Wind en zere benen.

Wind.......'t is fijn als het heel warm is, een beetje wind. Als je gaat zeilen of surfen smeek je zelfs om een stevige bries maar als toerfietser kan ik het missen als kiespijn. Ja, een lichte rugwind is natuurlijk niet te versmaden maar in het huidige Nederlandse klimaat blijft het meestal niet bij een briesje en alleen rugwind zal ook altijd een utopie blijven.
Voor mijn gevoel worden we de laatste tijd geteisterd door buitensporig veel wind en dat past precies in het weerbeeld van het hele voorjaar tot nog toe. Het is gewoon bijzonder tegenvallend fietsweer, de keren dat we in korte broek en met korte mouwen konden fietsen zijn op de vingers van één hand te tellen en we zitten inmiddels al in de zomer.
Maar ja, wat moet je als je toch wilt fietsen?

Vorige week zondag stond er zoveel wind dat ik, om toch wat kilometers te maken, met de trein naar Amersfoort ben gereisd om per fiets terug te keren. Eerst oostwaarts tot Barneveld en vervolgens de Veluwe op, de IJssel over en via Olst, Boskamp en Elshof terug naar Zwolle.
102 km met zij-en rugwind, maar omdat ik de vrijdag ervoor nogal behoorlijk aan Bachus had geofferd (een bedrijfsborrel maakt meer kapot dan je lief is....) verviel dat voordeeltje en kwam ik nog met lood in de benen thuis.

Afgelopen woensdag dacht ik laat ik weer eens een woensdagavond tochtje maken, altijd wel ontspannend bij een gematigde snelheid, het was droog terwijl ook de wind zich eindelijk eens een beetje gedeisd hield.
Direct na vertrek met de 28 km/h groep, achter voorrijder Cor W., kreeg ik al zo'n vermoeden dat het wel eens niet zo'n ontspannend avondje kon worden. Na eerst een veredelde sightseeing door groot Zwolle wordt er koers gezet naar de kop van de Veluwe en al snel lopen de snelheden op tot boven de 28/h. Kan gebeuren, maar als je sommige jongens niet een beetje tempert gaat het van kwaad tot erger en voor ik het weet fiets ik met 37 per uur over de IJsseldijk........maar ja je past je aan en haakt aan. Om de benen nog wat extra te pijnigen volgen dan nog wat klimmetjes en als ik met 72.5 km op de teller thuis kom met een gemiddelde van 29 km/h, heb ik alweer zere benen.

Voor de zaterdag werd opnieuw windkracht 5-6 voorspeld uit ZW-richting, gelukkig wel droog met zonnige perioden.
Ruud W. had voor de gelegenheid een tocht naar Harderwijk uitgezet en, heel slim, we gingen door de bossen van de Veluwe heen waardoor de wind minder vat op ons had. Dat noemen ze dus koersinzicht !
Met 9 mannen gingen we op pad om grotendeels over de brede fietspaden van de Veluwe in Vierhouten te geraken waar Harry T. en Gerrit L. ons verlieten om eerder terug te gaan. Wij fietsten door via Stakenberg en langs de fraaie Leuvenumse beek richting de koffiestop. Zo nu en dan stopten we even om Bert Giethoorn te laten plassen waardoor we net niet helemaal droog op de boulevard van Harderwijk aankwamen, het bleek het enige buitje van de dag. Uit de wind was het goed toeven op het terras met uitzicht op het Wolderwijd. Inmiddels voelde ik al wel dat de benen niet echt super voelden vandaag, alsof er teer door aderen vloeide.........
De terugweg zou gelukkig een peulenschilletje worden met de harde wind in de rug, dus ik maakte me niet echt zorgen.
Na de koffie zet ik me dan ook samen met Ruud op kop als we Harderwijk weer uit fietsen en eenmaal buiten de stadsgrenzen loopt de snelheid behoorlijk op, er moet al snel bijgeschakeld worden om het bij te kunnen trappen. Na een kilometer of 15 op kop geef ik af, ondanks de rugwind voel ik dat het steeds moeilijker gaat.
Achter verse kopmannen fietsen we verder en doorkruisen het oude vestingstadje Elburg. Op de dijk richting Kampen heeft men vers grind uitgestrooid maar ondanks dat loopt hier de snelheid hoog op en ik heb al zulke zere benen.
Bij Kampen draaien we de oostelijke IJsseldijk op en via Wilsum en 'sHeerenbroek komen we weer in Zwolle waar de groep zich splitst in Zwolle-zuid en overig.
Ik heb 132 km op de teller als ik thuis ben en ik ben opnieuw behoorlijk moe.......
3x fietsen de afgelopen week en 3x zere benen, of ik ben uit vorm of het is toch de wind.
Eerst maar een weekje rust, zien we volgende week wel weer !

