Waar we normaal gesproken te maken hebben met zuidwesten winden en miezerig voorjaarsweer, gaat ons land nu al weken gebukt onder een noordoosten wind en dan ook nog eens zo'n hele schrale.
Vorige week moest zelfs de traditionele Prestatietocht van onze toerclub afgelast worden omdat de gevoelstemperaturen rond de -10 graden konden uitkomen door die harde oostenwind, geen weer om te fietsen dus.
Ook gisteren was het niet echt lenteweer, maar nu de wind wat was getemperd en de temperatuur weer wat naar boven kroop moesten er toch maar weer eens een paar kilometertjes gemaakt worden.
Traditiegetrouw had Ruud W. weer een route in elkaar geknutseld, dit is onze G.P.S.-expert wel toevertrouwd, en met een beetje geluk konden we aan het eind weer een honderdtal kilometers bijschrijven. In voorbereiding op mijn fietstocht naar de eeuwige stad (Rome) kan ik alle kilometers goed gebruiken en dus stond ik om een uur of half 8 monter en kwiek naast m'n bed. Een blik uit het raam zorgde mij nog even een hartverzakking, want kwamen daar niet alweer sneeuwvlokken uit de grijze lucht? Ja dus, maar gelukkig was het natte sneeuw en dus geen gevaar voor afgelasting.
Fietsen is natuurlijk het allerleukste bij een lekker zonnetje, als je in je korte broek, een zweethemdje en een fietsshirtje met korte mouwen op pad kunt. Dat zat er dus gisteren duidelijk nog niet in, voor de goede orde zal ik even opsommen wat ik voor deze tocht nodig vond om aan te trekken (van beneden naar boven); één paar sokken met daarop teenverwarming, één paar schoenen met overschoenen, beenwarmers, een korte broek, een lange winterbroek, thermosshirt met kol, fietsshirt met korte mouw, winterjack, winter handschoenen en een helmmuts. Nadat ik dit alles had aangetrokken had ik de eerste 100 calorieën alweer verbrand en dus tijd voor ontbijt en vervolgens, langzaam maar zeker, op pad richting De Vrolijkheid.
Uiteindelijk hadden met mij nog 8 mannen de weg naar ons vaste vertrekpunt gevonden en met 9 vertrokken we, onder een flauw zonnetje, in noordelijke richting.
Het zonnetje was al weer verdwenen voor we Zwolle goed en wel uit waren. Door het grote aantal verkeerslichten wat voor ons op rood sprong duurde het ook nog al even voor de stadsgrens eindelijk voorbij waren. Bij één van de verkeerslichten trachtte Henk M. om, door middel van een heuse sur place,te voorkomen dat hij uit de pedalen moest. Toen het hem leek te gaan lukken vond Arnold van B. het nodig om hem snel uit de droom te helpen en met een ietwat lompe beweging duwde Arnold Henk tegen de koude grond. Terwijl Henk nog steeds niet uit z'n pedaal wilde (lees kon)komen en wij toch wel een beetje moesten lachen, probeerde Arnold zich uit de situatie te redden door Henk de helpende hand te reiken. Uiteindelijk konden we zonder schade verder, in de wetenschap een beetje bij Arnold uit de buurt te blijven......
Via enkele fraaie landelijke en bosrijke weggetjes fietsten we via Ruitenveen en Nieuwleusen richting de Zwarte Dennen terwijl grote sneeuwvlokken uit lucht kwamen dwarrelen, voor Cor W. het sein om zijn skibril op te zetten. Omdat ik met alle opmerkingen hierover de rest van mijn verhaal zou kunnen vullen, laat ik het enkel bij de observatie dat Cor zijn skibril heeft opgezet.
Een stukkie verderop krijgt een aantal van ons wat last van 'kou op de blaas' en wordt er besloten om even te stoppen, ook altijd één van de weinige mogelijkheden om een sfeervol plaatje te schieten;
Na de korte onderbreking konden we weer verder en fietsten we door richting Ruinerwold waar we onze welverdiende kopje koffie met appelgebak konden nuttigen. Jan S. en Henk M. verdienden het eens te meer, daar zij ongeveer al het kopwerk voor hun rekening hadden genomen....klasse !
Ikzelf had mij van te voren al voor genomen om me te beperken tot meefietsen, de conditie is nog lang niet toereikend genoeg om tegen de wind in kopwerk te verrichten, hopelijk komt dat toch wel snel weer terug.
De uitbater van het plaatselijke café had duidelijk niet gerekend op 9 fietsers uit Zwolle en keek wat ontdaan op uit z'n moment van rust, ik heb hem gedurende het halfuur dat wij er hebben gezeten niet op een lach kunnen betrappen, zelfs niet toen Cor binnenkwam, compleet met skibril. Wel dient gezegd dat de koffie (geserveerd met een Jan Hagel, mijn favoriete koekje) en de appelgebak van prima kwaliteit waren en de prijs beneden gemiddeld, dus wat dat betreft geen klagen.
Met volle maag en goed gemoed gingen we na al het lekkers weer op pad, Ruinerwold uit op weg naar de Weerribben. Zo tussen de sneeuwbuien en de schamele zonnige momenten door was het toch wel lekker fietsen, helemaal nu de wind meer en meer in ons voordeel begon te blazen. De Weerribben zijn mooi in de zomer maar ook onder de huidige omstandigheden is het een genot om er doorheen te fietsen met steeds wisselende luchten als extra decorum.
Via Giethoorn en Belt Schutsloot gaat het vlot richting Zwartsluis, het is wel duidelijk dat sommige mensen 'op tied tuus' moeten zijn. Tussen Zwartsluis en Hasselt komt het gesprek in de groep ineens op Feijenoord en Ajax uit, waarbij het opvalt dat zij die de Rotterdamse club aanhangen na jaren van stilte ineens weer behoorlijk veel praatjes krijgen. Gelukkig is dat na dit weekend weer even gebeurt.
Bij Hasselt fietst Jan S. rechtdoor naar school en kantoor en gaat de rest via de welbekende landelijke route langs Genne en Haerst weer richting Zwolle om na ongeveer 96 km weer bij De Vrolijkheid aan te komen.
Tijdens de inmiddels ook al traditionele nazit worden we door de uitbaatster getrakteerd op een lekker gekookt eitje, het is immers Pasen nietwaar. Om het hardgekookte exemplaar weg te krijgen bestellen we er ook maar een hersteldrankje bij.....je moet toch wat!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten