijk voor gezien en doken rechtsaf de tunnel in, hun ogen hadden dus niet gelogen.
Ikzelf besloot het maar eerst even aan te zien en bij elke mogelijkheid tot rechtsaf slaan en huiswaarts keren sloeg de twijfel toe....want had ik niet nu al nat-koude handen en nat-koude voeten? Zou er niet nog veel meer regen komen? En zou de wind niet een geduchte tegenstander worden deze dag?
Al deze vragen hielden mij tot de Lemeleberg bezig want vanaf dat moment besloot ik dat terugkeren geen optie meer was.
Op de Lemelerberg werd dit jaar gebroken met de traditie van de fles wijn voor de eerst aankomende op de top (of was dat vorig jaar al...), jammer voor de traditionele winnaar Wout.

Nadat we de Lemelerberg over waren en stonden te wachten tot we compleet waren fietste Ruud nog eens terug om te kijken waar Jan en Bert toch wel bleven. Gelukkig konden we nog maar net voorkomen dat Ruud helemaal terug reed naar Zwolle en werd hij, al was het wat laat, ook op de hoogte gebracht van het snelle afhaken van beide heren.
Via Lemele ging het richting Ommen en tussen beide plaatsen werden we opgeschrikt door het eerste malheur, een lekke band voor Cor W. tijdens deze gedwongen stop besloten ook Youké M., Veroni en Wilma de strijd te staken vanwege de koude en nattigheid. Zij reden linea recta weer terug naar Zwolle. Volgende keer toch maar iets beter beschermende kleding meenemen.
Na het herstel van Cor's bandje togen we met z'n elven verder via Junne, Stegeren en Dedemsvaart naar de eerste koffiestop in Zuidwolde. Nooit eerder kwam de koffiepauze mij meer als een geschenk uit de hemel dan afgelopen zaterdag na 60 koude en natte kilometers.
In de nieuwe pauzelocatie 'De Zuudwoldiger Huuskamer' was het gelukkig goed toeven, lekkere koffie en bovenmodaal appelgebak, maar het allerbeste was toch het feit dat ik even m'n zeiknatte sokken en handschoenen te drogen kon leggen op de radiator......

Na het tweede bakkie leut (of warme chocomelk) moesten we echter toch weer op pad, er waren immers nog dik 90 kilometer te gaan. Vanaf Zuidwolde moesten we verder zonder Harry T.
Harry, tijdens deze tocht voor het eerst gezegend met een fraaie nieuwe fiets van het merk Kuota, had al voor aanvang besloten slechts tot Zuidwolde mee te gaan maar hij had ongetwijfeld niet verwacht dat hij alleen terug moest naar Zwolle omdat de dames al eerder rechtsomkeert hadden gemaakt.
Harry liet later die dag weten zonder problemen weer thuis te zijn gekomen.
Wij trokken met z'n tienen verder Drenthe in via Ruinen, in noordwestelijke richting, naar Havelte en Steenwijk. Ondertussen ontwaarde ik weer eens een bijzonder irritante en steeds luider wordende rammel in de fiets die mij al vanaf de Lemelerberg vergezelde en die mijn moraal, dat door kou en nattigheid al niet super hoog was, nog verder temperde. Gedurende de rest van de tocht zou deze rammel mij lastigvallen en het viel op dat de meeste medefietsers een metertje extra afstand hielden, voor zover dit mogelijk was.
Zojuist heb ik mijn fiets gelegd in de vertrouwde handen van het team van Evert Dickhof  die hem aanstaande woensdag aan een grondige inspectie zullen onderwerpen. Voor zover ik het nu kan inschatten zit het ergens in de naaf van het achterwiel. Woensdagavond weet ik meer.
Buiten de lekke band van Cor, eerder die dag, en mijn gerammel werden we ook nog tweemaal opgeschrikt door de luide knal van een gebroken spaak. Zowel Wout als Toon O.waren de ongelukkige en zij moesten hun weg vervolgen met een iets lichtere fiets.....

Toon O. 'repareert'zijn kapotte spaak

Toerleider Ruud had de route van de Prestatietocht dit jaar een impuls gegeven met een aantal, landschappelijk fraaie wijzigingen, waardoor we zelfs nog een paar extra hoogtemeters konden noteren in, hoe toepasselijk, De Bult ten noorden van Steenwijk. Om daar te komen moest er behoorlijk gebikkeld worden tegen de koude en harde NW-wind in. Gelukkig was er een viertal bikkels die zich opofferden en de rest van de groep door dit lastige gedeelte hielpen, zij worden hierbij geeerd met een extra naamsvermelding: Wout, Jan S. Henk M. en Hennie (mij krijg je niet meer van kop af) H.
Mannen Chapeau!