Oranjebitter na een winderig retourtje Elspeet

Het is zondagochtend, als ik de slaap uit m'n ogen heb gewreven kijk ik even uit het raam en zie een dikke oranje kater lopen...
Gisteravond heeft ons nationale voetbalelftal de eigenlijk al lang verwachte eyeopener gekregen tegen het, in oranjeogen, kleine Denemarken en verloor jammerlijk met 0-1. Heel het land weer met beide benen op de Hollandse klei.

Toen ik vrijdagmiddag op weeronline.nl de verwachting voor zaterdag bekeek werd ik niet blij. Die kans op een bui was nog tot daar aan toe, maar de windkracht 5 boven land tot 6a7 aan zee en op het IJsselmeer schrok behoorlijk af om met de club richting Urk te fietsen. Toch liet ik me overhalen en daarom zat ik zaterdagochtend om 8.45 uur in het vrolijk oranje versierde Cafe De Vrolijkheid. Gelukkig was ook Ruud W. tot het verstandige inzicht gekomen dat fietsen bij windkracht 7 langs het IJsselmeer gewoon niet leuk is en had een andere, meer beschutte, route gemaakt richting Elspeet.
Met 9 mannen (Ruud, Arnold van B., Cor W., Frits M., Stefan H., Peter de V., Jan S., Gerrit L. en ondergetekende) gingen we op pad. Binnen de Zwolse stadsgrenzen viel het nog een beetje mee met de wind, maar eenmaal aangekomen op de Hanzebrug bleek al snel dat het echt behoorlijk hard waaide.
Met wisselende kopmannnen, Ruud had de avond ervoor laminaat gelegd bij dochterlief en had daarbij spieren gebruikt die normaal alleen bij wetenschappers bekend zijn, knokten we ons een weg over de Veluwe. Ondanks dat ik het vooral van mijn souplesse(....) moet hebben doe ik ook mijn deel van het kopwerk, geen enkel probleem.... behalve op de open stukken waar de wind vrij spel heeft en waar blijkt dat mijn motortje gewoon te klein is.
Via Hattemerbroek, Wezep, 't Loo en 't Harde komen we in de buurt van Nunspeet waar we via de Scheepsbel en het Zandenbos doorsteken naar Stakenberg om vervolgens na ongeveer 45 km aan te komen in Elspeet waar de koffie is gepland.

Tijdens de koffiestop wordt er nog even teruggekeken op het succesvolle buitenland weekend in het Sauerland. Ruud, Cor en Gerrit vertellen uitgebreid over de natte en koude zondagochtendtocht naar Winterberg, de verhalen aanhorend ben ik dubbel blij dat ik niet opgestapt ben.
De koffie en heerlijke appeltaart met slagroom zakt er weer goed in en opnieuw wordt er veel gelachen waarbij Cor (of is het Frits?) het hoogste woord heeft.
Frits (of was het nou Cor?) vertelt hoe hij bij Dickhof al meerdere keren voor Cor is aangezien, iets wat Cor kan beamen daar hij al eens bijna een rekening van Frits moest betalen tijdens een bezoek aan Oosterwolde.
Zoals altijd worden tijdens de koffiestops allerlei vraagstukken en mysteries opgelost en andere in de wereld geholpen maar om daar het fijne van te horen moet je maar gezellig meefietsen.........
Als we allen hebben afgerekend en vol energie verlangen naar de terugtocht met rugwind stappen we naar buiten, best wel fris eigenlijk als je even in de warmte hebt gezeten. Mijn fietscomputertje geeft 14 graden aan wat natuurlijk door de harde wind een stuk frisser aanvoelt.
Als we willen vertrekken blijkt dat Peter z'n voorband leeg staat en het schijnt niet de eerste keer te zijn dat Peter's voorbandje tijdens de pauze leegloopt en je vraagt je af hoe dat kan...........een mooi vraagstuk voor de eerstvolgende koffiestop.



