Waar ik vorig jaar rond deze tijd al op bijna 1000 km zat, staat de teller nu pas op 468. De bijbehorende conditie is navenant, vorig jaar had ik in maart het gevoel de hele wereld aan te kunnen, vanochtend stond ik naast mijn bed met zo'n gevoel van 'zal ik wel of zal ik niet'. Een snelle blik door het slaapkamerraam op de sierlijke bamboe takken van de buren maakt de keuze er voor mij niet makkelijker op, de eeuwig groene staken worden door de wind bijna plat geblazen. Na jaren weet ik inmiddels de windkracht af te lezen aan de mate van het plat liggen van de bamboe struiken van de buren.....zo heb ik dus mijn eigen schaal van beaufort; de schaal van bamboe. Vandaag was het 5 a 6 op de schaal van bamboe !
Toch neem ik een moedig besluit, ik trek m'n fiets kloffie aan en ga op pad voor de 2-Provinciëntocht.
Bij de inschrijving in café De Vrolijkheid beleven we vandaag een première voor Swolland, het Scan & Go fenomeen, waarmee de inschrijvingsprocedure aanmerkelijk versneld wordt. Onze voorzitter houdt het nauwlettend in de gaten.
Na het inschrijven haal ik snel een bakkie koffie aan de bar en schuif aan bij Cor W. , Arnold van B en Stefan H. Zij gaan de volle 130 km fietsen. Ik hou het liever bij de halve afstand, gezien mijn conditie en de wind.
Gelukkig zijn er nog een aantal Swollanders die kiezen voor de 65 km, zodat ik niet helemaal alleen terug hoef.
Overigens valt het op dat er nog al wat kopstukken ontbreken vandaag, geen Ruud W. , geen Harry B. , geen Jan S. , geen Hans M. enz. enz. Allemaal mensen die mij normaal gesproken geweldig uit de wind hadden kunnen houden vandaag.
Op de heen weg fietsen we met een man of acht en een Swollady richting Staphorst. De harde wind blaast ons lekker die kant op en wat het eerste gedeelte betreft heb ik eigenlijk best weer het gevoel dat ik de hele wereld aan kan...in ieder geval de wereld tussen Zwolle en Staphorst.
Vlak bij Staphorst krijgen we echter de wind ineens van opzij en dat is andere koek ! Als zelfs Cor zijn meerdere moet erkennen in de wind wordt het serieus. Als we even afwisselend op kop aan het ploeteren zijn neemt Cor, als nestor van de groep, het voortouw en probeert, ik herhaal probeert, ons de kunst van het continu overnemen uit leggen. Wat volgt is een zooitje ongeregeld waar de honden geen brood van lusten, Cor die als oud-leraar toch wel iets gewend moet zijn geeft het net voor de gemeentegrens van Staphorst dan ook maar op.
In Staphorst valt de groep als verwacht uit elkaar; zij die doorgaan naar Uffelte en zij die vanuit Staphorst gelijk teruggaan. In de laatste groep waren behalve ikzelf ook nog Toon O. , Fred B. en Jeanette M. te vinden. Met z'n vieren gaan we eerste een bakkie doen om ons voor te bereidden op een terugtocht met wind tegen.
Als de koffie erin zit, en het tegenvallende appelpuntje (met van die nep-slagroom die je op je bordje weg ziet smelten) ook gaan we weer op pad.
Vanuit het vertrek is het gelijk wind tegen en, omdat ik voorop fiets, voel ik al binnen een kilometer hoe matig de conditie werkelijk is..... ik mag wel zeggen verontrustend matig. Ik fiets welgeteld 5 kilometer op kop en daarmee was de koek op. Gelukkig zijn Fred, Toon en Jeanette niet te beroerd om de rest van het kopwerk voor hun rekening te nemen zodat ik in hun zog kan nadenken over mijn situatie. Ik moet over drie maand wel naar Rome op een fiets met bagage, stel je voor dat ik me dan ook zo voel. Tot overmaat van ramp begint Fred ook nog over de mogelijkheid van een tocht naar Rome met dezelfde tegenwind, ik lach de mogelijkheid weg als een boer met kiespijn.
Gelukkig komen we ondanks de tegenwind toch langzaam maar zeker dichter bij huis. Net na Dalfsen besluit ik alleen verder te gaan
via de Poppenallee richting Zwolle-zuid, terwijl mijn lotgenoten de Vechtdijk op gaan.
Als de laatste kilometers onder mijn wielen wegrollen bedenk ik mij dat ik blij ben dat ik niet helemaal mee gegaan ben naar Uffelte, want 65 km tegen deze wind in was echt te veel van het goede geweest. Als ik thuiskom heb ik toch 73 km op de teller en, ondanks de slechte conditie, toch een goede training gehad.
Nu maar hopen dat de lente niet te lang meer op zich laat wachten, wat dat betreft bezorgt de dag van morgen mij al weer wat hoop. Dan vind in Italië namelijk de Primavera plaats oftewel Milaan-SanRemo, Dé voorjaarsklassieker ! Ik weet eigenlijk ook al wie mijn winnaar is van deze lange koers; Voor mij geen Peter Sagan, geen Filippo Pozzato, geen Tom Boonen, geen Philippe Gilbert, nee mijn winnaar is Valentina Recanati. Voor wie deze naam niets zegt; kijk dan maar even naar de, opnieuw prachtige, documentaire van Holland Sport's Wilfried de Jong over de Primavera : Holland Sport Special
Voor diegenen, die niet kunnen wachten......even een plaatje dan;
Valentina Recanata ex-coureur en rondemiss van Milaan - San Remo
wat kan fietsen toch mooi zijn.......
Geen opmerkingen:
Een reactie posten