Na 110 kilometer bereikten we Café Restaurant Weerribben in Kalenberg, alwaar de tweede stop was gepland. Na jarenlang te hebben gefourageerd in Willemsoord viel de keus dus dit jaar op Kalenberg en ik kan volmondig zeggen dat ook deze verandering goed uitpakte. Een gezellige, ietwat donkere, locatie waar we konden genieten van een waarlijk voortreffelijke kop tomaten/groente soep die ons zou voorzien van de nodige energie voor de laatste 40 kilometer.
Ondanks dat we de wind in het laatste gedeelte pal achter zouden hebben was die innerlijke versterking zeker welkom.
Via het altijd mooie gebied van de Weerribben knalden we na tweede stop zuidwaarts richting Blokzijl en, even verderop, St.Jansklooster. Zo nu en dan moest de toerleider even optreden als de snelheid, onder impuls van de harde rugwind, wat al te hoog opliep.
De laatste kilometers vlogen echter wel lekker snel onder de wielen door op deze manier. In Hasselt verliet Toon de groep door rechtdoor te gaan richting Stadshagen terwijl, wij de oude weg naar Zwolle namen over Genne en Streukel. Om klokslag half 5 konden we met de laatst overgebleven mannen (5 stuks) nog even napraten bij De Vrolijkheid onder het genot van een natje en een droogje.
Het was een behoorlijk pittige Prestatietocht geweest, niet in het minst door de combinatie van afstand en omstandigheden. Gelukkig bleef de regen beperkt tot het eerste gedeelte maar ook de harde noordwesten wind speelde ons een groot gedeelte van de tocht behoorlijk parten.
Al met al een Prestatietocht die zijn naam voor het eerst in jaren weer eer aan deed en waar alle deelnemers trots op kunnen zijn, want zelfs naar de startlocatie rijden was dit jaar al een prestatie op zich, waarvan akte.

Ikzelf kwam thuis met in totaal 162 kilometer op de teller, moe maar voldaan. Na een hapje eten wachtte een welverdiend en warm bad...

Trainingsrit Hattem (Bulten en Bitterballen)

Eens per jaar heb ik de eer om een Swolland clubrit voor te rijden. In het vroege voorjaar of beter gezegd in de nawinter vind traditioneel de trainingsrit Hattem plaats in twee snelheids groepen. Omdat het voorrijden van de snelle groep voor mij geen optie is en er toch ook iemand voor de (iets) langzamere groep moet zijn, rijdt ik sinds een paar jaar deze tocht voor.

Na een paar behoorlijk lenteachtige dagen zou het deze zaterdag weer aanmerkelijk kouder zijn dus fietste ik goed aangekleed richting De Vrolijkheid. Daar aangekomen zaten de eerste mannen al aan de koffie. Helaas lieten de Swolladies het deze keer afweten zodat we met enkel mannen op pad moesten. Op zich is daar niets mee, ik kan vol bewondering kijken naar die afgetrainde kerels in hun gekleurde pakjes, maar er gaat toch niets boven een afgetraind vrouwenlijf in een goed passend wielerpakje. Maar laat ik jullie verder niet lastig vallen met mijn licht erotische sportieve fantasieën.
Voor het vertrek van de ongeveer 20 deelnemers waren er nog wel wat minderwaardige opmerkingen van de zogeheten snelle mannen over de tuftuf groep, zoals de 25km/h gekscherend werd betiteld. Uiteindelijk zal het verschil in gemiddelde tussen beide groepen hooguit een kilometer of twee zijn, dus waar praten we over.....