Nadat het bandje verwisseld is kunnen we weer op pad en met de wind nu in de rug gaat het gelijk hard richting Vierhouten. Als we worden gepasseerd door een clubje van Stappenbelt zetten Gerrit en Jan de achtervolging in waardoor we even later met z'n allen op de grote plaat Vierhouten binnenrollen.
Het blijft onrustig tot voorbij Gortel waar we weer hergroeperen en in slagorde verder gaan richting Epe en vervolgens Heerde. Voorbij Heerde komen we bij het Apeldoorns kanaal en met de harde wind in de rug loopt hier de snelheid tot ruim boven de 40 km/h op, ook wel eens lekker.
Via Hattem bereiken we Zwolle weer waar we, nu via de oude brug, de IJssel voor de tweede keer oversteken en de mannen die naar zuid moeten (het merendeel) afscheid nemen van de rest.
Met 105 km op de teller kom ik weer thuis. Als ik even gezeten heb voel ik het kraakbeen in m'n knieeen, wat er volgens de medici niet veel meer is, opspelen. Het trappen met de grote plaat is eigenlijk niet verstandig, maar ja.......na een behandeling met Tijgerbalsem vergeten we dat maar weer.
Ondanks de harde wind was het toch weer een lekker ritje, dat kan zelfs de bittere Oranje nederlaag niet wegwissen en trouwens... die dikke oranje kater zie ik ook al niet meer lopen.
Tot slot nog een advies aan Ruud; nooit meer laminaat gaan leggen bij je dochter op vrijdag.......

Weekend Sauerland

Soms zijn er van die gebeurtenissen waar je al lange tijd naar uit kijkt, zeg maar de krenten in de pap van het leven.
Vorige week had ik al zo'n moment tijdens het bijwonen van het concert van Bruce Springsteen en dit weekend was het opnieuw raak vanwege het Swolland buitenlandweekend dat voor de 3e keer op rij plaats vond in het Sauerland.