In twee gelijk verdeelde groepen vertrokken we om klokslag negen uur voor de Trainigsrit Hattem 2015. Henny H. besloot zich naast mij aan kop van de groep te nestelen, een voor mij gerustellende gedachte dat deze ervaren koprijder mede de kar wilde trekken. In die kar zaten, buiten Henny en mij, nog Ruud W; Harry T; Harry B; Henk B; Hans D; Herman vd W en Peter B.
Terwijl de snelle groep via de tunnel onder de ceintuurbaan een weg uit Zwolle zocht, vertrokken wij in de andere richting en na een korte sightseeing langs de Zwolse binnenstad verlieten wij Zwolle via de oude IJsselbrug. Hier kregen wij ineens te maken met een verstekeling....Cor W. zag onze groep aan voor de snelle en sloot netjes achteraan, pas nadat hij er op attent was gemaakt dat dit toch echt de 'langzame' groep was keerde hij weer terug om te wachten op de andere groep. Dan moet je ook maar gewoon bij ons stamcafé starten...............
Wij fietsten verder met toch een beetje een ongerust gevoel, want zou Cor zijn snelle vrienden nog wel tegen komen of zou hij gedoemd zijn, als een eenzaam monument, achter te blijven in het bushokje bij de oude IJsselbrug?
Overigens blijkt uit dit alles dat de snelheid van onze 'langzame' groep dus wel zo snel oogt dat een snelle man als Cor hier klakkeloos bij aansluit!

Net ten zuiden van Hattem deed de trainingsrit voor het eerst zijn naam eer aan. Op dat punt beklommen we de noordpunt van het Veluwe massief en temidden van de fraaie bossen en grote villa's werden de kuit-en bovenbeenspieren even flink getest. Vooral de burgemeester Honcooplaan is in westelijke richting een behoorlijk lastig klimmetje. Aan het einde van deze weg kwamen we de snelle mannen tegen met ook Cor daarbij, het was dus gelukkig allemaal toch nog goed gekomen met Cor.
Na de Leemculeweg en de Kamperweg volgde de nieuwe Zuidweg en aan het eind daarvan de Knobbel, hier werden de beenspieren ook nog even lekker getest en nadat iedereen boven was vertrokken we snel verder richting de koffie in 't Harde. We moesten natuurlijk wel ruim voor de andere groep ter plaatse zijn om deze mannen niet nog meer gesprekstof over de 'tuftuf'groep te gunnen.
Uiteindelijk moesten we concluderen dat de 'snelle' groep maar liefst 20 minuten later aan de koffie zat dan wij, terwijl de afstand Zwolle-'t Harde voor beide groepen toch even ver is.........

Nadat we allemaal weer een beetje opgewarmt waren konden we de terugweg weer aanvangen. Nu zouden we de koude noordoosten wind tegen hebben, dus bikkelen maar.
Via een omweggetje verlieten we 't Harde weer en, net als op de heenweg bleek dat we ook nu een verstekeling aan boord hadden, alleen was het dit keer een bewuste keus. Hans M. die met z'n eerste tocht sinds eind oktober bezig was vond het wel genoeg wat de snelle groep betrof en sloot bij ons aan voor de terugweg, of was het toch het vooruitzicht van een hersteldrankje na afloop?
Via het Bovenveen, Mullegen en 't Loo fietsten we weer terug richting Zwolle, bij Wezep nog even rechtsaf richting Heerde om nog een paar extra hoogtemeters mee te pakken en vervolgens langs de Wezepsche heide en Hattemerbroek naar de laatste klim van de dag, de rode Hanzebrug over de IJssel. Tijdens dit klimmetje voelde ik de benen al behoorlijk vol lopen en even speet het mij dat ik op eigen initiatief de oorspronkelijke lengte van deze trainingsrit met een kleine 25 km had verlengd.
Ruud W. had uiteindelijk een extra lusje in de route gemaakt zodat de we op ongeveer dezelfde lengte zouden uitkomen als de route van de snelle groep.
Aan de Zwolse zijde van de brug namen enkele mannen afscheid van ons en keerden huiswaarts terwijl de laatste 6 de extra lus richting De Vrolijkheid gingen doen. Via de IJsseldijk ging het richting Zwolle zuid en vervolgens door naar Windesheim. Inmiddels had ik Ruud W. het stokje als voorrijder overgedaan, omdat bij mij na 70 km het beste eraf was. Henny fietste echter onverstoorbaar door op kop, wind of geen wind......bewonderenswaardig.
Uiteindelijk kwamen we na 91 km weer bij het beginpunt van onze tocht, De Vrolijkheid. Hier konden we nog even genieten van een welverdiend hersteldrankje (in welke vorm dan ook) en, als slagroom op de taart, een schaal heerlijke bitterballen. Dit verklaart natuurlijk ook de aanwezigheid van verstekeling Hans M. in onze groep, waarbij dient te worden aangevuld dat Hans ook nog eens het initiatief nam tot de bitterballen. Ik zeg chapeau Hansie.
Al met al weer een geslaagde,zij het koude, trainigsrit Hattem met een allezins redelijke deelname. De spieren zijn getest en nu op naar warmere dagen en nog vele mooie kilometers.