Nadat een goede week geleden de mussen nog dood van het dak vielen waren de voorspellingen voor het weekend niet echt geweldig, vrijdag regen, zaterdag droog maar fris en op zondag nog meer regen. We konden ons echter vastklampen aan het gegeven dat het vorig jaar ook meeviel ondanks slechte voorspellingen.
Slechte weersvooruitzichten betekenen wel dat er meer mee moet in de tas en onder het mom van "beter mee verlegen dan om verlegen" pak ik vrijdagochtend vroeg mijn tas in, arm- en beenwarmers, overschoenen en zelfs handschoenen met lange vingers worden niet vergeten.
Om half tien stipt rijdt de Suzuki Liana van Henk G voor en snel worden mijn tassen en fiets in-en opgeladen en rijden we naar de de andere kant van Zwolle om Arnold van B. op te halen.
Onderweg naar Duitsland blijkt dat de weersvoorspellers het voor vandaag in ieder geval bij het juiste eind hadden, het is bewolkt en het miezert continu. Gelukkig deelt Arnold met gulle hand de snoepvoorraad van Henk uit zodat we al kauwend en knabbelend de kilometers verwerken.
Eenmaal aangekomen bij Landgasthof Ruppel in Valme worden we verwelkomt door de reeds aanwezige Swollanders. Voor ik aan de koffie ga mag ik eerst een kamer uitzoeken en ik waag eerst een poging op de eerste verdieping. Bij de tweede deur heb ik al beet, hier zit de sleutel nog in wat betekend dat deze nog onbezet is. Dat scheelt toch maar mooi weer een tweetal trappen naar boven, mooi meegenomen als gedurende het weekend de benen wat vermoeider raken door al het klimmen of wat minder stabiel door andere oorzaken.
Inmiddels is er een kleine discussie ontstaan over een (nieuw) zadel dat ik heb meegenomen voor Kleine Hans, er wordt geopperd dat het een 2e Han(d)s zadel is maar met slechts 120 km onder de bips kun je rustig praten van een nieuw zadel....
Na een kop koffie, als inmiddels mijn slapie Jan S. ook is gearriveerd, besluit ik om m'n burgerkloffie om te ruilen voor de fiets outfit......er moet immers gefietst worden.
Als ik weer beneden kom in mijn sportieve kloffie blijkt de animo om op de tweewieler te stappen echter nog niet zo heel groot, iedereen zit nog lekker onderuitgezakt in z'n dagelijkse kleren. Gelukkig is een korte vermaning mijnerzijds voldoende om de meute in beweging te krijgen..........aan de bak !
Inmiddels is de meeste regen wel uit de lucht en komt de meeste nattigheid van het natte wegdek, als we in twee groepen vertrekken voor een korte 'kennismakingsrit'.
De 'langzame' groep, waartoe ik behoor, vertrekt vanaf het pension in zuidelijke richting. Dat betekent gelijk klimmen langs Obervalme en Wallbecke. Hier worden we verrast op een wegopbreking die er, door de natte omstandigheden, voor zorgt dat de fietsen na de passage piepen en kraken dat het een lieve lust is, dat opgeteld bij het ongenoegen dat Jan S. ten gehore brengt zorgt voor een hilarisch geheel.
Na een aantal meer of minder stevige klimmen komen we op een gegeven momnet de 'snelle' groep tegen die in de tegenovergestelde is vertrokken. Het feit dat zij nog door de leemdrab heen moeten zorgt onwillekeurig toch voor enig leedvermaak............
Na een kilometertje of 45 en 800 hoogtemeters rijker komen we weer aan bij het hotel waar de fietsen worden schoongespoten en de tap wacht, inmiddels zijn ook Henk van G. en Hans M.(alias 3e Hans)gearriveerd en is de club compleet.
Na een gezellig samenzijn aan de bar kunnen we aan tafel waar we, net als vorig jaar, worden verwend met een prima maaltijd die de hongerige magen doet zwijgen. Tijdens het diner wordt Yvette S. in het zonnetje gezet i.v.m. haar verjaardag en zingen we met z'n allen uit volle borst 'Lang zal ze leven' , daarbij begeleid door de eerder door Cleo van W. uitgedeelde roltongen. Echt veel geluid krijgen de meesten daar echter al niet meer uit.



Die avond is het nog lang onrustig maar buitengewoon gezellig in ons knusse onderkomen. Er word getracht om jonge MTB-vrouwen te koppelen aan de zonen van Swollandmannen, er wordt gelachen, er wordt gedronken en ondanks de koninginnerit die voor zaterdag op het programma staat gaan de meesten pas om een uur of 12 naar de kamer.

Als ik, vroeg als altijd, de volgende ochtend wakker wordt en door het raam naar buiten kijk zie ik dat de lucht is opgeklaard en er een zonnetje tussen de wolkenvelden door schijnt, een goed teken.
Na een goed ontbijt maken we ons, opnieuw in twee groepen, op voor de koninginnerit over 170 c.q. 120 km. De enige race-dame in ons midden, Jeannette M. kiest in tegenstelling tot een dag eerder voor de 'langzame' groep, wel net zo gezellig.
Zoals afgesproken staat om 9 uur iedereen (nou ja, bijna iedereen) klaar in Swolland-tenue voor de onvermijdelijke groepsfoto ;



Met 11 mannen en één vrouw vertrekt de 120km groep richting Ramsbeck waarna al na 3.5 km de eerste pittige klim moet worden verwerkt. 2 kilometer lang ploeter ik mij een weg naar boven om zodoende een hoogteverschil van 150 meter te overbruggen, de benen voelen nog niet echt soepel waarbij ik even in het midden laat wat daarvan de oorzaak is.
Na 20 km komen we aan bij de Hennesee waarlangs een prachtig kilometers lang fietspad is aangelegd, continu hebben we een prachtig zicht op het meer en z'n geweldige omgeving. Terwijl wij daar zo fietsen horen we meerdere keren geweerschoten uit de omringende heuvels komen en ik neem me voor om, zodra we een fotostop maken, eerst te controleren of we het alle twaalf overleefd hebben. Gelukkig komen we allemaal ongeschonden aan bij een informatiebord waar we de foto besluiten te nemen. Als we later op de dag een dode eekhoorn op de weg aantreffen weet ik wel meer..........



Na 45 kilometer op en af door de fraaie omgeving komen we aan in Elslohe waar we de eerste koffiestop van de dag genieten. Op het niet al te ruime terras moeten we aantal tafeltjes verplaatsen om een paar zonnestralen mee te kunnen pikken. Als we éénmaal zitten is het lekker om even de spieren, die toch continu onder spanning staan, te kunnen ontspannen. Omdat we de torte bij deze konditorei zelf moeten uitzoeken gaan we in ganzepas naar binnnen om ons te verlekkeren aan alle heerlijkheden, ik kies voor een erdbeertorte. Als de koffie en de torte is gebracht begint het genieten pas echt, kijk en dat is nou Toerfietsen in optima forma. Met de kop op het stuur en gierende hartkleppen tegen een bult op fietsen kan altijd nog, dunkt mij............


Als iedereen de energievooraad weer een beetje op peil heeft gebracht en de schulden heeft voldaan kunnen we weer verder met onze fraaie rondrit.
Via plaatsen als Sieperting, Kuckelheim, Serkenrode en Obervalbert doorkruisen we het Sauerland en genieten onderweg, behalve van de inspanning die de verschillende pittige klimmen ons bieden, volop van de geweldige omgeving. Op een gegeven moment moeten we zelfs door een lange, nauwe en vochtige spoortunnel wat zorgt voor aparte fietsbeleving. Weer in de openlucht, waar de zon schijnt, is de temperatuur ook perfect en heel voorzichtig gaan arm- en beenwarmers uit. Het klimmen gaat vandaag iets minder dan gisteren maar uiteindelijk kom ik overal toch in een redelijk ritme boven, meestal voorafgegaan door steeds dezelfde meer getalenteerde klimmers. Het maakt mij echter niet uit en ik geniet van elk moment, al denk ik er bij de wat langere klimmen wel eens even anders over....gedachten die éénmaal bovenaan gekomen weer als sneeuw voor de zon verdwijnen.
Tijdens een korte hergroeperingspauze krijg ik de opdracht om binnen de eerstvolgende 7 tot 12 km uit te kijken naar een geschikte plek voor de tweede koffiestop, iets wat je wel aan mij kunt overlaten ook al moeten we dan even van de route af.
In Winkhausen vinden wij een idyllisch gelegen pension met een zonnig en gezellig terras waar we door de behulpzame eigenaresse bij elkaar worden gezet. Heerlijk gezeten in de zon met uitzicht op de groene tuin en omringende bossen genieten we van soep, koffie, thee, brood, koeken etc. Naast ons zit een gezelschap van nederlandse motorijders met westerse tongval die ons uithoren over onze bezigheden in dit gebied, het is wel duidelijk dat zij de motorfiets prefereren boven de door spierkracht aangedreven karretjes.
Als we daar zo zitten in het zonnetje lijkt het terras wel op de Hof van Eden en als Frau Eva (ik weet niet hoe ze heet maar noem haar voor het gemak maar even Eva) dan ook nog een getalenteerd masseuse blijkt te zijn, kan het haast niet anders of we zijn in de hemel op aarde terecht gekomen. Achtereenvolgens Rene van M., Jeannette, Harry B. en ondergetekende krijgen een speciale behandeling met Franzbranttwein olie . Dat Frau Eva een goede smaak heeft waar het kuiten betreft leidt natuurlijk geen twijfel maar sneu is het wel dat degene die het vuur bij Frau Eva doet ontbranden zelf met droge kuiten blijft zitten (3e Hans).
Na dit geweldige hoogtepunt moeten we toch weer op pad want er wachten ons nog een kilometer of dertig en natuurlijk sta ik te popelen om het effect van de massage te kunnen ondergaan, het kan niet anders of ik ga naar boven vliegen..... niets is echter minder waar. Op de eerste de beste klim gaat het even moeizaam als voorheen en nu blijkt toch dat Frau Eva beter mijn bovenbenen i.p.v. mijn kuiten had kunnen masseren, ik had mijn fietsbroek wel tot op een uitnodigende hoogte opgetrokken maar helaas.