Het nieuwe fietsen....

Dag der Openingstochten

Is er verschil tussen de Ster van Zwolle, de Omloop het Nieuwsblad en de Openingstocht van TC Swolland?  Natuurlijk, in de Ster van Zwolle starten alleen goed getrainde amateurs en beloften die hun seizoen traditiegetrouw openen met deze klassieker onder de amateur wedstrijden terwijl de Omloop het Nieuwsblad het Europese wegseizoen bij de profs opent. Daarbij vergeleken is de Openingsrit van Swolland natuurlijk maar een ritje voor liefhebbers over en langs de Veluwe. Toch zijn er wel degelijk overeenkomsten; zo is er bij zowel de amateurs als de profs als bij ons liefhebbers een bepaalde spanning zichtbaar voor wat komen gaat; wat brengt het nieuwe wegseizoen, hoe voelen de benen en hoe staan de anderen er voor.
Gisteren was het de dag van deze drie grote seizoensopeners. Het vervolg van dit verslag gaat vooral over de Openingstocht van Swolland maar ik wil hier niet voorbij gaan aan de resultaten van de andere twee grote openingsritten; de Ster werd dit jaar gewonnen door Elmar Reinders uit Emmen na een mooie winderige koers, in Vlaanderen wist de Brit Ian Stannard in z'n uppie 3 QuickStep mannen op pure kracht te kloppen, al mogen er natuurlijk wel vraagtekens gezet worden bij het taktische vernuft van de 3 ploeggenoten van Ettix Quick Step (Tom Boonen, Niki Terpstra en Stijn Vandenberg).

Elmar Reinders wint Ster van Zwolle

Ian Stannard

Terug nu naar de Openingstocht van Swolland. Net als alle fietsliefhebbers was ook ik ietwat onrustig voor de start, alleen had dit in mijn geval een andere oorzaak dan de hierboven beschreven redenen. De avond ervoor was ik via de app geintimideerd door een niet nader bij naam te noemen Feijenoord hooligan uit het Swolland peloton, deze dreigementen waren het gevolg van een opmerking mijnerzijds over het gedrag van de Rotterdamse fans in de Kuip een dag eerder. In het kort kwam het er op neer dat ik tijdens de Openingstocht moest opletten voor de bermen.......
Beste lezers jullie zullen begrijpen dat je dan niet rustig slaapt, temeer daar ik mijn fiets er net weer een beetje fatsoenlijk uitziet en een gedwongen duikeling in de berm al mijn goede zorgen voor de trouwe Wilier in één klap weer teniet zou kunnen doen.
Zo werd ik zaterdagochtend dus wakker met een bepaalde angst in de benen wat er in resulteerde dat ik niet echt op gang kwam en zelfs moest besluiten om de start bij De Vrolijkheid aan mij voorbij te laten gaan en rechtstreeks naar de rode Hanze brug te fietsen.
Daar aangekomen had ik nog even tijd om op het hoogste punt boven de IJssel een foto te schieten van het naderende Swolland peloton onder leiding van Toon O. en Henny H.

Swolland peloton op weg naar Vierhouten

Nadat de meute was gepasseerd sprong ik 'lichtvoetig' op mijn fiets en zette snel de achtervolging in.
Eenmaal aangesloten zag ik een groot aantal, voor mij, nieuwe gezichten achterin het peloton. Ook zag ik onze veurzitter op een tandem, racefietsen met vaste spatborden en veel fietsers in niet Swolland kledij. Al snel besloot ik op zoek te aan naar de intimidant van de avond ervoor en ik vond hem ergens in de buik van het peloton, gelukkig bleek hij toch minder boosaardig dan gedacht en zij aan zij fietsten we het eerste gedeelte van de tocht verder (voor de vaste lezers van deze blog kan ik melden dat de persoon in kwestie ook iets heeft met Kramp Nou in Doornspijk, voor de rest wil ik zijn identiteit graag geheim houden).