Via o.a. nog een pittige klim naar Altastenberg dalen we 15 kilometer lang bijna onafgebroken over een redelijk drukke autoweg richting Siedlinghausen waar we nogeen laatste klim moeten overleven alvorens we via de welbekende wegopbreking de laatste kilometers naar het hotel afdalen.
Met 126 kilometer op de teller en bijna 1800 hoogtemeters stappen we weer af bij Hotel Ruppel, het was een fantastische tocht.
Als wij uitgedouched zijn en net achter onze eerste verfrissing zitten zien we door de ramen de groep van de 170 km aankomen, ook zij hebben genoten van een mooie maar lange en toch ook wel inspannende tocht met een aantal behoorlijk pittige en steile beklimmingen.
Diezelfde avond eten we wat later om iedereen de gelegenheid te geven zich op te frissen en aan de bar even na te praten over de afgelopen dag.

Ten tijde van het diner worden de organisatoren (Ruud W.,Hans K. en Erik B.) van het Swolland buitenland weekend door de voorzitter in het zonnetje gezet. Zij krijgen voor die gelegenheid een toepasselijk presentje uitgereikt.
Ook de tweede avond zit de stemming er weer goed in en de glazen Warsteiner zijn bijna niet aan te slepen. In de loop van de avond leer ik van Jeannette een nieuw spelletje, Ligretta genaamd. Na een korte leerfase blijk ik een natuurtalent want achtereenvolgens Jeannette zelf, Erik B. en Jaap L. worden van tafel gespeeld. Dat ik daarbij de spelregels zo nu en dan wat ruim interpreteer mag de pret net drukken........elleboog op tafel, stift !



Zondagochtend ziet de wereld er ineens weer heel anders uit in Sauerland. Grijs en nat is de lucht, net als slapie Jan kom ik al snel tot de conclusie dat fietsen vandaag geen optie is. Aan het ontbijt blijkt dat er een tweedeling heerst tussen 'die-hards' die wel gaan fietsen en 'verstandige' mensen die dat niet gaan doen. Uiteindelijk kiezen toch nog zo'n 17 man en vrouw er voor om te gaan fietsen. Zij krijgen tijdens de tocht naar Winterberg veel water te verwerken en bovendien blijkt het in de wintersportplaats mistig en koud (2 graden).
De achterblijvers pakken de spullen in de auto en laden de fietsen op, na nog een kop koffie vertrekken ze weer naar Zwolle. Als we onderweg de hoeveelheid water naar beneden zien komen benijden we de fietsers niet. De hele thuisreis blijft het regenenen en pas als Henk en ik Arnold afzetten bij zijn huis blijkt het droog te zijn geworden.
Ondanks de verregende zondag was het wel weer een geweldig buitenland-weekend met een bijzonder fraaie 'koninginnerit' op de zaterdag en vele gezellige momenten, daarvoor dank aan de organisatie en alle deelnemers.


In onnavolgbare stijl naar boven.............