Met een mannetje/vrouwtje of 30 fietsten we de bospaden van de Veluwe op, hier liep de snelheid soms wel wat ver terug maar een kniesoor die daar een punt van maakte, het was per slot van rekening ook pas de eerste officiele rit van het seizoen. Iets dieper in de bossen kwamen we even helemaal tot stilstand toen Henny H. besloot een sanitaire stop in te lassen, hij bleek de enige te zijn die de blaas moest legen. Henny lijdt duidelijk niet aan het plasangst (een kwaal waar veel mannen aan lijden als ze in een openbaar urinoir moeten plassen terwijl ze geflankeerd worden door andere mannen, vrouwen hebben hier minder last van omdat zij het sowieso nooit op een urinoir doen.....) onder het toeziend oog van 29 medefietser van wisselend geslacht deed Henny achteloos zijn ding.

Na dit korte oponthoud konden we verder rcihting Vierhouten waar de koffie wachtte, maar voor we daar aankwamen volgde er nog een lange stop als gevolg van een lekke band (lees twee lekke banden). Omdat het euvel helemaal achterin de groep plaats vond weet ik ook nu nog steeds niet wie de ongelukkige was, wel weet ik dat het verrekte lang duurde voor we verder konden. Zo lang dat de kou bij sommigen op de blaas sloeg met alle gevolgen van dien;

Wildplasser...

Pas na een dik kwartier konden we verder en via de Tongerense heide en de Gortelseweg (waar Hans K. de boel nog even wakker schudde met een splijtende demarage die door een aantal van ons werd beantwoord en waarbij de snelheid tot boven de 40 km/h opliep) bereiken we de koffiestop.
Binnen bij Hotel De Vossenberg is het heerlijk behagelijk en daar konden we de koude ledematen, opgelopen door het laatste oponthoud, weer op temperauur brengen met koffie, thee (dat krijg je met veel vrouwen in de groep) of warme chocolademelk, vanzelfsprekend ontbrak ook nu de appelpunt niet.
Zoals altijd was het goed toeven in de Vossenberg en het is altijd weer even omschakelen als er toch weer gefietst moet worden, weer de kou in....

Tijdens de koffiestop werd besloten om in twee groepen terug te gaan. De ene groep ging achter toerleider Toon binnendoor terug naar Zwolle terwijl de andere groep via Elburg en Kampen een extra lusje maakte. Vanaf hier gaat het verslag dan ook verder over de groep van de extra lus omdat ik hier deel uit van maakte.
Ongeveer 12 fietsers (waaronder 1 Swollady) trokken dus via de extra lus terug naar Zwolle. Met Ruud W. en Willem van D. op kop ging het eerst, via het Zandenbos, richting Nunspeet en vervolgens met de wind achter naar Elburg. Onderweg kreeg ik nog wat geschiedenis les over het oude Doornspijk (deze plaats bleek eerst aan de rand van de zuiderzee gelegen te hebben en werd, nadat het was verzwolgen door de zee, verderop op een hoger punt opnieuw opgebouwd. Dat laatste hadden de Doornspijkers natuurlijk al gelijk moeten doen.....).
Tussen Nunspeet en Kampen hadden we de harde wind lekker in de rug waardoor we lekker opschoten en in no time waren we dan ook in Kampen. Daar was het echter gelijk afgelopen met het feest want op de oostelijke IJsseldijk richting Zwolle liet de wind zich niet langer van zijn voordelige kant zien.
Inmiddels was Willem van D. al afgehaakt op weg naar zijn woonplaats IJsselmuiden nadat hij was bedankt voor zijn kopwerk.
Op de slingerende IJsseldijk was het een strijd tegen de harde wind en op het smalle fietspad was het sosm zorg om op het beton te blijven. Halverwege moesten de voorste mannen tot rust worden gemaand omdat er een serieus gat was gevallen tussen het voorste en achterste gedeelte van de groep.
Gelukkig bereikten we toch als één groep de eerste huizen van Westenholte waar de meesten koers zetten richting Stadshagen en een viertal doorging richting zuid.
Uiteindelijk kwam ik, samen met buurman Henk G., toch wel moe weer bij huis met 95 kilometer op de teller.
Het was een echte Openingrit, met een koude start, veel wind, een zeer behoorlijke deelname (ook van de Swolladies) en veel gezelligheid. Eigenlijk vedient ook deze tocht een meer heroische naam, misschien is 'Omloop Het Clubblad' een optie........
Toerleider en voorrijders wederom bedankt voor een mooie fietsdag!

Ergens in de verte heeft iemand een lekke band...